tag:blogger.com,1999:blog-23813395665010050732024-03-13T16:17:43.550+01:00Blast & Blow. The adventures of reading.Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.comBlogger399125tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-55552001379223177652016-12-31T15:13:00.000+01:002016-12-31T15:18:12.849+01:00Podsumowanie roku 2016.<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<b><u>PRZECZYTANE W 2016 ROKU:</u></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->1.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;"> </span>List z tamtego świata. Kornel Makuszyński</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->2.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;"> </span>Zygmunt Ławicz i jego koledzy. Eliza Orzeszkowa</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->3.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Ania na Uniwersytecie. L.M. Montgomery</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->4.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Wymarzony dom Ani. L.M. Montgomery</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->5.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Księga dziwnych nowych rzeczy. Michel Faber</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->6.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Z mgły zrodzony. Brandon Sanderson</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->7.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Narcyz spętany. Laurell K. Hamilton</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EN-US">8.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><span lang="EN-US">Rosencrantz
and Guildenstern are dead.Tom Stoppard<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->9.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Życie i śmierć. Stephanie Meyer</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EN-US">10.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><span lang="EN-US">Siostry.
Agnieszka Lewandowska-Kąkol<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EN-US">11.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><span lang="EN-US">Lux:
Obsydian. Jennifer L. Armentrout<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EN-US">12.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><span lang="EN-US">Zła
krew. Sally Green<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->13.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Uczta dla wron. Część pierwsza. George R.R.
Martin</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->14.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Charlie. Stephen Chbosky</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EN-US">15.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><span lang="EN-US">The
strange and beautiful sorrows of Ava Lavender. Leslye Walton<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EN-US">16.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><span lang="EN-US">Czarodzieje.
Lev Grossman<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EN-US">17.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><span lang="EN-US">Szukając
Alaski. John Green<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EN-US">18.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><span lang="EN-US">Lux:
Onyks. Jennifer L. Armentrout<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EN-US">19.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><span lang="EN-US">Lux:
Opal. Jennifer L. Armentrout<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EN-US">20.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><span lang="EN-US">Król
magii. Lev Grossman<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EN-US">21.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><span lang="EN-US">The
Opposite Of Loneliness. Marina Keegan<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EN-US">22.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><span lang="EN-US">Podróżniczka.
Diana Gabaldon<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EN-US">23.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><span lang="EN-US">Inni:
Morderstwo Wron. Anne Bishop<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EN-US">24.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><span lang="EN-US">Dzika
krew. Sally Green<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->25.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Delhi. Stolica ze złota i snu. Rana Dasgupta</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->26.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Czasomierze. David Mitchell</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->27.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Marzenie o innym świecie. Sonya Chung</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->28.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Mroczne szaleństwo. Karen Marie Moning</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->29.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Za rękę z Koreańczykiem. Anna Sawińska</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->30.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Dwór cierni i róż. Sarah J. Maas</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->31.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Sekrety urody Koreanek. Charlotte Cho</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EN-US">32.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><span lang="EN-US">The
Korean Way In Business. Boye Lafayette De Mente<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EN-US">33.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><span lang="EN-US">Magonia.
Maria Dahvana Hedley<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EN-US">34.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><span lang="EN-US">Ptak.
Oh Jeonhui<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EN-US">35.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><span lang="EN-US">Kraina
czarodzieja. Lev Grossman<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->36.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->W Korei. Zbiór esejów 2003-2007. Anna Sawińska</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->37.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Half Lost. Sally Green</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->38.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Złodzieje snów. Maggie Stiefvater</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->39.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Szeptucha. Katarzyna Berenika Miszczuk</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->40.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Pod skórą. Michel Faber</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->41.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Tańcz, tańcz, tańcz. Haruki Murakami</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->42.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Pierwszy grób po prawej. Darynda Jones</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->43.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Demian. Hermann Hesse</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->44.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Wiedźma z lustra. Maggie Stiefvater</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->45.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Mroczniejszy odcień magii. V.E. Schwab</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->46.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Grzesznik. Maggie Stiefvater</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->47.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Kafka nad morzem. Haruki Murakami</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->48.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Zaopiekuj się moją mamą. Shin Kyung Sook</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->49.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Złoty chłopak, szmaragdowa dziewczyna. Yiyun Li</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->50.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Po zmierzchu. Haruki Murakami</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->51.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Niebiańskie grzechy. Laurell K. Hamilton</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->52.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Zaginione wojowniczki. Anne Fortier</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 18.0pt;">
Książki zaczęte, do
skończenia:</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 18.0pt;">
Historia koreańskiej myśli
konfucjańskiej. <span lang="DE">Keum Jang-Tae<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 18.0pt;">
<span lang="DE">Królowie Dary. Ken Liu<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 18.0pt;">
<span lang="DE">Księga wieszczb. Erika Swyler<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 18.0pt;">
Noc kupały. Katarzyna Berenika
Miszczuk</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 18.0pt;">
Nigdziebądź. Neil Gaiman</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 18.0pt;">
Czytelniczo rok zaczął się
wspaniale czytałam po osiem książek w miesiącu i myślałam, że pobiję własny
rekord. Niestety nic z tego. Gdzieś w połowie roku powoli odechciewało mi się
czytać. Ciężko mi było znaleźć książki pasujące do mojego wewnętrznego stanu. Gdy
już takie znalazłam, to faktycznie czytałam, ale poza tym bardzo dużo książek
zaczęłam i porzuciłam. Wielu nawet nie pamiętam tytułów. Nie mogłam się skupić,
byłam zbyt zmęczona… Za to wróciłam do muzyki, z którą od ponad roku miałam
problem i ciężko mi było znaleźć coś co by mnie porwało.</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 18.0pt;">
Poza książkami przeczytanymi
zamieszczam też krótką listę tych tytułów, które mimo wszystko chcę skończyć,
choć na razie idą mi topornie (a przy dwóch uważam, że szkoda mojego czasu, ale
skoro już dotarłam do połowy, to może skończę). Taka przypominajka dla siebie
na przyszły rok. </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 18.0pt;">
<u><b>Oto moje top 5 2016 roku:</b></u></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l2 level1 lfo2; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->1.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]--><b>Zaopiekuj się moją mamą. Shin Kyung Sook</b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Książka godna wszelkiej możliwej literackiej nagrody.
Porywa, wyciska wszelkie emocje, zapiera dech i powoduje łzy. Sprawia, że nigdy
nie spojrzysz na swoją mamę ponownie w ten sam sposób. Książka, która wzbudza
wyrzuty sumienia i porusza serce. Nieźle mną wstrząsnęła, choć śmiem twierdzić,
że jestem dla swojej mamy lepszą córką niż bohaterki tej książki. Polecam
każdemu. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l2 level1 lfo2; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->2.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]--><b>Tańcz, tańcz, tańcz. Haruki Murakami</b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Książka wciągająca czytelnika w jego własny umysł. Razem
z bohaterem błądzimy korytarzami podświadomości i uciekamy przed smutkami tego
życia. Jak wydobyć się z depresji i znowu chcieć żyć? Trzeba po prostu stawiać
kolejne kroki, aż uda nam się połączyć wszystkie kabelki. Więcej w książce.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l2 level1 lfo2; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->3.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]--><b>Demian. Hermann Hesse</b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Młodość. Dojrzewanie. Jakże bolesny to okres. Jak inaczej
człowiek patrzy na życie. Które wydarzenia odcisną na nas swoje piętno i na
zawsze utkną w meandrach naszych wspomnień? I czy proces odkrywania siebie nie
trwa przypadkiem dłużej niż nam się to wydaje? </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l2 level1 lfo2; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->4.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]--><b>Czarodzieje, Król Magii, Kraina Czarodzieja. Lev
Grossman</b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Tu troszkę oszukam i podam trzy tytuły, ale to jedna
historia w trzech tomach i nie da się tego rozdzielić. Magiczna podróż dla
dorosłych. Tęsknicie za szkołą magii, chcecie odwiedzać krainy jak z „Narnii” i
rzucać zaklęcia? Koniecznie sięgnijcie po te książki, ale nie dajcie się
zwieść. Prędzej znajdziecie tu potwierdzenie dewizy „Życie jest długie, szare i
do d…” niż spełnienie dziecięcych marzeń. Wielu czytelnikom nie podobała się, że zbyt ponura, a bohaterowie za dużo narzekają, ale mnie ujął ostry sarkazm autora, prawdziwe
podejście do życia i gorzki smak rzeczywistości, a to wszystko w bardzo
magicznej oprawie.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l2 level1 lfo2; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->5.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;"> <b>
</b></span><!--[endif]--><b>Half lost. Sally Green</b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Okay, to jest chyba najbardziej subiektywna opinia i
nawet ja przyznam, że książka nie jest aż tak dobra, żeby być w top 5, ale jej
zakończenie! Zakończenie, na myśl o którym wciąż mnie zatyka. Emocjonalne
mistrzostwo. No i kocham całą historię od tomu pierwszego do końca. To paranormal
dla młodzieży, ale tak samo jak w „Czarodziejach” Grossmana, magia jest tutaj
pokazana od ciemnej strony, nie ma w niej nic słodkiego. Ta opowieść po prostu
boli. Polski tytuł tomu trzeciego to „Prawdziwa krew”.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><u>5 najsłabszych wg. mnie tytułów 2016:</u></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo3; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->1.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Mroczne szaleństwo. Karen Marie Moning</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo3; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->2.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Szukając Alaski. John Green</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo3; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EN-US">3.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><span lang="EN-US">The
Opposite Side Of Loneliness. Marina Keegan<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo3; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->4.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Mroczniejszy odcień magii. V.E. Schwab</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo3; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->5.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal;">
</span><!--[endif]-->Życie i śmierć. Stephanie Meyer</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
To tyle. Rok jak zwykle minął szybciej, niż zdążyłam
zauważyć. Mam wrażenie jakbym książki z początku roku czytała kilka miesięcy
temu a nie rok temu. Szczerze mówiąc w tym roku oprócz „Zaopiekuj się moją mamą”
nie miałam wielkiego czytelniczego „wow”. Druga połowa roku zdecydowanie azjatycka
- jakoś spokój, samotność, pustka, a jednocześnie świetne analizy ludzi i
świata zawarte w koreańskiej, japońskiej i chińskiej literaturze bardzo mi
odpowiadały. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Nie wiem ilu z Was to przeczyta, od października nie
publikowałam na blogu nic nowego i obawiam się, że poza tym podsumowaniem roku
szybko nic nowego się nie pojawi. Jakoś… przestałam żyć książkami, choć wciąż
je kocham, zawsze jakiś nowy tytuł trafi na moje półki i nie ma dnia, żebym nie
poruszała się po mieście bez książki przy sobie. Ale to już nie jest jedna z
największych części mojego życia. Nazwijcie to wypaleniem, chwilową przerwą
albo po prostu zmianą. Może coś tu będę publikować, może nie. Jakby coś, to do
zobaczenia :).</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<b><i>W Nowym Roku 2017 życzę wszystkim dużo szczęścia, sięgnięcia
po marzenia, miłości oraz nowych odkryć – czytelniczych i nie tylko.
Wszystkiego najlepszego! </i></b> </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
I dziękuję, że ze mną przez te wszystkie lata byliście.
Wciąż odwiedzam Wasze blogi :).</div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-56874969929603591362016-10-08T21:10:00.002+02:002016-10-08T21:10:48.034+02:00Mroczniejszy odcień magii. V.E. Schwab<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-5XYN1f4xhSA/V_Ft8YA97tI/AAAAAAAACxc/MoPl_skAP9I-wvajobopki4YiWEImIjaQCPcB/s1600/mroczniejszy%2Bodcien%2Bmagii.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://2.bp.blogspot.com/-5XYN1f4xhSA/V_Ft8YA97tI/AAAAAAAACxc/MoPl_skAP9I-wvajobopki4YiWEImIjaQCPcB/s1600/mroczniejszy%2Bodcien%2Bmagii.png" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Książka, o której słyszałam na długo przed jej polską
premierą i też chciałam ją przeczytać. Każdy się nią zachwycał! Nie spotkałam
się z ani jedną złą opinią. W dodatku to książka o magii. O jej mroczniejszym
odcieniu. Mniam. Ja również powinnam być nią zachwycona. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Głównymi bohaterami są Kell, jedyny z dwóch żyjących
antari, czyli mogący podróżować pomiędzy światami oraz Lila, złodziejka z
Szarego Londynu, która dołącza do Kella w jego misji ratowania nie jednego, a
czterech światów! Autorka sięgnęła po trochę już oklepany pomysł z magicznym
Londynem i zrobiła z niego aż cztery Londyny, istniejące w alternatywnych
światach. Istnieją Londyn Czerwony, Biały, Szary i Czarny. Czerwony to ten
najlepszy, magiczny i najzdrowszy, Biały to świat zimny, wrogi, wygłodniały,
Szary nie ma magii, a Czarny to ten, w którym istnieje tylko magia i to w
najbardziej złej postaci. Ten świat jest odcięty od pozostałych, ale pewne
wydarzenie sprawia, że Kell musi się do niego udać. Czy idzie na pewną śmierć?
Co się wydarzy po drodze?</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Ja naprawdę nie wiem, czym się wszyscy zachwycają.
Książka jest zdecydowanie przereklamowana, a już wypowiedź jakiegoś pisarza, że
„Akcja tak pędzi, że potrzebuje drugiego egzemplarza, bo w tym podarł kartki od
przewracania ich zbyt szybko” to już jakiś mało śmieszny żart. Akcja wręcz stoi
w miejscu do jakiejś 140 strony albo i dalej (na 140 spojrzałam jak długo już
znoszę tę nudę), a i potem wcale jakoś nie przyspiesza. Mam wrażenie, że przez
prawie pół książki autorka dzielnie, acz nieudolnie usiłuje nam przedstawić
uniwersum, jakie stworzyła, jego zasady, historię, to jak funkcjonuje teraz i
kim jest główny bohater. Niestety, całość wydaje się być płaska, pozbawiona
barw, miasta które niby są takie ważne dla fabuły są jakimś marnym tłem dla
postaci Kella, który miota się równie nieudolnie między Londynami, tu słuchając
jakiejś pozytywki, tam popisując się przed niemagicznym człowiekiem, tam
wzdychając ciężko w czasie rozmowy z królem. Dopiero postać Lili trochę
urozmaica powieść i wtedy można mówić o jakimkolwiek przyspieszeniu. Mimo to,
wciąż odczuwałam niedosyt. Mam wrażenie, że autorka rozpisywała się nie tam,
gdzie powinna, a tam gdzie powinna zaznaczyć tło, poszerzyć nieco plan wydarzeń,
to właśnie wtedy traktowała dany fragment najbardziej pobieżnie. W sumie
szkoda, bo mogłoby z tej książki wyjść coś o wiele lepszego.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Chociaż ostatecznie czytało mi się nienajgorzej, to wcale
nie jestem pewna, czy sięgnę po drugi tom. Szkoda mi chyba na to czasu. A
książkę uważam ze perfidnie przereklamowaną i ewidentnie na siłę wypromowaną (w
mediach zachodnich, nie wiem jak u nas, ale echa tej promocji są widoczne na
okładce i skrzydełkach książki). </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
<i><b>„Mroczniejszy odcień magii” V. E. Schwab, wyd. Zysk i
S-ka 2016, str. 405</b></i></div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-45631870407894861652016-10-04T12:14:00.000+02:002016-10-04T12:15:03.914+02:00Tańcz, tańcz, tańcz. Haruki Murakami<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-VGNKsLA57sQ/V_FrNDpH-SI/AAAAAAAACw8/ZzPctHvHIaMd4Vhfj2qFGTQ8VTKYtp4LACPcB/s1600/murakami%2Btancz%2Btancz%2Btancz.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-VGNKsLA57sQ/V_FrNDpH-SI/AAAAAAAACw8/ZzPctHvHIaMd4Vhfj2qFGTQ8VTKYtp4LACPcB/s320/murakami%2Btancz%2Btancz%2Btancz.jpg" width="220" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Odkąd zaczęłam czytać książki Haruki Murakamiego,
okładka „Tańcz, tańcz, tańcz” zawsze była moją ulubioną i to tę książkę zawsze
najbardziej chciałam przeczytać. Wszystko ma jednak swój czas, więc i dotarcie
do tej książki trochę mi zajęło, tym bardziej, że jest to kontynuacja „Przygody
z owcą”. Nie trzeba koniecznie czytać najpierw „Przygody z owcą”; „Tańcz,
tańcz, tańcz” stanowi osobną powieść, ale jednak są nawiązania i cieszę się, że
przeczytałam w tej kolejności. Do czego jednak zmierzam – moje przeczucia się
sprawdziły i „Tańcz, tańcz, tańcz” jest jedną z moich dwóch ulubionych książek
Murakamiego.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
W tej powieści Murakami dotyka sensu egzystencji i swego
rodzaju depresji wynikającej z braku poczucia więzi z rzeczywistością. Główny
bohater jest oderwany od ludzi, żyje samotnie i nawet jego praca (dziennikarz,
wolny strzelec) nie jest w stanie przykuć go do życia. Do czasu, aż w snach
zaczyna wołać go dawna kochanka Kiki, która przyzywa go do małego hoteliku w
odległym mieście, w którym kiedyś oboje się zatrzymali. Tam główny bohater
poznaje recepcjonistkę Yumiyoshi, która jest duszą hotelu, piękną i intrygującą
trzynastoletnią Yuki, a także zostaje wciągnięty w inny wymiar na szesnastym
piętrze. Wydarzenia zapoczątkowane w tym hotelu prowadzą głównego bohatera do
poznania kolejnych ludzi oraz do wielu wydarzeń, które swoim dziwnym splotem i
surrealnością odzwierciedlają poplątane wnętrze głównego bohatera i mają za
zadanie połączyć go z rzeczywistością, aby wyzdrowiał i wrócił do siebie. Ale
czy tak się jednak stanie?</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Nie wiem, jak dokładnie przekazać swoje przemyślenia
odnośnie tej książki. Ludzie, którzy czytali już prozę Murakamiego, wiedzą jak
wielu spraw i poziomów on dotyka. Jego proza przemieszana jest z poezją i
chociaż opisuje rzeczy zwykłe i dotyczące każdego człowieka, w jakiś sposób
jest w stanie oddać głębię nocnych przemyśleń i wizji, ukrytych myśli, a nawet
głębię duszy. Pokazuje tutaj stan człowieka pogrążonego w żałobie i poczuciu
bezsensu życia oraz długi proces i ciężką pracę, jaką trzeba wykonać aby
powrócić do „normalności”. Ale czy to się kiedykolwiek udaje? Przecież zawsze,
tam w głębi, będzie miejsce do którego lepiej nie zaglądać, aby znów się nie
pogrążyć. Myślę, że wielu ludzi ma takie zamknięte miejsce, którego lepiej
unikać. Czy czasem czujecie się, jakbyście wypływali na powierzchnię, wciągali
powietrze głębokim haustem i kaszląc i prychając z trudem przytrzymywali się
mokrymi rękami śliskiej krawędzi basenu? Bo czasem codzienne życie właśnie tak
wygląda. Odwieczna walka, aby nie utonąć. I to chyba moja interpretacja tego odczucia
przedzierania się przez życie, ale chciałabym zacytować fragment, który
doskonale to oddaje.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<blockquote class="tr_bq">
„Musisz tańczyć. Kiedy słyszysz muzykę, musisz tańczyć.
Rozumiesz, co mówię? <i>Tańczyć. Ciągle
tańczyć.</i> Nie wolno ci się zastanawiać, po co tańczysz. Nie wolno ci myśleć,
co to znaczy, bo to nie ma znaczenia. Jeśli zaczniesz o tym myśleć, zatrzymasz
się w tańcu. A kiedy się zatrzymasz, nie będę mógł już nic dla ciebie zrobić.
Znikną wszystkie twoje połączenia. <i>Znikną
na zawsze.</i> A wtedy będziesz mógł żyć tylko w tym świecie.* Stopniowo
zostaniesz tu wciągnięty. Dlatego nie możesz się zatrzymać. Nawet jeżeli wyda
ci się to strasznie głupie, nie możesz się tym przejmować. Musisz starannie
stawiać kroki i ciągle tańczyć. I tym sposobem choćby po trochu zmiękczysz to,
co w tobie stwardniało. Nie na wszystko jest już za późno. Musisz wykorzystać,
co się da. Zrobić wszystko, na co cię stać. Nie masz się czego bać. Na pewno
jesteś zmęczony. Zmęczony i przestraszony. Każdy ma takie chwile. Wszystko
wydaje się pomyłką i dlatego ludzie się zatrzymują.<br />
Podniosłem głowę
i przez pewien czas patrzyłem na cień na ścianie.<br />
- Ale musisz tańczyć – ciągnął Człowiek-Owca. – I tańczyć
jak najpiękniej. Tak, żeby wszystkich zachwycić. Wtedy być może będę mógł ci
pomóc. Dlatego musisz tańczyć. Tak długo jak gra muzyka.”</blockquote>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Gorąco polecam tę książkę, chociaż mam wrażenie, że
powieści Murakamiego są tak stworzone, że muszą trafić na odpowiedni moment w
życiu człowieka, bo inaczej nie będą pasować. Ja sama kiedyś zarzekałam się, że
go nie będę czytać, że nudny i tym podobne. A teraz jest jednym z moich
ulubionych pisarzy i niesamowicie podoba mi się magia poezji, jaką zatapia w
swojej prozie. Jego książki czytam powoli, często przerywam i rozmyślam. Skłania do refleksji, do zagłębienia się w siebie. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<o:p> </o:p><b><i>„Tańcz, tańcz, tańcz” Haruki Murakami, wyd. Muza 2013, str. 528</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i><br /></i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
* W moim odczuciu „ten świat” to świat pogrążenia się w
depresji, odcięcia od życia, skamienienia, być może śmierci.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
(cyt. ze str. 121-122)</div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-68745538353649160832016-10-02T22:35:00.000+02:002016-10-02T22:35:12.916+02:00Przeczytane we wrześniu. Podsumowanie<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-VGNKsLA57sQ/V_FrNDpH-SI/AAAAAAAACw0/LGcjbivpdmIXyD0GIN7ZtH6RqFg7WgvoQCLcB/s1600/murakami%2Btancz%2Btancz%2Btancz.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://1.bp.blogspot.com/-VGNKsLA57sQ/V_FrNDpH-SI/AAAAAAAACw0/LGcjbivpdmIXyD0GIN7ZtH6RqFg7WgvoQCLcB/s200/murakami%2Btancz%2Btancz%2Btancz.jpg" width="135" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
W tej powieści Murakami dotyka sensu egzystencji i swego
rodzaju depresji wynikającej z braku poczucia więzi z rzeczywistością. Główny
bohater jest oderwany od ludzi, żyje samotnie i nawet jego praca (dziennikarz,
wolny strzelec) nie jest w stanie przykuć go do życia. Do czasu, aż w snach zaczyna
wołać go dawna kochanka Kiki, która przyzywa go do małego hoteliku w odległym
mieście, w którym kiedyś oboje się zatrzymali. Tam główny bohater poznaje
recepcjonistkę Yumiyoshi, która jest duszą hotelu, piękną i intrygującą
trzynastoletnią Yuki, a także zostaje wciągnięty w inny wymiar na szesnastym
piętrze. Wydarzenia zapoczątkowane w tym hotelu prowadzą głównego bohatera do
poznania kolejnych ludzi oraz do wielu wydarzeń, które swoim dziwnym splotem i
surrealnością odzwierciedlają poplątane wnętrze głównego bohatera i mają za
zadanie połączyć go z rzeczywistością, aby wyzdrowiał i wrócił do siebie. Ale
czy tak się jednak stanie?</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Pełna recenzja niedługo.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>"Tańcz, tańcz, tańcz" Haruki Murakami, wyd. Muza S.A. 2013, str. 528</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-1d1EnVvZE-g/V_FsBTYzHnI/AAAAAAAACw4/Bm7S4Za_jyEML3RUhb1KFYx5x6bTnoSyQCLcB/s1600/pierwszy%2Bgrob%2Bpo%2Bprawej.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://1.bp.blogspot.com/-1d1EnVvZE-g/V_FsBTYzHnI/AAAAAAAACw4/Bm7S4Za_jyEML3RUhb1KFYx5x6bTnoSyQCLcB/s200/pierwszy%2Bgrob%2Bpo%2Bprawej.jpg" width="139" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Po Murakamim miałam ochotę na coś lekkiego i nie ma wtedy
nic lepszego, niż prosta amerykańska literatura rozrywkowa. „Pierwszy grób po
prawej”, paranormalny kryminał połączony z romansem, doskonale się w tym sprawdził.
Charley Davidson to chodząca śmierć, a także prywatny detektyw. Duchy muszą
przez nią przejść, żeby na zawsze opuścić ten padół łez, a żeby zarobić na
życie Charley służy pomocą policji wykorzystując to, że może rozmawiać z
duszami zmarłych i często jest w stanie odkryć rzeczy, które inaczej zostałyby
na zawsze niewiadomą. A teraz, nie dość że rozwiązuje sprawę trzech
zamordowanych prawników, to jeszcze w snach nawiedza ją tajemniczy facet, o
którym nie może zapomnieć również na jawie.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
To książka służąca kilku chwilom lekkiej rozrywki, nawet
nie była jakoś szalenie wciągająca, ale przyjemnie się czytało. Może kiedyś
przeczytam dalszy ciąg. Problem w tym, że sporo już takich książek przeczytałam
i choć czasem mam na nie ochotę, to później się okazuje, że wszystko już było i
mało co mnie zachwyca. Ale książka ok. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Pierwszy grób po prawej” Darynda Jones, wyd. Papierowy
Księżyc 2012, str. 372</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-NR79GePusKw/V_FtPn5yLdI/AAAAAAAACxI/fq6w-67Ik78k6_vDUACc6krq0jD4NmHGgCLcB/s1600/20161002_222300.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://1.bp.blogspot.com/-NR79GePusKw/V_FtPn5yLdI/AAAAAAAACxI/fq6w-67Ik78k6_vDUACc6krq0jD4NmHGgCLcB/s200/20161002_222300.jpg" width="150" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b>Demian.</b> Demian. Od czego tu zacząć? To moja pierwsza
powieść Hermanna Hesse i pewnie nie ostatnia. Choć to się jeszcze okaże. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
Demian. Historia młodości. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
O tym, jak dziecko staje się młodzieńcem, aby stać się
dorosłym.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
O tym, jak wiele własnych barier trzeba złamać.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
I jak bardzo to boli. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
Jak kłamstwo na zawsze zostawia ślad.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
I jak daleko można zajść, aby potem wrócić po
przebaczenie.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
Jak trudno zapomnieć i jak łatwo wszystko spamiętać.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
Demian. Historia przeciwstawiania się swoim lękom.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
Walka z własną podświadomością.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
I czy po tym wszystkim można jeszcze mówić, że jest się sobą.
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
Kim tak naprawdę jest ta osoba?</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Dziwię się, że ta książka nie jest szerzej znana, że nie
jest w szkole pozycją obowiązkową. To idealna książka dla dorastającego
człowieka, podająca szerokie pole do dyskusji na tak wiele ważnych tematów. To
książka, którą można pamiętać do końca życia, jeśli tylko przeczytało się ją w
odpowiednim momencie. Nie ze wszystkim się zgadzałam, co Hermann Hesse napisał,
zdecydowanie nie podobała mi się postać Abraxasa, trochę też mącił a propos
snów, mocno pachniało Freudem (co nie dziwi, „Demian” powstał po tym jak pisarz
poddał się psychoterapii u dr. Langa oraz mocno zainteresował psychoanalizą),
ale ogólnie całość bardzo mi się podobała i wiele elementów mogłam odnieść do
siebie. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Posłużę się cytatem, tym razem z okładki,
ponieważ uważam, że żadne moje słowa nie oddadzą tak dobrze istoty tej książki.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<blockquote class="tr_bq">
„Trzymasz w ręku jedną z tych książek, które stały się
rodzajem katechizmu dla wielu pokoleń poszukujących nowych wartości etycznych.
Ludzi, dla których często alternatywą wobec szarej, bezwartościowej
obyczajowości drobnomieszczańskiej stawał się cyniczny nihilizm. Bohater „Demiana”
to człowiek, któremu „ból egzystencji” kazał wystawić głowę ponad bezrefleksyjnie
przyjmowane stereotypy myślowe, by poszukiwać nowych dróg rozwoju. Bohater ów –
tak samo jak ci, których myśli i uczucia werbalizował Hesse – pragnie odnaleźć
prawdę o człowieczeństwie, dotrzeć do elementarnej istoty istnienia, wspólnej
dla całego kosmosu. Próbuje on odnaleźć drogę do miejsca, z którego wyrasta
uniwersalne prawo moralne, gdzie zacierają się różnice między skrajnościami:
etyką a instynktem; gdzie obecność skrajności jest przejawem pełni i gwarancją
harmonii.” </blockquote>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Demian” Hermann Hesse, wyd. „Wydawnictwo Głodnych Duchów”
1990, str. 169</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-sMXAOh8z1Gk/V_FtjOd6dLI/AAAAAAAACxM/9tZsqtfH_7gTS4kmhE_i5YLW57EZseNgACLcB/s1600/wied%25C5%25BCma%2Bz%2Blustra.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://4.bp.blogspot.com/-sMXAOh8z1Gk/V_FtjOd6dLI/AAAAAAAACxM/9tZsqtfH_7gTS4kmhE_i5YLW57EZseNgACLcB/s200/wied%25C5%25BCma%2Bz%2Blustra.jpg" width="131" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Trzeci tom, kontynuacja „Króla kruków” i „Złodziei snów”.
Blue, Gansey, Ronan i Adam wreszcie znajdują grób. Tylko, że nie jest to Glendower.
I wciąż nie ma matki Blue. Za to śmierć się zbliża i można wyczuć, jak jest
coraz bliżej, jak oddycha prosto w kark… To zdecydowanie mroczniejsza książka
od pierwszych dwóch. I bardziej koncentruje się na relacjach między bohaterami
i ich wnętrzach niż na samych wydarzeniach, choć oczywiście sporo akcji też tu
jest. Widać, jak każde z nich się zmienia i jak dojrzewa. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
W trakcie czytania przyszło mi do głowy, że mogliby te
książki sfilmować. Wyszłyby świetne filmy YA, trochę nawet dziwne, ze jeszcze
tego nie zrobiono. Wybaczcie, że nie mam za dużo do powiedzenia, ale to trzeci
tom… </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Wiedźma z lustra” Maggie Stiefvater, wyd. Uroboros 2016,
str. 448</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-5XYN1f4xhSA/V_Ft8YA97tI/AAAAAAAACxQ/x6jInQoaLwc0YAFRaZwudcP3vk7DefgygCLcB/s1600/mroczniejszy%2Bodcien%2Bmagii.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://3.bp.blogspot.com/-5XYN1f4xhSA/V_Ft8YA97tI/AAAAAAAACxQ/x6jInQoaLwc0YAFRaZwudcP3vk7DefgygCLcB/s200/mroczniejszy%2Bodcien%2Bmagii.png" width="132" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Książka, o której słyszałam na długo przed jej polską
premierą i też chciałam ją przeczytać. Każdy się nią zachwycał! Nie spotkałam
się z ani jedną złą opinią. W dodatku to książka o magii. O jej mroczniejszym
odcieniu. Mniam. Ja również powinnam być nią zachwycona. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Głównymi bohaterami są Kell, jedyny z dwóch żyjących
<i>antari</i>, czyli mogący podróżować pomiędzy światami oraz Lila, złodziejka z
Szarego Londynu, która dołącza do Kella w jego misji ratowania nie jednego, a
czterech światów! Autorka sięgnęła po trochę już oklepany pomysł z magicznym
Londynem i zrobiła z niego aż cztery Londyny, istniejące w alternatywnych
światach. Istnieją Londyn Czerwony, Biały, Szary i Czarny. Czerwony to ten
najlepszy, magiczny i najzdrowszy, Biały to świat zimny, wrogi, wygłodniały,
Szary nie ma magii, a Czarny to ten, w którym istnieje tylko magia i to w
najbardziej złej postaci. Ten świat jest odcięty od pozostałych, ale pewne
wydarzenie sprawia, że Kell musi się do niego udać. Czy idzie na pewną śmierć?
Co się wydarzy po drodze?</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Ja naprawdę nie wiem, czym się wszyscy zachwycają.
Książka jest zdecydowanie przereklamowana, a już wypowiedź jakiegoś pisarza, że
„Akcja tak pędzi, że potrzebuje drugiego egzemplarza, bo w tym podarł kartki od
przewracania ich zbyt szybko” to już jakiś mało śmieszny żart. Akcja wręcz stoi
w miejscu do jakiejś 140 strony albo i dalej (na 140 spojrzałam jak długo już
znoszę tę nudę), a i potem wcale jakoś nie przyspiesza. Mam wrażenie, że przez
prawie pół książki autorka dzielnie, acz nieudolnie usiłuje nam przedstawić uniwersum,
jakie stworzyła, jego zasady, historię, to jak funkcjonuje teraz i kim jest
główny bohater. Niestety, całość wydaje się być płaska, pozbawiona barw, miasta
które niby są takie ważne dla fabuły są jakimś marnym tłem dla postaci Kella,
który miota się równie nieudolnie między Londynami, tu słuchając jakiejś
pozytywki, tam popisując się przed niemagicznym człowiekiem, tam wzdychając
ciężko w czasie rozmowy z królem. Dopiero postać Lili trochę urozmaica powieść
i wtedy można mówić o jakimkolwiek przyspieszeniu. Mimo to, wciąż odczuwałam
niedosyt. Mam wrażenie, że autorka rozpisywała się nie tam, gdzie powinna, a
tam gdzie powinna zaznaczyć tło, poszerzyć nieco plan wydarzeń, to właśnie
wtedy traktowała dany fragment najbardziej pobieżnie. W sumie szkoda, bo
mogłoby z tej książki wyjść coś o wiele lepszego.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Chociaż ostatecznie czytało mi się nienajgorzej, to wcale
nie jestem pewna, czy sięgnę po drugi tom. Szkoda mi chyba na to czasu. A
książkę uważam ze perfidnie przereklamowaną i ewidentnie na siłę wypromowaną (w
mediach zachodnich, nie wiem jak u nas, ale echa tej promocji są widoczne na
okładce i skrzydełkach książki). </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Mroczniejszy odcień magii” V. E. Schwab, wyd. Zysk i
S-ka 2016, str. 405</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-0ANmdFd8_EA/V_FuRMhMvlI/AAAAAAAACxU/WLUZg74DyJwZhEqS7tdZXO9CKQbAtUtCgCLcB/s1600/grzesznik.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://1.bp.blogspot.com/-0ANmdFd8_EA/V_FuRMhMvlI/AAAAAAAACxU/WLUZg74DyJwZhEqS7tdZXO9CKQbAtUtCgCLcB/s200/grzesznik.jpg" width="133" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Najnowsza wydana u nas pozycja Maggie Stiefvater. Jak już
zdążyliście się przekonać, bardzo lubię jej powieści, styl pisania i wrażliwość
emocjonalną. Po „Grzesznika” sięgnęłam tym bardziej chętnie, gdyż jest to
nawiązanie do jej trylogii „Drżenie”, „Niepokój” i „Ukojenie”. Książki te
kocham i ostatnio nawet bardzo intensywnie je wspominałam, jako że dzieją się
na jesieni i w zimę, a my właśnie jesień powitaliśmy. Niestety, akcja „Grzesznika”
nie dzieje się w jesiennych lasach, a w słonecznym Los Angeles. Głównymi
bohaterami są postaci drugoplanowe wspomnianej trylogii – Isabel i Cole. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Autorka tym razem stworzyła romans w jego czystej postaci
i gdyby nie drobne epizody, kiedy Cole zamieniał się w wilka, książkę spokojnie
można by uznać za powieść obyczajową, a nie fantastykę. Isabel jest piękna i
boleśnie niedostępna. Jej lodowata otoczka nie dopuszcza do siebie nikogo. Zbyt
wiele razy została skrzywdzona, by pozwolić sobie komuś ponownie zaufać. Cole
za to wręcz przeciwnie - gwiazda rocka, pozornie otwarty na wszystkich, kiedyś
uznany za zmarłego, teraz usiłuje udowodnić wszystkim, że się zmienił. Kocha
Isabel i tylko ona utrzymuje go na powierzchni. Tyle tylko, że to ona też
najczęściej spycha go na samą krawędź. Dwie poranione istoty walczą ze sobą
samym, aby móc tej drugiej osobie wyznać, że ją kochają. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Hm… Co tu dużo mówić. Taki romans YA. Parę lat temu
byłabym zachwycona, teraz jakoś nie bardzo. Czytałam chyba tylko dzięki temu,
że napisała to Maggie Stiefvater, a ja jednak bardzo lubię jej pisarstwo.
Momentami powieść mnie nudziła. Nie dlatego, że była źle napisana, ale po
prostu sama tematyka. Mnóstwo takich historii kiedyś przeczytałam, a nawet sama
napisałam. Równie dobrze ta historia mogłaby być dowolnym fan fickiem, tyle
tylko że napisanym przez znaną pisarkę i wydanym. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
Sięgnęłam po tę książkę, bo tęsknię za magią wykreowaną w
„Drżeniu”, ale tutaj kompletnie tego nie było. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Myślę, że książka spodoba się większości nastolatek i
wielbicielek młodzieżowych romansów. W tej kategorii wypada naprawdę super.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>"Grzesznik" Maggie Stiefvater, wyd. YA! 2016, str. 429</i></b></div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-66891768120815010102016-09-02T14:28:00.002+02:002016-09-02T14:28:56.027+02:00Przeczytane w sierpniu. Podsumowanie. Jesień jest już zdecydowanie tu. Ludzi jest znowu jakby więcej, zaczyna się coś dziać. I nawet powietrze pachnie inaczej, a ja czuję takie przyjemnie musowanie, jakby drobne bąbelki krążące niewidzialnie, a wyczuwalne - czytaj, czytaj, czytaj. Tak, ostatnio więcej myślę o czytaniu, chętniej wracam do książek, zaczynam znowu z ekscytacją planować po jaki tytuł następnie sięgnę. Brakowało mi tego, lato przeszło jakoś bez większych chęci czytania, czasem czytałam tylko w drodze do pracy, aby się czymś zająć, nie lubię marnować czasu w komunikacji miejskiej. Teraz to się odmienia i dobrze mi z tym!<br />
<br />
A oto tytuły z sierpnia:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-mKaDpBDfX2A/V8lviFsTOXI/AAAAAAAACwE/Vm7D50R7M7QQUyGS0Gla8GIb-6THQW8fACLcB/s1600/half%2Blost.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-mKaDpBDfX2A/V8lviFsTOXI/AAAAAAAACwE/Vm7D50R7M7QQUyGS0Gla8GIb-6THQW8fACLcB/s320/half%2Blost.jpg" width="207" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Nie mogłam się doczekać tej książki po Polsku (W Polsce tomy
serii znane są jako „Zła krew” i „Dzika krew”), czekanie kolejny rok na trzeci
tom wydawało się strasznym okrucieństwem wobec czytelnika. Także poradziłam
sobie sama. I och, co to była za książka. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Z początku myślałam sobie, że to taki zwyczajny ciąg
dalszy, że tom pierwszy był najlepszy i chociaż książka mi się podobała, to tak
czytałam ją bez większego entuzjazmu, nieco cynicznie myśląc, że tomy pierwsze
zawsze są najlepsze. I w sumie nadal tak trochę myślę, choć zakończenie książki
zmieniło całą moją perspektywę. Z całej serii to właśnie zakończenie będę
zawsze najmocniej pamiętać i przebiło ono wszystko, co autorka wcześniej nam
opisała. No, ale przecież nie zdradzę wam zakończenia.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
W skrócie – Nathan szaleje po śmierci ojca, dyszy żądzą
zemsty na Annalise, oddala się przy tym od Gabriela do tego stopnia, że
martwiłam się, co z nimi dalej będzie – przecież on go potrzebuje – oraz ci
dobrzy planują atak ostateczny na Białych, a Nathan ma być ich tajną bronią.
Książkę bardzo dobrze się czyta, fajnie było móc zobaczyć oryginalny styl
autorki i muszę wam powiedzieć, że książki na polski są bardzo dobrze
przetłumaczone i wspaniale oddają przekaz, „energię” Nathana i całej powieści.
Żałuję, że nie mogę więcej powiedzieć o zakończeniu. Wbiło mnie w ziemię,
wypłakałam sobie oczy i do tej pory boli mnie serce jak o nim myślę. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
To naprawdę dobra powieść, nawet powiedziałabym że świeża
przy tym zalewie YA. Polecam.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EN-US">„Half
lost” Sally Green, wyd. Penguin Books 2016, str. 337<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
Info: Książka po polsku będzie już niedługo wydana, pt. „Prawdziwa
krew”. (Tytuł mi się nie podoba, nie ma nic wspólnego z treścią książki, nie
tak jak „Half lost”. Nie mogli przetłumaczyć np. „Stracona krew”? Bardziej
odpowiednie. Dlaczego ja się zawsze muszę denerwować przekładami tytułów?).</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-RONE8KOJwE0/V8lvuDWPppI/AAAAAAAACwI/sIW52jgdbG0MPuj5dH_Mwz6pA55Mbu-6QCLcB/s1600/zlodzieje%2Bsnow.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-RONE8KOJwE0/V8lvuDWPppI/AAAAAAAACwI/sIW52jgdbG0MPuj5dH_Mwz6pA55Mbu-6QCLcB/s320/zlodzieje%2Bsnow.jpg" width="211" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Kontynuacja „Króla kruków”, czyli dalsze poszukiwania
Glendowera. Oczywiście robi się coraz mroczniej i niebezpieczniej, ludzie się
zmieniają, pojawiają się nowi, przyjaźnie się rozpadają i rodzą miłości. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Z początku zawsze trudno mi wejść w powieści Maggie
Stiefvater, musi minąć kilkanaście, czy nawet kilkadziesiąt stron, zanim
przyzwyczaję się do jej stylu pisania, a wtedy już od powieści nie mogę się
oderwać, a na koniec mam ochotę natychmiast na ciąg dalszy. Z jednej strony nie
mam za dużo do opowiadania o tej książce, ot, opowiastka dla młodszej części
publiczności, a z drugiej strony uważam powieści Maggie Stiefvater za jedne z
najlepszych w tym gatunku. Ona ma coś takiego, że przyzywa magię i Ty, drogi
czytelniku, jesteś tą magią osaczony, dopóki nie przebrzmi ostatnie słowo. A
nawet potem, bo chce się wrócić, marzy się o dalszym ciągu. Na mnie już
oczywiście czeka trzeci tom. Za długo też zbierałam się do przeczytania tego
tomu. Po „Królu kruków” bardzo miałam chciałam od razu dalej czytać, ale
wiadomo, dużo innych książek, czasem brak czasu, a w moim konkretnym przypadku
brak uzupełnienia serii przez panie bibliotekarki. Tak długo nie mogłam się
doczekać „Złodziei snów”, że w końcu sama zakupiłam, po czym oczywiście się okazało,
że jak już zakupiłam tom drugi (nie posiadając pierwszego) to nagle w
bibliotece pojawiły się tomy 2 i 3. Jakiś wredny kawał od losu…</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Tak czy inaczej, całą serię bardzo polecam. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
„Złodzieje snów” Maggie Stiefvater, wyd. Uroboros 2015,
str. 479</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Uee_pKIkWUs/V8lv6DY8-zI/AAAAAAAACwM/3ANZl5AeNSAjRXhWJcov9uJsnwCQj0i7ACLcB/s1600/szeptucha.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-Uee_pKIkWUs/V8lv6DY8-zI/AAAAAAAACwM/3ANZl5AeNSAjRXhWJcov9uJsnwCQj0i7ACLcB/s320/szeptucha.jpg" width="213" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Teraz coś z rodzimej literatury fantasy, którą zawsze
bardzo lubiłam. „Szeptucha” to nowe dzieło Katarzyny Bereniki Miszczuk, znanej
z zabawnej trylogii „Ja, diablica”.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
„Szeptucha” to powieść, która łączy w sobie fantastykę,
słowiańską mitologię, szczyptę historii i w zasadzie toczy się w alternatywnej
rzeczywistości, gdzie Mieszko I wciąż żyje, Polska jest jednym z największych
mocarstw na świecie i jednym z nielicznych krajów, gdzie wciąż utrzymuje się
monarchia, a ludzie leczą się zarówno współczesną medycyną jak i uwielbiają
korzystać z porad wykształconych w zielarstwie i magii kobiet, oficjalnie
zwanych Szeptuchami, a mniej oficjalnie Babami Jagami. Główna bohaterka,
studentka „poważnej” medycyny musi odbyć obowiązkowe praktyki u szeptuchy, w
związku z czym wyjeżdża na odległą wieś, z której pochodzi jej mama i
najbliższa przyjaciółka, a z którą ona zdaje się nie mieć nic wspólnego. Tam
konfrontuje swoje złudzenia i oczekiwania z rzeczywistością, a poza tym
odkrywa, że postaci z baśni i legend nadal istnieją, a w dodatku ona jest ich
częścią. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Wiadomo, nie oczekujmy tutaj wyższej literatury, szczególnie
że autorka się w takiej nie specjalizuje, ale książka bardzo, ale to bardzo mi
się podobała. Pomijam, że lekka, zabawna i szybko się czyta. Przede wszystkim
ogromnie przyjemnie było mi zanurzyć się w naszej własnej słowiańszczyźnie.
Czemu tak mało jest takich książek? Czemu królują u nas stwory kultury
zachodniej, a nasze własne strzygi, utopce, wodniki i bogowie nie rysują się
nawet w ludzkiej świadomości? A to takie barwne towarzystwo, takie pole do
popisu dla wyobraźni pisarza! Bardzo się cieszę, że ktoś zdecydował się czerpać
z tego źródła. Dobra wiadomość jest też taka, że to nie jest pojedyncza powieść
(jak myślałam ja), ale trylogia. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Sami bohaterowie fajni, akcja wartka, trochę humoru,
trochę romansu. Mnie się podobało. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
„Szeptucha” Katarzyna Berenika Miszczuk, wyd. W.A.B.
2016, str. 414</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-KBBjs4QzFkc/V8lwCYClh8I/AAAAAAAACwQ/cEY8Zn-iP3oJwe-pzyDBiXI_wb9Vcdj0ACLcB/s1600/pod%2Bsk%25C3%25B3r%25C4%2585.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-KBBjs4QzFkc/V8lwCYClh8I/AAAAAAAACwQ/cEY8Zn-iP3oJwe-pzyDBiXI_wb9Vcdj0ACLcB/s320/pod%2Bsk%25C3%25B3r%25C4%2585.jpg" width="202" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
To najdziwniejsza książka, jaką w życiu czytałam. Nawet
nie wiem od czego zacząć przedstawianie jej. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
Z początku czyta się jak skandynawski kryminał – w ponurym,
mglistym i deszczowym rejonie Szkocji codziennie na ulice wyjeżdża młoda
kobieta. Poszukuje autostopowiczów, ale nie byle jakich. Muszą spełniać
odpowiednie warunki – przede wszystkim, autostopowicz musi być płci męskiej,
młody, silny, umięśniony, z dobrą sylwetką. Od początku wiadomo, że zwabieni
mężczyźni tego nie przeżywają. Najpierw wydawało mi się, że chodzi o seks.
Jakaś psychopatka jeździ po okolicy, wykorzystuje ich, a potem zabija. Ale nie.
Tu chodzi o coś więcej. I to więcej jest stopniowo uwalniane, aż kiedy prawda
do nas dociera, otwieramy szeroko oczy, nie mogąc uwierzyć. Nie wiedziałam, czy
mam się czuć oszołomiona, czy przyklasnąć wyobraźni autora. Na pewno czułam
obrzydzenie i wstręt. Zastanawiałam się czy dalej czytać. Ale czytałam, bo tu
nie chodziło o tę prawdę, ale o główną bohaterkę, która choć była głównym
sprawcą zaginięć autostopowiczów, to nie robiła tego z własnej woli. Przeżywamy
jej coraz większy bunt, zniewolenie, brak wyjścia, samotność, niezrozumienie.
Nie należy ona do nikogo. W powieści czuć nieustanny ruch, obracające się koła
samochodu i deszcz uderzający o szyby. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Nie jest to powieść mus i na pewno nie jest dla każdego.
Ale zmusza do myślenia, jest oczywistą alegorią naszego świata, wszystko tu
zostało zaplanowane. Autor każe się czytelnikowi zastanowić „Kim jesteś?” „Czy
nadal chcesz tak żyć?” „Czy uważasz, że to jest słuszne?”. Nie powiem,
odtrącałam jeden aspekt książki, nie chciałam się postawić na miejscu
autostopowiczów, czy raczej tego, co reprezentowali. Poniekąd już przez to
przeszłam i podjęłam swoją decyzję. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
„Pod skórą” Michel Faber, wyd. W.A.B. 2005, str. 318</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Książka nadal w czytaniu: „Historia koreańskiego
konfucjanizmu” (idzie mi strasznie powoli, ale idzie)</div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
Książka w większości przeczytana w sierpniu, ale jednak
jeszcze nie skończona „Tańcz, tańcz, tańcz” Haruki Murakami</div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-34056273535760998502016-08-01T11:10:00.002+02:002016-08-01T11:15:00.464+02:00Przeczytane w lipcu. PodsumowanieW lipcu przeczytałam tylko dwie książki, dwie i pół, jeśli policzyć niedokończoną powtórkę "Nomen Omen" (w ponownym czytaniu książka średnio mnie bawiła, a w połowie zaczęła nudzić, więc ją porzuciłam - szkoda czasu), co już dawno mi się nie zdarzyło. Zaczęłam trzy inne książki, ale tak powoli mi szły, że żadnej do końca lipca nie skończyłam, także pewnie wylądują w podsumowaniu sierpnia.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-WW3Fpuhblz4/V58Q6_WT_wI/AAAAAAAACu8/5EwpcVhQ7n4gHy4dge_kTQ8QnKAq4bwpACLcB/s1600/kraina%2Bczarodzieja.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-WW3Fpuhblz4/V58Q6_WT_wI/AAAAAAAACu8/5EwpcVhQ7n4gHy4dge_kTQ8QnKAq4bwpACLcB/s320/kraina%2Bczarodzieja.jpg" width="222" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Nie mogę uwierzyć, że to już koniec tej serii. Jedna z
lepszych o magii, jakie w życiu czytałam. Lev Grossman zbudował bardzo
kompletny świat, bazujący trochę na współczesnych baśniach, trochę na mitach,
trochę na popkulturze, a wszystko to okrasił gorzką posypką codzienności. I
stworzył coś naprawdę fantastycznego. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
W trzecim i ostatnim tomie toczy się bitwa z losem o
umierające Fillory, a ostatecznym bohaterem jest nie kto inny, jak Quentin, z
czego bardzo się cieszę bo nareszcie miał swoje pięć minut. Bardzo polubiłam
postać Quentina mimo jego rozlicznych wad, a autor bardzo dobrze pokazał jego
rozwój na przestrzeni tych trzech tomów. Na koniec trzydziestoletni Quentin
osiągnął pewien rodzaj spokoju i dojrzałości, ale wciąż zachował swoje wnętrze
pełnego nadziei dziecka i bardzo mi się to spodobało. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Co tu dużo mówić, nigdy nie umiem się rozpisywać o
kolejnych tomach serii. Autor podtrzymał dobry poziom przy każdej z książek.
Żadnego tomu nie można nazwać gorszym. Reszta bohaterów również przechodzi
wiele zmian, dojrzewają, poznają się lepiej, osiągają kolejne cele, czasem
takie, o którym nawet im się nie śniło. Najbardziej lubię w tych książkach tę
nutę cynizmu i autoironii, jaką się wszyscy wykazują. Są tacy ludzcy. Autor nie
tworzy kolejnych bohaterów, z których większość wykazuje osobowość na poziome
zero. To są ludzie – z wadami i zaletami, lubiący się, kochający, nienawidzący.
Mają wewnętrzne rany, rozterki, nadzieje i marzenia. Piękne to. Na koniec
trochę się uśmiałam, bo tak jak przez cały czas, pomimo baśniowej aury
powieści, powtarzałam, że to nie jest lukrowana bajeczka, to właśnie na samo
zakończenie autor stworzył coś tak słodkiego i różowego, że można się tylko
szeroko uśmiechnąć. Uwielbiam ten paradoks. Po tylu mrocznych wydarzeniach
takie zakończenie. Ale to musicie już przeczytać sami. Ja ogromnie, ogromnie
polecam.</div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
<i><b>„Kraina Czarodzieja” Lev Grossman, wyd. Sonia Draga 2016,
str. 510</b></i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-_HoJHoGAlg4/V58Q_mbDW0I/AAAAAAAACvA/pRbMEDDGjwA32EyOT83Ac0cnauWsT1dxgCLcB/s1600/W%2BKorei%2Bzbior.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-_HoJHoGAlg4/V58Q_mbDW0I/AAAAAAAACvA/pRbMEDDGjwA32EyOT83Ac0cnauWsT1dxgCLcB/s320/W%2BKorei%2Bzbior.jpg" width="265" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Jak sama nazwa wskazuje, „W Korei” to zbiór esejów autorki
z jej przeżyć w Korei. Muszę przyznać, że to bardzo dobra książka, chyba jedyna
taka na naszym rynku, która w sposób bardzo konkretny i przejrzysty przedstawia
w skrócie najważniejsze cechy Koreańczyków, opisuje jak się żyje, kocha i
pracuje w Korei. Za pomocą krótkich historyjek z własnego życia, autorka
pokazuje, jak np. wygląda jej własny dzień w dużej korporacji (tona absurdów i
ciężkiej pracy), co ją spotkało w koreańskiej służbie zdrowia, jak wygląda
przejazd metrem (o wiele bardziej „rozrywkowy” niż w Warszawie), czy też jak
Koreańczycy podchodzą do kwestii prawdziwej miłości. Wszystkie te opowieści
były mocne, głównie dzięki, powiedziałabym, że męskiemu sposobowi opisywania. Sama
autorka właśnie tak mi się jawi – bardzo mocna, konkretna osoba, zdecydowana i
zahartowana życiem w Korei, które szczególnie dla pracownika korporacji jest
bardzo ciężkie. Ja osobiście nie wyobrażam sobie takiego stylu życia (i przede
wszystkim tych ilości spożywanego alkoholu na przymusowych firmowych
wyjściach). </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
To, co mi się w tej książce nie podobało, to brak
pozytywnego ukazania Koreańczyków, tak jakby w ich życiach nic dobrego się nie
działo, a oni sami byli pozbawieni ludzkich cech. Jestem w stanie zrozumieć,
czemu tak wyszło – autorka eseje swoje pisała w pierwszych latach pobytu w
Korei, a wtedy najbardziej odczuwa się „szok kulturowy” i wszystko wydaje się
złe. Ja sama po półtorarocznym pobycie w Irlandii byłam daleka od zachwytów nad
tym krajem i jak się mnie ktoś o pobyt tam wypytywał, wymieniałam wszystko co
złe i co mi się nie podobało. Dopiero po latach jestem w stanie docenić dobre
elementy. Niemniej jednak, trochę już minęło od powstania tych esejów, a i
zostały one wydane w postaci książki, dlatego uważam, że zaistniałe tam opisy
powinny być bardziej wyważone i pokazać również dobrą stronę Korei. Gdybym
miała przyjąć Koreę taką jaką ją opisuje autorka, to mogłabym już zakończyć
moją znajomość z tym krajem, a nie wierzę, aby wszystko tam tak źle wyglądało.
Koreańczycy to też ludzie i pomimo ich zamkniętego stylu bycia, ich oziębłości i częstego wyrachowania na pewno mają też dobre cechy. I tego mi w
tej książce zabrakło. Ciekawa też jestem co się zmieniło w mentalności
Koreańczyków i w ich stylu życia, w końcu od napisania tych esejów minęło już
dziesięć lat.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Książkę polecam, w krótki i konkretny sposób tworzy
ogólne pojęcie o Korei Południowej. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„W Korei. Zbiór esejów 2003-2007” Anna Sawińska, wyd.
Kwiaty Orientu 2012, str. 182</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i><br /></i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Książki zaczęte: </div>
<div class="MsoNoSpacing">
"Historia koreańskiej myli konfucjańskiej" Keum Jang-Tae</div>
<div class="MsoNoSpacing">
"Królowie Dary" Ken Liu</div>
<div class="MsoNoSpacing">
"Half Lost" Sally Green</div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-58437040715257165172016-07-01T00:33:00.000+02:002016-07-01T09:25:18.779+02:00Przeczytane w czerwcu. Podsumowanie.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-4S6dU78Cwmk/V3Wc5KBk1cI/AAAAAAAACuQ/xisEbnhn3Ekmt8TwCWair_uhukpMMOYOwCLcB/s1600/dw%25C3%25B3r%2Bcierni%2Bi%2Br%25C3%25B3%25C5%25BC.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://4.bp.blogspot.com/-4S6dU78Cwmk/V3Wc5KBk1cI/AAAAAAAACuQ/xisEbnhn3Ekmt8TwCWair_uhukpMMOYOwCLcB/s1600/dw%25C3%25B3r%2Bcierni%2Bi%2Br%25C3%25B3%25C5%25BC.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Po pierwszej serii Sary J. Maas pt. „Szklany tron”,
niezbyt chętnie byłam do autorki nastawiona i do nowej serii podchodziłam z
dużym dystansem. Niestety (albo stety), olbrzymia ilość pozytywnych recenzji
sprawiła, że postanowiłam dać jej szansę. I… uff! Książka bardzo mi się
podobała.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
„Dwór cierni i róż” to tak zwany „retelling” bardzo
dobrze nam znanej (głównie za pomocą bajki Disneya) baśni „Piękna i bestia”.
Trzeba przyznać, że Sarah J. Maas wykonała kawał dobrej roboty. Powieść od
samego początku wciąga nas w swój świat, powoli rozrysowuje obecną sytuację i
opowiada o tym, co doprowadziło do tego, że teraz panuje rozłam pomiędzy ludźmi
a faerie. Główna bohaterka, Feyra, chcąc zapewnić byt rodzinie, popełnia
ogromny błąd, za który musi zapłacić własnym życiem. Zostaje uwięziona w zamku
jednego z książąt Prythianu, gdzie powoli odnajduje swoje miejsce, a wręcz
stara się pomóc „Bestii” przełamać czar.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Nie wszystko jest tak bezpośrednie jak w baśni, np.
Tamlin może się przemieniać w bestię dzięki swojej naturze, a klątwa objawia
się w inny sposób. Samej Feyrze daleko też do zakochanej w książkach Belli.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Książkę czytało mi się fantastycznie, a im bliżej końca,
tym coraz lepiej. Niestety moje odczucia nie były pełne zachwytów, szczególnie
w pierwszej połowie. Mam problem z pisarstwem pani Maas. Według mnie pisze
dobrze i ma potencjał, ale wciąż tak naprawdę szlifuje warsztat i kiedyś może
będzie pisać jeszcze lepiej. Już uważam, że z tą książką się poprawiła w
stosunku do „Szklanego tronu”, ale wciąż były bardzo nierówne momenty, kiedy
moja uwaga w trakcie czytania zwyczajnie odlatywała i musiałam na powrót
skupiać się na treści. Niemniej jednak, bardzo polubiłam bohaterów i chciałabym
od razu czytać tom drugi. Oczywiście mamy tu skomplikowany trójkąt miłosny, o
którym jeszcze nie wie sama bohaterka, ale coś czuję, że w drugim tomie będzie
miała masę dylematów.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
Widać, że pisarka stara się rozbudować powieść i pogłębić
świat przedstawiony, ale wciąż musi nad tym pracować, aby nie wychodziło zwykłe
czytadło fantasy dla młodzieży. Ale czuję, że będzie lepiej i jeszcze się
rozwinie, jak nie w tej serii to w następnych.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Dwór cierni i róż” Sarah J. Maas, wyd. Uroboros 2016,
str. 526</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-N6apvLEZ5q0/V3WdPDY5FEI/AAAAAAAACuU/gWbHDV-Tvm86NOhkEDnlOaotf_5CAOigQCLcB/s1600/sekrety%2Burody%2Bkoreanek.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://4.bp.blogspot.com/-N6apvLEZ5q0/V3WdPDY5FEI/AAAAAAAACuU/gWbHDV-Tvm86NOhkEDnlOaotf_5CAOigQCLcB/s1600/sekrety%2Burody%2Bkoreanek.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Odkąd ta książka została wydana, bardzo chciałam ją
przeczytać, pomimo wielu negatywnych opinii różnych znanych mi osób. W końcu
książka sama do mnie przyszła, kiedy koleżanka zaproponowała mi jej pożyczenie,
bardzo przy tym zaznaczając, że naprawdę jest niewarta czytania. Jak jest
naprawdę?</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Charlotte Cho, Amerykanka koreańskiego pochodzenia
opowiada historię, jak z kalifornijskiej ślicznotki (farbowane blond włosy i
skóra opalona najciemniej jak się da) przeistoczyła się w koreańską piękność z idealną
(i jasną) cerą. Książka zawiera sporo elementów autobiograficznych, autoreklamy
(autorka bardzo namiętnie reklamuje swój internetowy sklep z koreańskimi
kosmetykami), ale również faktycznie przedstawia w prosty sposób podstawy
pielęgnacji na sposób koreański.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Nie uważam, żeby ta książka była jakimś arcydziełem,
spokojnie można ją „olać”, szczególnie jeśli ktoś profesjonalnie bądź
hobbystycznie zajmuje się skórą i kosmetykami. Niemniej jednak uważam, że wiele
kobiet i młodych dziewczyn, może skorzystać, z wydawałoby się, bardzo podstawowych
porad autorki. Pracuję w branży kosmetycznej i niestety wiem, że wiele pań
pomija tak podstawowe kroki jak porządne umycie twarzy czy nawodnienie skóry.
Ta książka jest dla nich. Dzięki niej poznają proste mechanizmy działania skóry
i nauczą się podstawowych składników często używanych w kremach i produktach
oczyszczających. Może też chętniej będą dbać o skórę, jeśli przekona je
koreańskie (nieco filozoficzne) podejście do kwestii piękna i zdrowia – to co
robimy teraz, będzie miało efekty w przyszłości. Jeśli teraz ochronimy skórę
przed słońcem, to w przyszłości uchronimy ją przed przebarwieniami i
zmarszczkami. To, że skóra jest gładka teraz, nie znaczy, że taka zostanie na
zawsze. Dlatego dbajmy o nią i zapobiegajmy wcześniej.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Mnie samej książkę czytało się bardzo przyjemnie i
chociaż znałam już koreański sposób pielęgnacji, to miło było sobie to
powtórzyć, odświeżyć wiedzę i zainspirować się do jeszcze lepszej pielęgnacji.
Polecam. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Sekrety urody Koreanek” Charlotte Cho, wyd. Znak Litera
Nova 2016, str. 223</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-9SiRd9MOngk/V3WddiU5fZI/AAAAAAAACuY/ErEGMMxMpxgx00TcfxsZS6SuGX8cxwtAwCLcB/s1600/korean%2Bway%2Bin%2Bbusiness.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://2.bp.blogspot.com/-9SiRd9MOngk/V3WddiU5fZI/AAAAAAAACuY/ErEGMMxMpxgx00TcfxsZS6SuGX8cxwtAwCLcB/s1600/korean%2Bway%2Bin%2Bbusiness.png" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Jak pewnie już zauważyliście, ostatnio dość mocno
interesuje mnie Korea Południowa i chętnie wyszukuję książek z nią z
związanych. Tym razem wynalazłam sobie „The Korean Way In Business”. Książka
pozornie opowiada o biznesie, a tak naprawdę doskonale przedstawia w prosty i
przystępny sposób mentalność, zwyczaje i zachowania Koreańczyków. Autor cały
czas wraca do kwestii biznesowych, podpowiada jak się zachować w firmie na
spotkaniu z prezesem, czy na kolacji firmowej, ale nie tylko. Bardzo dużo się z
tej książki dowiedziałam, począwszy o historii tego kraju, a skończywszy na
relacjach męsko damskich. Korea to kraj bardzo postępowy, jeden z najbardziej
stechnologizowanych na świecie, ale jeszcze ma sporo do przerobienia, m.in. równouprawnienie
kobiet, czy takie kwestie jak przemoc domowa. To tylko niektóre z ciężkich
problemów, jakimi Koreańczycy muszą się jeszcze zająć.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Mimo tego, wciąż bardzo mnie ten kraj interesuje.
Dostrzegam w nim wiele pozytywnych elementów, jak na przykład duży szacunek do
drugiej osoby czy niekończąca się chęć do samodoskonalenia. To bardzo
motywujące, aż sama też czasem mam ochotę zagrzać się do walki „Fighting!”. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Korea ujmuje na wiele sposobów, ale mając świadomość
również jej ciemnej strony, staram się utrzymać balans i dowiadywać wciąż
nowych rzeczy. „The Korean Way In Business” jest doskonałą książką dla
wszystkich osób, które dopiero zaczynają znajomość z tym krajem i chciałyby
bliżej poznać jego kulturę, a także dla osób, które na poważnie zamierzają
zaangażować się z Koreą na polu biznesowym.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EN-US"><b><i>„The
Korean Way In Business”, wyd. Tuttle 2014, str. 223</i></b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EN-US"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-YZCkGeRgEGU/V3Wdr85CiHI/AAAAAAAACuc/rbTzqY7theoel_Tqly8OANmtHLX4zProACLcB/s1600/magonia.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://3.bp.blogspot.com/-YZCkGeRgEGU/V3Wdr85CiHI/AAAAAAAACuc/rbTzqY7theoel_Tqly8OANmtHLX4zProACLcB/s1600/magonia.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
“Magonia” to dziwna książka. A także piękna, wzruszająca,
ze świeżą wizją. To też książka nie dość głośna, takie mam wrażenie. A szkoda.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Aza cierpi na chorobę, którą ma tylko ona, a lekarze od
lat nie potrafią znaleźć jej wytłumaczenia. Dziewczyna nie może poprawnie
oddychać, ma odstające płuco i nawet serce nie w tym miejscu, co trzeba. Co
kilka lat lekarze straszą ją, że nie dożyje do któregoś tam roku. Ale ona wciąż
żyje i raczy nas swoim ciętym, ironicznym poczuciem humoru. Jednak pewnego dnia
wszystko się zmienia i następuje tak długo przewidywany koniec Azy. Ale czy na
pewno? Aza odnajduje siebie na statku sunącym przez sfery powietrza, wyżej niż
samoloty, a obsługiwanym przez zmiennokształtne istoty-ptaki. Co się dzieje?
Kim jest Aza? Czy wróci jeszcze do swojej rodziny? </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Jak na gatunek YA, to naprawdę bardzo piękna powieść,
która porusza wiele ważnych kwestii, od miłości i zaufania począwszy, a na
globalnym ociepleniu skończywszy. Autorka fantastycznie wplata w treść swoje
przemyślenia na temat zmian, które tak szybko następują na świecie, a wszystko
to połączone mamy z pradawnymi mitami o władcach burz. Czym lub kim jest Magonia,
dowiecie się już z treści. Dodam tylko, że kilka razy się wzruszyłam, a łzy
same cisnęły się do oczu. Postać Azy może na początku była odrobinę
denerwująca, bo ile można słuchać czyjegoś sarkazmu? Na szczęście Aza się
poprawia i potem trochę stopuje. Bardzo też polubiłam jej przyjaciela Jasona.
Razem tworzą kochaną parę „nerdów”, niezrozumiałych przez nikogo,
ponadprzeciętnie inteligentnych, a przy tym chorych i przez to odseparowanych
od społeczeństwa. Może niektórym to się kojarzyć z „Gwiazd naszych wina”, ale to
naprawdę zupełnie inna powieść. Całkowicie fantastyczna, a przy tym tak bardzo
ludzka. Polecam.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Dodam też, że książka jest bardzo pięknie wydana.
Wydawnictwo zachowało oryginalną okładkę, a w środku na pierwszych stronach
mamy wiele artystycznych elementów.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EN-US">
</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Magonia” Maria Dahvana Headley, wyd, Galeria Książki
2016, str. 290</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-VA4Qwu5ZvtE/V3Wd6vGVCHI/AAAAAAAACuk/FnVVZmPUpxUlKrvT96cocDyWGBXEo7OUQCLcB/s1600/ptak%2Boh%2Bjoenghui.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://4.bp.blogspot.com/-VA4Qwu5ZvtE/V3Wd6vGVCHI/AAAAAAAACuk/FnVVZmPUpxUlKrvT96cocDyWGBXEo7OUQCLcB/s1600/ptak%2Boh%2Bjoenghui.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
„Ptak” to krótka powieść, złożona z mini-rozdziałów –opowiadań,
o dwójce rodzeństwa. Dwunastoletnia Umi i dziewięcioletni Uil to dzieci biedne,
niechciane, porzucone przez zmarłą matkę i traktowane jak niechciane zwierzątka
przez żyjącego ojca, który najpierw podrzuca ich wszystkim możliwym członkom
rodziny, a potem pozostawia w wynajętym pokoju, samemu znikając na całe
miesiące. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
To bardzo smutna książka, opisująca ogromną tragedię tych
dzieci. Pisarka Oh Jeonhui pokazuje przemiany jakie zachodzą w duszach tych
młodych istot. Jak z dzieci pełnych radości zamieniają się w istoty zamknięte w
sobie, zgorzkniałe, zagubione i z masą problemów emocjonalnych. To właśnie te problemy
autorka opisuje w może nawet nieco poetycki sposób. Zakończenie mocne, dziwne,
urwane. Dla czytelnika niepełne, bo tak naprawdę nie wiemy co się dalej dzieje.
Wiemy natomiast, że boli nas serce i nie możemy dłużej patrzeć na krzywdę tych
dzieci.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Książka zostawiła mnie z uczuciem brudu i obrzydzenia i
aż żałowałam, że ją przeczytałam. Nie lubię takich książek. Wiem, że porusza
niesamowicie ważne kwestie, ale nie chcę sobie „dokładać” niedobrych rzeczy,
jeśli i tak na co dzień trzeba walczyć o zachowanie siebie. Książka pod
względem artystycznym bardzo dobra, nie dziwi mnie, że autorka jest doceniania.
Natomiast kompletnie nie dla mnie. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i><b>„Ptak” Oh Jeonhui, wyd. Kwiaty Orientu 2010, str. 136</b></i></div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-16833517713133050012016-06-01T21:20:00.000+02:002016-06-01T21:22:20.032+02:00Przeczytane w maju. Podsumowanie.Ten miesiąc był ciekawy. Zaczął się bardzo entuzjastycznie "Dziką krwią", potem zachwyty trwały przy "Delhi" i "Czasomierzach", ale przemieniły się w zmęczenie, zniechęcenie i pojawiały się myśli, czy w ogóle przeczytam jakąś satysfakcjonującą ilość. Pewnie, nie o ilość, ale o jakość chodzi, ale tutaj chodziło mi o moje odczucia zniechęcenia i wrażenie, że czytam bardzo wolno, choć książki fantastyczne. Potem jakoś tak wyszło, że przeczytałam "Mroczne szaleństwo" i "Marzenie o innym świecie", a miesiąc zakończyłam bardzo przyjemnie z "Za rękę z Koreańczykiem".Ostatecznie okazało się, ze książek było sześć, co jest dobrym wynikiem. I szkoda tylko, że jakoś żadna książka mnie nie porwała, choć większość naprawdę mi się w czasie czytania podobała. Zapraszam do krótkich recenzji.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-pg5cK87VXYg/V08zcnYVueI/AAAAAAAACtg/BaVzFD5NT2EZDAqjldJCDsWqtiA2mJ0mgCLcB/s1600/dzika%2Bkrew.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://2.bp.blogspot.com/-pg5cK87VXYg/V08zcnYVueI/AAAAAAAACtg/BaVzFD5NT2EZDAqjldJCDsWqtiA2mJ0mgCLcB/s1600/dzika%2Bkrew.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Po przeczytaniu „Złej krwi”, która zostawiła mnie ze
swoistym wrażeniem kaca, nie mogłam się doczekać lektury „Dzikiej krwi”. W tym
tomie Natan owi nie grozi śmierć z powodu nie uzyskania darów – te już otrzymał
od ojca. Teraz musi odnaleźć Annalise, nie dać się zabić łowcom i być może
zrobić przewrót w świecie czarodziejów, który zakończy się w sposób tragiczny i
niespodziewany…</div>
<div class="MsoNoSpacing">
Autorka utrzymała poziom pierwszej części, chociaż ta
część „nic mi nie zrobiła”. Czytało się super, akcja również była wciągająca,
ale chyba mi zabrakło głębokiej i bolesnej emocjonalności tomu pierwszego. Jest
to zrozumiałe, bo i Natan jest już inny, choć wciąż musi uważać, to w
porównaniu z przeszłością jest wolnym człowiekiem, a więc i część jego bólu w
jakimś stopniu zniknęła. Zakończenie gwałtowne i oczywiście zwiększające apetyt
na część trzecią, która mnie korci po angielsku, bo zanim doczekam się
polskiego tłumaczenia, to miną wieki. Ogromnie tę trylogię polecam.</div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Dzika krew” Sally Green, wyd. Uroboros 2016, str. 427</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-qDS3m2MJWWI/V08zmKKVglI/AAAAAAAACtk/5I1PmivwhTA6B8GYa0wJomeKRznnaAdTQCLcB/s1600/delhi%2Bstolica%2Bze%2Bz%25C5%2582ota%2Bi%2Bsnu.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://4.bp.blogspot.com/-qDS3m2MJWWI/V08zmKKVglI/AAAAAAAACtk/5I1PmivwhTA6B8GYa0wJomeKRznnaAdTQCLcB/s1600/delhi%2Bstolica%2Bze%2Bz%25C5%2582ota%2Bi%2Bsnu.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Reportaż „Delhi. Stolica ze złota i snu” porusza tak
wiele kwestii, że nie wiem od czego zacząć. Jest to książka, której
poszukiwałam od kilku lat, ponieważ na naszym rynku jeżeli książki o Indiach
były wydawane, to tylko takie, które opisywały przeszłość, ich autorzy napisali
je niekiedy nawet na początku lat dziewięćdziesiątych, a u nas były wydawane
dopiero teraz. Dlatego bardzo pragnęłam książki opisującej Indie współczesne. Świat
rozwija się w coraz szybszym tempie i czasem aż trudno nadążyć za zmianami,
dlatego książki pisane dziesięć czy piętnaście lat temu w pewnym sensie są już
nieważne. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Rana Dasgupta opisał współczesne Delhi i ludzi, którzy je
tworzą. Pokazał też co wpłynęło na jego współczesny obraz i skąd pochodzą jego
mieszkańcy. Przeprowadził wiele wywiadów z różnymi ludźmi, za każdym razem
poruszając bardzo ważne problemy i stopniowo odsłaniając przed nami dosyć
przerażający obraz indyjskiego społeczeństwa. Przyznam się, że książki nie
skończyłam. Zrezygnowałam z jej czytania na sto stron przed końcem. Na
początku zachwycałam się jak wspaniale
jest napisana i wręcz celebrowałam jej czytanie, ale po tych trzystu
pięćdziesięciu stronach odczułam przesyt strasznych, tragicznych i
przerażających historii. Z przedstawionych historii wynika, że Delhi jest
stworzone na ludzkiej krzywdzie, z nienawiści, okrucieństwa, braku szacunku do drugiego
człowieka, obojętności i całkowitego braku ludzkich odruchów. To, jak dla
rozmówców autora taki stan rzeczy wydawał się być całkowicie normalny było
chyba moim najgorszym przeżyciem w trakcie czytania tej książki. Przyznam
szczerze, że na razie moja chęć poznawania tego kraju udała się na wolne… </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
To bardzo ważna książka i doskonała możliwość przyjrzenia
się współczesnemu Delhi. Skąd przybywa, kim jest teraz i dokąd zmierza? To
również ciekawy i smutny komentarz do naszych czasów, gdzie każdy goni za
pieniądzem i zapomina o wartościach, które w życiu są najważniejsze. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Książkę bardzo polecam, choć ostrzegam, że „ponurość”
oglądanego za jej pomocą życia może czytelnika za bardzo obciążyć. Może kiedyś
ją dokończę.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Delhi. Stolica ze złota i snu” Rana Dasgupta, wyd.
Czarne 2016, str. 470</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-mgovZJ_pclA/V08zwHO48FI/AAAAAAAACto/WfjtWkNTL-s6cDvRKDfusITGXDFu_cY0wCLcB/s1600/czasomierze.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://4.bp.blogspot.com/-mgovZJ_pclA/V08zwHO48FI/AAAAAAAACto/WfjtWkNTL-s6cDvRKDfusITGXDFu_cY0wCLcB/s1600/czasomierze.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Historia, jakich wiele… David Mitchell napisał. To moja
druga książka tego pisarza i faktycznie jest to ta sama historia wciąż pisana
na nowo. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
W tej opowieści towarzyszymy Holly Sykes na przestrzeni
jej życia, od czasów nastoletnich do późnej starości, a także poznajemy ciekawy
koncept Anachoretów, którzy są z niewiadomych przyczyn „wybrani” i jako
nieliczni mogą doświadczać procesu reinkarnacji. Los Holly i Anachoretów zdaje
się być nierozerwalny aż do samego końca, choć ona sama do nich nie należy.
Razem muszą uratować świat, ale co się stanie, kiedy to już zrobią?</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Ciężko mi nawet wyjaśnić, co jest celem tej książki i
główną nicią wydarzeń. Autor chyba stworzył luźny zarys historii, aby dzięki
niemu po raz kolejny przekazać swoje przemyślenia na temat życia, świata i
metafizyki. Czyta się naprawdę świetnie, spędziłam z tą książką wiele miłych
chwil. W trakcie czytania ulega się złudzeniu, że czytamy coś naprawdę
wartościowego i pięknego, ale po zakończeniu książki niewiele mi z niej we mnie
zostało. Takie chyba ambitniejsze czytadło. „Atlas chmur” jest pod tym względem
o wiele lepszy. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Książka piękne wydana, co dodaje jej wartości, ale czy można
żyć bez jej przeczytania? Można. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Czasomierze” David Mitchell, wyd. MAG 2016, str. 666</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-_y4GTxVdUgQ/V080KrwQmKI/AAAAAAAACtw/-glkofKJeQ0OVPyC1sQE-e5BOMhAqfBEwCLcB/s1600/marzenie%2Bo%2Binnym%2Bswiecie.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-_y4GTxVdUgQ/V080KrwQmKI/AAAAAAAACtw/-glkofKJeQ0OVPyC1sQE-e5BOMhAqfBEwCLcB/s320/marzenie%2Bo%2Binnym%2Bswiecie.jpg" width="202" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Książka kompletnym przypadkiem znaleziona w księgarni za
pół ceny, jedyny egzemplarz… Zawsze mam wrażenie, że takie znaleziska czekały specjalnie
na mnie. Książka ta przedstawia historię dwóch stron pewnej koreańskiej
rodziny. Z jednej strony mamy część, która wyjechała do Stanów Zjednoczonych, a
z drugiej część, która została w Korei w niewielkim prowincjonalnym miasteczku.
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
Autorka, sama będąca Amerykanką koreańskiego pochodzenia,
pokazuje nam opowieść o ludziach, którzy podejmując takie, a nie inne
działania, doprowadzili do takich, a nie innych wydarzeń. Książka jest
przesycona smutkiem egzystencji, porwanymi więziami rodzinnymi, bolesnymi
wspomnieniami, ludzkim niezrozumieniem i tęsknotą za naprawą tego wszystkiego. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Jest to bardzo spokojna powieść, nie ma w niej pędzącej
akcji, choć gwałtowne zdarzenia mają miejsce i zmieniają ludzi, którzy w nich
uczestniczą. Autorka niejako też podejmuje tutaj rozważania na temat emigracji,
różnic kulturowych i tego, czy tak naprawdę się między sobą różnimy – my, jako
ludzie z różnych stron świata i kultur. W rzeczywistości każdy człowiek pragnie
tego samego - miłości, zrozumienia i
współczucia. A gniew, złość, smutek i separacja, to tylko objawy choroby, którą
trzeba wyleczyć. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Marzenie o innym świecie” Sonya Chung, wyd. Świat Książki
2012, str. 301</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-iYVsy-aP2AU/V080g1UuDGI/AAAAAAAACt0/z92eMnxtLvYQj1qtGrxt7EVUAKeuUXndwCLcB/s1600/mroczne%2Bszalenstwo.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-iYVsy-aP2AU/V080g1UuDGI/AAAAAAAACt0/z92eMnxtLvYQj1qtGrxt7EVUAKeuUXndwCLcB/s320/mroczne%2Bszalenstwo.jpg" width="202" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Książka z gatunku paranormal czy innego taniego fantasy.
O mało nie zapomniałam o niej napisać, tak mi zapadła w pamięć… Główną
bohaterką jest MacKayla, typowa amerykańska blondynka jakich wiele w amerykańskich
filmach. Pewnego dnia dowiaduje się o zamordowaniu jej siostry, która wyjechała
na studia do Dublina. Teraz MacKayla sama tam wyrusza, aby odnaleźć mordercę
swojej siostry i dowiedzieć się, co naprawdę się wydarzyło. Na miejscu okazuje
się, że to nie jest taka zwykła sprawa, a także, że może ona dotyczyć elfów…</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Powiem tak, autorka miała dobry pomysł na urban fantasy,
ale trochę jej nie wyszło. Główna bohaterka jest pustą lalunią, która co kilka
stron musi wspominać, w co się ubrała (i zwykle jest to różowa spódniczka i
jakieś paskudne błyszczące sandałki), a wszystkie jej działania po prostu cudem
nie prowadzą do jej śmierci. Oczywiście okazuje się mieć super wspaniałe i
jedyne w swoim rodzaju moce, a do tego dość szybko znajduje się pod opieką
super mrocznego i męskiego przystojniaka. Także sami możecie sobie wyobrazić
poziom książki.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
Jest to dobre czytadło, w sam raz żeby odpocząć po
poprzednich ciężkich lekturach, ale nie będę udawała, że polecam.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>"Mroczne szaleństwo" Karen Marie Moning, wyd. MAG 2011, str. 363</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-y0dYa1Odh4s/V080zUoJKzI/AAAAAAAACt4/y-0nFLJyDuUwJ9TIvGPHTtAbugm2OPFgACLcB/s1600/za%2Breke%2Bz%2Bkoreanczykiem.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-y0dYa1Odh4s/V080zUoJKzI/AAAAAAAACt4/y-0nFLJyDuUwJ9TIvGPHTtAbugm2OPFgACLcB/s320/za%2Breke%2Bz%2Bkoreanczykiem.jpg" width="226" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Ta książka to w zasadzie zbiór wywiadów z Polakami,
którzy żyją w związku z Koreńczykiem. W większości są to pary kobieta Polka –
mężczyzna Koreańczyk, ale jest też jeden wywiad mężczyzna Polak – kobieta Koreanka
i jeden ukazujący związek homoseksualny.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
To bardzo ciekawa pozycja, dzięki której można się wiele
dowiedzieć na temat samych Koreańczyków – jacy są, na czym im najbardziej
zależy, jak się mieszka w Korei, jakie są różnice kulturowe, a jakie
podobieństwa? Czytało mi się szybko i lekko, przeprowadzone rozmowy są bardzo
interesujące. Fajne było to, że pomimo tego, iż książka opowiada o związkach,
to można było „z pierwszej ręki” usłyszeć „jak tam naprawdę jest”. Bez
nadmiernych zachwytów, ale i bez ukazywania, obcej nam w końcu kultury, w
negatywnym świetle. Mam nawet wrażenie, że książka jest za krótka i przydałoby
się więcej opowieści. Zdecydowanie rozbudziła mój apetyt na więcej. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Z ciekawostek dodam, że autorka od wielu lat mieszka w
Korei, ma męża Koreańczyka i możemy również poznać jej własną historię. To
naprawdę fascynujące, jak niektórym układa się życie.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Za rękę z Koreańczykiem” Anna Sawińska, wyd. Kwiaty
Orientu 2014, str. 254</i></b></div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-38756011885837799592016-04-30T21:11:00.001+02:002016-04-30T21:41:19.752+02:00Przeczytanie w kwietniu. Podsumowanie.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-HIGoEZR8O60/VyUBShTAV2I/AAAAAAAACtE/YMCRCiGeCFs4kjZSw3sd1m3DzCBv5II4QCLcB/s1600/kr%25C3%25B3l%2Bmagii.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://3.bp.blogspot.com/-HIGoEZR8O60/VyUBShTAV2I/AAAAAAAACtE/YMCRCiGeCFs4kjZSw3sd1m3DzCBv5II4QCLcB/s200/kr%25C3%25B3l%2Bmagii.jpg" width="136" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
„Król magii”, drugi tom trylogii Lva (Leva?) Grossmana.
Po wydarzeniach z części pierwszej, czwórka władców Fillory szczęśliwie, acz
nieco nudno włada tą magiczną krainą. Eliott może sobie lubić leniwe poranki i
całe zastępy służących, które przynoszą mu wszystko, czego zapragnie, ale
Quentin ma już dość i szuka sam nie wie czego. Chyba chciałby być Bohaterem.
Chciałby robić coś konkretnego, a nie tylko być. I wkrótce Ember (taki jakby
bóg Fillory) daje mu szansę wykazania się. Quentin ma za zadanie uratować istnienie
całej magii, a tym samym Fillory. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Z początku miałam problem z tą książką, ponieważ bardzo
ale to bardzo nie lubię, jak bohaterowie przenoszą się do innego świata, który
najczęściej jest jakiś udziwniony. Nie lubiłam tego w Narnii (chyba dlatego utknęłam
na drugim tomie) i nie lubiłam tego tutaj. Zupełnie inaczej jest jak od razu
jestem umiejscowiona w świecie przedstawionym przez autora, a inaczej jak w
trakcie czytania po jakimś czasie mnie przenosi do drugiego świata przez jakąś
szafę, króliczą norę czy lustro. Na szczęście nie porzuciłam tej historii; na
pewno pomagało to, że Quentin część swoich przygód spędził z powrotem w naszym
świecie, ale także i to, że to jest naprawdę dobrze napisana historia i ciężko
się od niej oderwać. Autor stworzył takie zapętlenie wątków i pomysłów, że chociaż
na koniec okazało się to bardzo proste, to w między czasie gwarantowało
nieprzerwaną akcję bez momentu nudy. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Ze swojej strony bardzo polecam tę trylogię. Niedługo
będę czytać tom trzeci, a już się zastanawiam, czy kiedyś tych książek sobie
nie powtórzę.</div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Król magii” Lev Grossman, wyd. Sonia Draga 2012, str.
471</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-eCY1P6gjt9E/VyUBdIVxX-I/AAAAAAAACtI/urNcgNsJqs0n_Oy9WUZ9-3eeXjHClAEiQCLcB/s1600/opposite%2Bof%2Bloneliness.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://3.bp.blogspot.com/-eCY1P6gjt9E/VyUBdIVxX-I/AAAAAAAACtI/urNcgNsJqs0n_Oy9WUZ9-3eeXjHClAEiQCLcB/s200/opposite%2Bof%2Bloneliness.jpg" width="126" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Pierwszy raz zetknęłam się z tą książką ze dwa czy trzy
lata temu, kiedy Emma Watson gorąco zachwalała ją na Twitterze. Już wtedy
zapragnęłam ją przeczytać, ale dopiero recenzja jednej z youtuberek, które
oglądam, sprawiła, że w końcu książkę zakupiłam.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Zabawne jest, jak obie te osoby stworzyły w mojej głowie
obraz całkowicie niezgodny z rzeczywistością – jak się później okazało. Dzięki
ich wypowiedziom, a także opisowi na okładce, byłam przekonana, że to książka o
współczesnych młodych ludziach – amerykańskich studentach – i o świecie, w
jakim nam wszystkim przyszło żyć. O więziach międzyludzkich w kontekście
współczesnych czasów, a to wszystko otoczone nimbem studenckiego życia na
uniwersytecie Yale (tam studiowała autorka). Jakoś wydawało mi się, że dane mi
będzie uszczknąć tamtego świata, a jednocześnie przeżyć coś pięknego i
wzruszającego. Otóż… Nie ma to jak siła reklamy. I kompletnie nie rozumiem tych
zachwytów. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Jeszcze tylko wam wytłumaczę, że zaraz po ukończeniu
studiów na Yale, Marina Keegan zginęła w wypadku samochodowym. Jej bliscy i
przyjaciele stworzyli tę książkę już po jej śmierci, umieszczając w niej eseje,
które Marina stworzyła w swoich akademickich latach. Stąd wielkie wzruszenie
czytelników już przed rozpoczęciem czytania „Odwrotności samotności”. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Na początku też poddałam się temu wzruszeniu, tym
bardziej, że każda opinia z jaką się spotkałam, podkreślała niesamowity talent
Mariny i to, jak bardzo szkoda, że tak niesamowita osoba zginęła w tak młodym
wieku. Najpierw mamy przedmowę, opowieść o tym, jaka była Marina. Bardzo mi się
ta opowieść podobała, tym bardziej nastawiła mnie do książki pozytywnie.
Później mamy przemowę Mariny, jaką wygłosiła na zakończeniu swojego ostatniego
roku w Yale. A później… Jedno opowiadanie za drugim. Najpierw czytałam i mi się
podobało. Faktycznie dziewczyna miała talent. Jak na swój wiek pisała bardzo
dobrze. Ale później zaczęła we mnie narastać irytacja. Bo się okazało, że wcale
nie była aż tak dojrzała, na jaką ją wykreowano po śmierci. Opowiadania zaczęły
mnie nudzić, bo w każdym był przerabiany ten sam temat: związek dwójki ludzi,
który z jakiegoś powodu jest przepełniony samotnością i pustką. Czasem jej
bohaterka była starsza niż te naście lat, ale wtedy nie czuliśmy, że kobieta, o
której czytamy ma czterdzieści lat. W moich oczach wciąż miała około
dwudziestu. I zwątpiłam. Bardziej kontynuowałam czytanie bo wydałam pieniądze,
no i mogę poćwiczyć język angielski. Ale w pewnym momencie miałam już dość, bo
czułam, że marnuję swój czas. Potem dotarłam do części, która faktycznie była
esejami, a nie opowiadaniami (Ugh. Dlaczego u nich wszystko nazywa się „esej”?),
ale tam się okazało, że są to nudne artykuliki na różne tematy typu globalne
ocieplenie, czy migracja jakiegoś zwierzątka. Wszystko to było napisane w stylu
lekko poetyckim i mającym dodać „czegoś” do zwykłego artykułu, ale mnie to
najzwyczajniej w świecie nudziło. Także w końcu przestałam czytać.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Konkluzję z tej książki mam taką: Ludzie uwielbiają
wybielać kogoś po śmierci, a już szczególnie osobę młodą, która była taka
piękna, taka utalentowana, a przed sobą miała taką świetlaną przyszłość.
Faktycznie miała talent i gdyby dalej ćwiczyła, to mogłaby zostać naprawdę
dobrą pisarką, ale to były jej początki, prace które pisała na zajęcia, więc
nie róbmy z nich ósmego cudu świata i „współczesnego głosu młodości”. Najzabawniejsze
jest to, że gdybym swoją opinię dała na Good Reads to pewnie zjedliby mnie
żywcem. I coraz częściej uczę się uważać na czyjekolwiek polecenia książek.
Każdy ma własną opinię. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EN-US"><b><i>„The
Opposite of Loneliness” Marina Keegan, wyd. Simon & Schuster 2015, str. 208</i></b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EN-US"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-zlEKh_dC7Y4/VyUBnbUbEcI/AAAAAAAACtM/v1c-BhjybNMaK9YQAc7QlIp_R2pmRzYCwCLcB/s1600/podr%25C3%25B3%25C5%25BCniczka.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://2.bp.blogspot.com/-zlEKh_dC7Y4/VyUBnbUbEcI/AAAAAAAACtM/v1c-BhjybNMaK9YQAc7QlIp_R2pmRzYCwCLcB/s200/podr%25C3%25B3%25C5%25BCniczka.jpg" width="140" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
“Podróżniczka” to trzeci tom opowieści o Claire Randall
(teraz już Fraser), kobiecie przeniesionej w czasie z 1945 do
osiemnastowiecznej Szkocji w momencie wielkich historycznych zmian. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Muszę powiedzieć, że to chyba najlepszy z dotychczasowych
tomów. Pomimo olbrzymiej liczby stron, nie nudziłam się ani przez chwilę, a
akcja leciała do przodu z prędkością światła.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Po dwudziestu latach życia w w XX wieku i wychowaniu
córki, Claire w końcu znajduje odwagę aby odszukać jakiekolwiek zapiski na temat
wydarzeń pod Culloden. Wtedy okazuje się, że Jamie najprawdopodobniej wciąż
żyje i Claire postanawia ponownie przejść przez kamienie i wrócić do
osiemnastego wieku. Tak odnajduje Jamiego i razem ponownie stawiają czoła
losowi, który rzuca ich teraz nie tylko po Europie, ale i jeszcze dalej…</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Więcej nic nie mówię, bo ciężko opowiadać, żeby nic nie
zdradzić. Powiem tylko, że wciąż uwielbiam tę serię, a „Podróżniczkę” czytało
się fantastycznie, to nic że zabrała mi dwa tygodnie i w tym czasie mogłam
przeczytać trzy inne książki. Sposób w jaki Diana Gabaldon opisuje związek
Claire i Jamiego oraz wszystkie wydarzenia, jakie ich spotykają, sprawia, że
kocha się tę serię i pragnie do niej wrócić, nie żałując czasu poświęconego na
czytanie. Pewnie na razie odpocznę od tej serii, ale na pewno za jakiś czas
sięgnę po tom czwarty. Polecam.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EN-US">
</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Podróżniczka” Diana Gabaldon, wyd. Świat Książki 2015,
str. 951</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-WMZFyUjdCDA/U2yaxQeRR-I/AAAAAAAACEg/N6fkIPSdaTIs10n53Dpag3W9TDaIQ2esgCKgB/s1600/morderstwo-wron-tom-2-inni-b-iext24954390.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://2.bp.blogspot.com/-WMZFyUjdCDA/U2yaxQeRR-I/AAAAAAAACEg/N6fkIPSdaTIs10n53Dpag3W9TDaIQ2esgCKgB/s200/morderstwo-wron-tom-2-inni-b-iext24954390.jpg" width="136" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Po monumentalnej „Podróżniczce” zachciało mi się wrócić w
stare i znane kąty i powtórzyć drugi tom trylogii o Innych autorstwa Anne
Bishop. Tym razem jednak moja opinia przesunęła się bardziej na niekorzyść.
Anne Bishop uwielbiam, a w tej trylogii (tom pierwszy to „Pisane szkarłatem”)
udało jej się stworzyć powieść jednocześnie przytulną i opowiadającą o
strasznych rzeczach, jakie ludzie są zdolni popełnić. Jednak, tym razem
bardziej niż poprzednio, odczułam mankamenty „Morderstwa wron”. Może za pierwszym
razem bardziej mi się podobało, bo wszystko było dla mnie nowością. Teraz, choć
niedokładnie pamiętałam wydarzenia i po części było tak, jakbym czytała pierwszy
raz, książka mnie nudziła. Zdecydowanie bardziej rzucała się w oczy forma
kryminału z policją i wilczą strażą w roli głównej. Inni i ludzka policja łączą
siły aby odkryć, kto coraz bardziej zagraża delikatnemu pokojowi pomiędzy
Innymi a ludźmi, a także planują akcję likwidacji Kontrolera – człowieka, który
przetrzymywał Meg oraz wciąż przetrzymuje setki <i>cassandra sangue.</i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Trochę mniej tu było Meg Corbyn, wieszczki krwi, która
swoją mieszanką cech kobiety i dziecka nadaje ton tej powieści i sprawia, że
chce się czytać. Mniej też było tych wszystkich wspaniałych stworzeń Namid, bo
to relacja ich i Meg jest tutaj najlepsza. Mimo tego i tak nie mogłam się od
książki oderwać i spędziłam z nią dzisiaj cały dzień ;). Na szczęście w
perspektywie mam lepszy tom trzeci, za jakiś czas i jego sobie powtórzę. Anne
Bishop jest najlepsza. Gdybym kiedyś miała się rozstać z moimi książkami, to
rozstanie z tą autorką byłoby chyba najboleśniejsze. Mam nadzieję, że niedługo
napisze coś nowego.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i><b>„Inni: Morderstwo wron” Anne Bishop, wyd. Initium 2014,
str. 430 </b></i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
I to tyle w tym miesiącu. Jestem też w trakcie reportażu
Rany Dasgupty „Delhi. Stolica ze złota i snu”, który bardzo, ale to bardzo mi
się podoba, ale niestety nie zdołałam go skończyć w kwietniu. </div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-20870789921538393682016-04-06T16:11:00.000+02:002016-04-06T16:18:32.109+02:00Czarodzieje. Lev Grossman<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-kOjkiTmA7hA/Vv2NN2jiAFI/AAAAAAAACsU/1XZm6blncsAgxWa7kImc5Eqh4Xx6lUryg/s1600/czarodzieje.%2Bgrossmann.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://3.bp.blogspot.com/-kOjkiTmA7hA/Vv2NN2jiAFI/AAAAAAAACsU/1XZm6blncsAgxWa7kImc5Eqh4Xx6lUryg/s1600/czarodzieje.%2Bgrossmann.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Tutaj mam dłuższą historię do opowiedzenia. Najpierw
odkryłam nowy serial „The Magicians” stworzony właśnie na podstawie „Czarodziejów”.
Serial jest wspaniały, mega wciągający i kurczę, ma to coś. Jest trochę
popaprany, trochę się różni od innych seriali, ale nie umiem określić, czym. To
uczucie. W każdym razie go uwielbiam, a że odcinki są tylko raz na tydzień,
chciałam zagłębić ten świat, czytając książki (to trylogia). I wtedy niestety
okazało się, że pierwszego wydania trylogii nigdzie nie można kupić, a na
drugie wydanie muszę czekać. I czekać. I czekać… W końcu, na kilka dni przed
premierą, na allegro nagle pojawił się pierwszy tom z pierwszego wydania, w
ofertach można było przebierać do woli… Oczywiście zakupiłam. I kiedy dostałam
książkę? W dzień premiery wydania drugiego! Ugh! Ale pocieszam się, że
oszczędziłam ponad 50% ceny... Ale wracając do tematu.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
O „Czarodziejach” naczytałam się i nasłuchałam tyle
mieszanych recenzji, że aż głowa od tego boli. A większość nawet była
negatywna, choć zdarzały się i takie, które rozpływały się w zachwytach nad
wspaniałością tego dzieła. Wszystko to działo się w anglojęzycznych stronach
świata, bo z polskimi recenzjami się nie spotkałam (Nie to, że szukałam. Byłam
zdziwiona, że w ogóle to u nas wydano). Książkę porównywano do Harry Pottera,
tylko dla dorosłych, do Narnii i wszystkich innych kultowych dzieł ze świata
magii. W dodatku na głównym bohaterze wieszano psy, wieszano jego i wieszano
autora. Że jak to można być nieszczęśliwym chodząc do szkoły magii?! Jak można
mieć depresję, zajmując się magią? Quentin jest rozpieszczonym bachorem i nie
wie, jakie ma szczęście. Niektórych jego depresja i malkontenctwo na tyle
odrzucały, że po wykrzyczeniu się, informowali, że rzucili książkę w diabły,
albo nie sięgnęli po tom drugi. Przecież gdyby oni (czytelnicy) mieli możliwość
studiować magię, to byliby przewiecznie szczęśliwi.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Otóż, drodzy czytelnicy (głównie amerykańscy) niestety
wykazali się tylko tym, że wyprano im mózg. Tak to odebrałam. W ich opiniach
doskonale widać, jak odpowiedni dobór treści i sposób chowania społeczeństwa
się kończy. Wszystko ma być przez różowe okulary. Nie daj Boże, ktoś śmie
narzekać i być nieszczęśliwy. Nie wzięli pod uwagę, że autor stworzył własny
świat, całkowicie oryginalny (zaraz do tego wrócę) i że w tym świecie TAK
WŁAŚNIE JEST. Zachowywali się, jakby nie przeczytali książki, nie załapali tła
i kontekstu. Najważniejsze było, że Quentin śmie się ubierać na czarno, podczas
gdy w modzie jest kolor różowy. Jeez. <u>A w świecie stworzonym przez autora,
magia jest popaprana, trudna, wymaga wielu lat nauki i na swój sposób
wyrzeczeń.</u> Dla niektórych jest dostępna poprzez szkołę Brakebills, inni nie są
do niej dopuszczeni i muszą się jej uczyć bez żadnych podręczników, „na dziko”.
W tym świecie większość ludzi jest raczej ponura i gdzieś na skraju depresji i
bezsensu życia, choć może niektórzy wydają się być bardziej zblazowani. <u>Magia
czyni człowieka trochę zgorzkniałym, sceptycznym i ostrożnym.</u> Studenci radzą
sobie za pomocą alkoholu, seksu i imprez. Raz na jakiś czas zdarzy się straszny
wypadek, w którym ktoś ginie. Z magią nie ma żartów. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Nie rozumiem porównań do Harry Pottera. Tylko dlatego, że
mamy szkołę magii, od razu trzeba to porównywać do Harry Pottera? To nie ma z
nim nic wspólnego. Chyba że uznamy to za obraz w krzywym zwierciadle. Ale nawet
wtedy bym się z tym nie zgodziła. Po prostu za bardzo się to różni. Autor bawi
się z czytelnikiem i sam często nawiązuje, pisząc coś w stylu „tu nie było
żadnych różdżek, tu była żywa magia, bla bla bla”, ale nie czyni to obu światów
podobnymi do siebie. Za to w pełni się zgodzę z porównaniem do Narnii. Nie
dość, że pewne postacie przechodzą przez szafę (z zegarem, ale to ciągle
szafa), to w dodatku lądują w krainie Fillory, gdzie panuje dziwna,
nieujarzmiona magia i można spotkać wiele dziwnych zwierząt i innych stworzeń.
W dodatku wystąpił ten sam motyw co w „Narnii”. Mianowicie, jeden z chłopców
jest odrzucany przez Fillory, jest już za duży i za „brudny” aby móc wejść. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Podsumowując. Uważam, że książka w pewien sposób jest
gorsza od serialu. Serial wydobył z niej to, co najlepsze i jeszcze to
wzmocnił, dodatkowo uatrakcyjniając historię za pomocą niewielkich przeróbek. Ale
sama książka również mi się podobała. Jest taka inna, faktycznie panuje w niej
ciężka do opisania atmosfera. Autor stworzył ten świat raczej od strony
pesymistycznej, a nie optymistycznej, tak samo zresztą przedstawia nasz realny
świat. Życie jest długie, szare i do d…. Zdecydowanie nie jest to książka dla
każdego. Ci, którzy uważają, że bohaterowie powinni być bezmyślnymi kukłami z
wiecznie pozytywnym i walecznym nastawieniem do życia, mogą ją sobie darować.
Quentin nie kryje się ze swoimi, momentami, samobójczymi myślami. W ogóle muszę
autora pochwalić za jego postać. Jest realny.<u> Nie jest bohaterem, którego się
automatycznie lubi, „no bo jest głównym bohaterem”</u>, ale nie żywiłam też do
niego antypatii. Jest normalnym człowiekiem, z lepszymi i gorszymi momentami.
Trochę fajtłapa, trochę leń. Lubi narzekać i jęczeć. Trochę nieśmiały, ale daje
sobie w życiu radę. Czuje się lepiej wśród ludzi, którzy go przyjmują takim,
jakim jest. Lubi Brakebills i tam tworzy siebie na nowo. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Cieszę się, że poznałam tę książkę. Jest inna od
wszystkiego, co już czytałam, a to miłe uczucie i zbyt rzadkie, szczególnie w
gatunku fantastyki. Trzeba to docenić.</div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
<i><b>„Czarodzieje” Lev Grossmann, wyd. Sonia Draga 2010, str.
493</b></i></div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-74321887591714044232016-03-31T23:06:00.000+02:002016-03-31T23:06:29.526+02:00Przeczytane w marcu. Podsumowanie<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Marzec
minął mi bardzo szybko. Zmiana pracy – wydarzenie intensywne samo w sobie,
kilkudniowa choroba dość brzemienna w skutki (ale raczej pozytywne; miałam dużo
czasu na myślenie) i początek fascynacji Koreą Południową (choć to za duże
słowo) sprawiły, że marzec minął błyskiem i od jutra mamy już kwiecień.
W dodatku mało czytałam. Na początku miesiąca podekscytowana myślałam, że chyba
uda mi się czytać dwie książki tygodniowo, ale przez chorobę, a później z
powodu owych przemyśleń, nie czytałam wcale. Dopiero od może trzech dni znowu
sięgnęłam po książki. Tak więc przeczytanych w marcu książek jest cztery.</span></span><br />
<div>
<span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: PL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-kOjkiTmA7hA/Vv2NN2jiAFI/AAAAAAAACsQ/PE0MiAOJLs0OI9zzadX20aiCUgCV5FhRA/s1600/czarodzieje.%2Bgrossmann.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://4.bp.blogspot.com/-kOjkiTmA7hA/Vv2NN2jiAFI/AAAAAAAACsQ/PE0MiAOJLs0OI9zzadX20aiCUgCV5FhRA/s200/czarodzieje.%2Bgrossmann.jpg" width="138" /></a></div>
<div>
<div class="MsoNoSpacing">
O „Czarodziejach” naczytałam się i nasłuchałam tyle
mieszanych recenzji, że aż głowa od tego boli. A większość nawet była
negatywna, choć zdarzały się i takie, które rozpływały się w zachwytach nad
wspaniałością tego dzieła. Wszystko to działo się w anglojęzycznych stronach
świata, bo z polskimi recenzjami się nie spotkałam (Nie to, że szukałam. Byłam
zdziwiona, że w ogóle to u nas wydano). Książkę porównywano do Harry Pottera,
tylko dla dorosłych, do Narnii i wszystkich innych kultowych dzieł ze świata
magii. W dodatku na głównym bohaterze wieszano psy, wieszano jego i wieszano
autora. Że jak to można być nieszczęśliwym chodząc do szkoły magii?! Jak można
mieć depresję, zajmując się magią? Quentin jest rozpieszczonym bachorem i nie
wie, jakie ma szczęście. Niektórych jego depresja i malkontenctwo na tyle
odrzucały, że po wykrzyczeniu się, informowali, że rzucili książkę w diabły,
albo nie sięgnęli po tom drugi. Przecież gdyby oni (czytelnicy) mieli możliwość
studiować magię, to byliby przewiecznie szczęśliwi.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Pełna recenzja już niedługo.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Czarodzieje” Lev Grossmann, wyd. Sonia Draga 2010, str.
493</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-NzaRfVLKOGo/Vv2PAmUUvWI/AAAAAAAACsc/2pOGLpX1nEAIBin97HQeDdrwNjqsXc2Gw/s1600/szukaj%25C4%2585c%2Balaski.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://3.bp.blogspot.com/-NzaRfVLKOGo/Vv2PAmUUvWI/AAAAAAAACsc/2pOGLpX1nEAIBin97HQeDdrwNjqsXc2Gw/s200/szukaj%25C4%2585c%2Balaski.jpg" width="131" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Zawsze mnie intrygował ten tytuł, a ponieważ ostatnio
jakoś lepiej mi idzie czytanie powieści młodzieżowych (Może się cofam w
rozwoju, kto wie. Albo to kryzys wieku prawie średniego – coraz bliżej mi do
trzydziestki. O nienienie), to kiedy spotkałam się z kolejną pozytywną opinią
(oglądam za dużo BookTube), wypożyczyłam sobie tę książkę z biblioteki.
Szczerze – myślałam, że to książka o podróży dwójki nastolatków na Alaskę –
serio. Tak to sobie wyobrażałam. Okazało się, że Alaska to imię dziewczyny, a
rzecz się dzieje w prywatnej szkole z internatem. Dla wielu nastolatków to
kultowa powieść, mnie jednak ona trochę wynudziła. Po za tym widzę schemat,
według jakiego John Green pisze i to po prostu już nie wciąga, tak jak za
pierwszym razem. Ile razy można czytać o chłopaku, który jest życiową sierotą i
zakochuje się w najfajniejszej dziewczynie w szkole? Potem ona znika/ginie, a
on wyrusza w podróż (dosłowną, bądź w przenośni) jej śladami, aby ją znaleźć.
No wzruszająca historia. W dodatku denerwował mnie ewidentnie dydaktyczny
przekaz książki. Nastolatki piją, ale nie róbcie tego, to złe i oni to wiedzą.
Nie prowadźcie po pijanemu, bo skończy się to śmiercią. Itp. Itd. Rany. Zabija
to prawdziwą historię. Były dobre momenty, nawet wzruszające, w końcu John
Green lubi wyciskać w czytelnikach łzy. Może jestem jednak za stara na takie
powieści. Może jakbym miała szesnaście lat, to bym tę książkę ubóstwiała. Nie
wiem. Raczej po żadne inne jego książki już nie sięgnę. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Szukając Alaski” John Green, wyd. Bukowy Las 2013, str.
320</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-gwoAdhNLZfk/Vv2PKGqnJXI/AAAAAAAACsg/pFLIrDu2P3wY6YzqFGWlmniq218CjimDw/s1600/onyks.%2Barmentrout.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://2.bp.blogspot.com/-gwoAdhNLZfk/Vv2PKGqnJXI/AAAAAAAACsg/pFLIrDu2P3wY6YzqFGWlmniq218CjimDw/s200/onyks.%2Barmentrout.jpg" width="132" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-IrMJWjkmc_c/Vv2PLjIo7NI/AAAAAAAACsk/nER30HOldrIyydXvL-m8sjf8Zhq184gCQ/s1600/opal.%2Barmentrout.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://4.bp.blogspot.com/-IrMJWjkmc_c/Vv2PLjIo7NI/AAAAAAAACsk/nER30HOldrIyydXvL-m8sjf8Zhq184gCQ/s200/opal.%2Barmentrout.jpg" width="133" /></a>Dalszy ciąg serii Lux. Po pierwszym tomie „Obsydian”
musiałam przeczytać dalszy ciąg. I nie rozczarowałam się. Poziom wciąż się
utrzymuje. Książki te są tak samo zabawne i wciągające, jak „Obsydian”. Relacja
Katy i Daemona się pogłębia, oboje trochę dojrzewają, a do tego Katy uczy się jak
funkcjonować ze swoimi nowymi mocami. Mamy emocjonującą akcję, nowych bohaterów
i dużo takich pytań jak „Co rząd robi z hybrydami? Czego chce od Luksjan? Gdzie
przetrzymuje brata Damona i jego dziewczynę?” Podoba mi się to połączenie thrilleru,
akcji, komedii i romansu. Książki są bardzo lekkie i przez to niesamowicie się
przy nich relaksuję. I naprawdę chcę wiedzieć, co dalej. Już się nie mogę
doczekać lektury tomu czwartego, bo „Opal” tak się zakończył, że chyba pierwszy
raz w życiu żałowałam, że kolejny tom od razu na mnie nie czeka. Zwykle lubię
sobie robić przerwę i nie czytam wszystkich tomów serii na raz, inaczej by mnie
to zmęczyło i znudziło. Tutaj mogłabym wszystko jednym ciągiem. Uwielbiam te
książki i gorąco je polecam żeńskiej części publiczności ;).</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EN-US"><b><i>„Onyks”
Jennifer L. Armentrout, wyd. Filia 2014, str. 521<o:p></o:p></i></b></span></div>
<b><i>„Opal”
Jennifer L. Armentrout, wyd. Filia 2015, 496 </i></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
</div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-17807816821290298632016-03-20T22:02:00.000+01:002016-03-21T14:10:31.043+01:00Cheese In The Trap. Koreańska drama i najlepsza historia, jaką ostatnio poznałam. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-M6qPqFCtIVs/Vu8MGYYQnVI/AAAAAAAACqw/_T5HIlO_41U9UT3wXLXEiAACdEmHLbWPg/s1600/cheese%2Bin%2Bthe%2Btrap.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="272" src="https://4.bp.blogspot.com/-M6qPqFCtIVs/Vu8MGYYQnVI/AAAAAAAACqw/_T5HIlO_41U9UT3wXLXEiAACdEmHLbWPg/s400/cheese%2Bin%2Bthe%2Btrap.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Raz na jakiś czas zdarza się historia, która łamie serce,
wciąga w siebie, tak, że wydaje się nam, że ci ludzie są prawdziwi i zostawia
po sobie ból, jakby umarł ktoś ukochany. Tak się czuję po obejrzeniu
koreańskiej dramy „Cheese in the trap”. Pokochałam ją do tego stopnia, że z
wrażenia kupiłam podręcznik do nauki koreańskiego, opowiadam o niej każdemu,
kto chce słuchać i co najmniej kilka razy dziennie muszę obejrzeć zdjęcia
Seo Kang Joona, czując się przy tym nieco głupio – to już nie na mój wiek – ale
nie zmienia to faktu, że nie mogę się powstrzymać. No i muszę o tej historii
opowiedzieć jeszcze komuś, czyli padło na was – tych, którzy się odważyli
kliknąć na tego posta ;). Przy okazji może uporządkuję sobie trochę emocje i
uda mi się wrócić do normalnego życia, bo na razie, idąc ulicą, czuję się jakbym
jednocześnie była bohaterką tej dramy i spacerowała po Seulu. Wrażenie wcale
nie takie fajne, jakby mogło się wydawać.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EN-US">Cheese
in the Trap przedstawia historię Hong Seol, Yoo Jung i Baek In Ho. </span>Seol i
Jung studiują razem na tej samej uczelni, on jest na czwartym roku, ona na
trzecim, ale mają razem sporo wspólnych zajęć (nie pytajcie się, nie znam koreańskiego
systemu szkolnictwa). Odkąd się poznali, Seol traktuje Junga bardzo
podejrzliwie, obserwuje go i się go boi. I słusznie. Yoo Jung lubi zza kulis
pociągać za sznurki, manipuluje ludźmi i doprowadza do różnych wydarzeń.
Pewnego dnia „przyczepia się” do Seol i ciągle ją zaprasza na wspólny posiłek,
zagaduje… Seol z początku go unika i nie chce nawiązywać kontaktu, ale w pewnym
momencie (na wskutek knowań chłopaka) musi się zgodzić na jedno spotkanie i od
tamtej pory powoli zaczynają się widywać coraz częściej, aż w końcu stają się
parą. W między czasie Seol poznaje Baek In Ho, który jest dawnym przyjacielem Yoo
Junga z dzieciństwa, a teraz są największymi wrogami. In Ho powoli zakochuje
się w Seol, choć sam o tym jeszcze nie wie i dziewczyna niejako staje pomiędzy
nimi, dopiero stopniowo odkrywając ich skomplikowaną historię.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-IYXC6xRYdyI/Vu8bZ4wteKI/AAAAAAAACr0/mMmSfKlsW3kz6ONWpcryuATcJGb0ZjS6Q/s1600/seol%2Bi%2Byoo.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="221" src="https://2.bp.blogspot.com/-IYXC6xRYdyI/Vu8bZ4wteKI/AAAAAAAACr0/mMmSfKlsW3kz6ONWpcryuATcJGb0ZjS6Q/s400/seol%2Bi%2Byoo.gif" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Dlaczego tak pokochałam tę opowieść, skoro na razie brzmi
jak jeden z miliona romansów już na tym świecie istniejących? </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Po pierwsze, za sposób przekazania historii. My nie mamy
czegoś takiego w kinie europejskim, czy amerykańskim. I nie chodzi o jakiś specjalnie
inny sposób pracy kamerą, czy cokolwiek innego, ale o azjatycką duszę, tak po
prostu. Tak mi się wydaje. Ten serial w mikroskopijny wręcz sposób ukazywał
emocje targające bohaterami, ich myśli i uczucia. Reżyser skupiał się na
emocjach, na ukazaniu takiego drobnego faktu, jak zaciśnięta dłoń, uniesiony
kącik ust i tęskne spojrzenie. Na pewno też pomagało to, że my, jako widzowie,
mogliśmy „słyszeć” myśli bohatera, a przecież nie ma nic bardziej prywatnego
niż myśli. Dzięki temu mogliśmy poznać, co np. Seol myśli na temat Yoo Junga i
skąd się wzięła jej decyzja. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Po drugie, bohaterowie. Każda z postaci jest skrajnie
inna, więc widziane razem tworzą wielobarwny obrazek, który nie tylko nie
nudzi, ale łatwiej wtedy o intensywną historię. Teraz może przedstawię
bohaterów trochę lepiej.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-4zpexEmqRnI/Vu8Msp-zIiI/AAAAAAAACq4/NincUrRwfZYrF0H45iixkH464aPlxRvKg/s1600/hong%2Bseol.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="281" src="https://3.bp.blogspot.com/-4zpexEmqRnI/Vu8Msp-zIiI/AAAAAAAACq4/NincUrRwfZYrF0H45iixkH464aPlxRvKg/s400/hong%2Bseol.jpg" width="400" /></a>Hong Seol – cicha, spokojna, niesamowicie pracowita,
druga najlepsza studentka na uczelni. Bardzo miła i uprzejma – bo tak jest łatwiej.
Przez to daje się często wykorzystywać innym ludziom, którzy nie mają skrupułów
zrzucać na nią swojej części pracy. Bardzo zamknięta w sobie, musi się nauczyć
otwierać i głośno wyrażać swoje zdanie. Nawet jej najlepsza przyjaciółka często
nie wie, co się dzieje w głowie Seol. W porównaniu z chłopakami jest
najbardziej bezbarwna jako postać, choć to wokół niej toczy się historia.
Dobrze pokazuje, że cicha osoba też ma swoje zdanie i doprowadzona do granicy,
wybucha. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-qg-HG7rlxCY/Vu8XKwjGccI/AAAAAAAACro/coWw6fc-z0YjZ430mHRiE5RytjXIzdRGQ/s1600/yoo%2Bjung2.gif" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="218" src="https://4.bp.blogspot.com/-qg-HG7rlxCY/Vu8XKwjGccI/AAAAAAAACro/coWw6fc-z0YjZ430mHRiE5RytjXIzdRGQ/s400/yoo%2Bjung2.gif" width="400" /></a>Yoo Jung – to naprawdę skomplikowany charakter. Typ nieco
patologiczny. Podobnie jak Seol cichy i zamknięty w sobie, z tym że on jest do
tego zimny. Bezwzględnie potrafi dopiąć swego, manipuluje ludźmi i ich
krzywdzi. Kompletnie nieczuły, ale nawet nie umie czuć. Jedyny syn właściciela
wielkiej korporacji, od dziecka był przyuczany, by chować swoje uczucia,
uśmiechać się, nawet jeśli nie ma na to ochoty. Nigdy nie mógł robić tego, co
chciał, nigdy nie mógł zadowolić swojego ojca. To w dzieciństwie nauczył się
osiągać cel w ukryciu i radzić sobie sam. Takie wychowanie sprawiło, że w
dorosłym wieku był „samotny, zimny i dziecinny”. Oglądałam kolejne odcinki i
nie mogłam się nadziwić, jak doskonale uchwycono tak dziwną i amoralną osobę.
Jak doskonale oddano jego okrucieństwo, ale przy tym całkowitą niewinność.
Pomimo tego, że widziałam, jak knuje i krzywdzi innych ludzi, nie mogłam żywić
do niego antypatii. Współczułam mu i go rozumiałam. Co nie zmienia faktu, że
zastanawiałam się, co dokładnie sprawiło, że Seol go pokochała. Może to, że
mimo wszystko, gdzieś w środku była do niego podobna? A może, tak po prostu,
oddała mu się, uznała, że z nim będzie, nieważne co. Reżyser pięknie ukazał jak
się do siebie przyzwyczajają, jak docierają, jak się siebie nawzajem uczą. Czyż
nie tym jest związek dwojga ludzi?</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/--q0PTfiforM/Vu8Nvbaz86I/AAAAAAAACrU/sFsTQWPfP0cmWDeLaPQAEjnQ3kL1fUcew/s1600/baek%2Bin%2Bho2.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://1.bp.blogspot.com/--q0PTfiforM/Vu8Nvbaz86I/AAAAAAAACrU/sFsTQWPfP0cmWDeLaPQAEjnQ3kL1fUcew/s1600/baek%2Bin%2Bho2.gif" /></a>Baek In Ho – ach. Uwielbiam go, chciałabym, żeby istniał
naprawdę i to jego najbardziej polubiłam. Całkowite przeciwieństwo zimnego i
eleganckiego Yoo Junga. In Ho jest pełen energii, ciągle się uśmiecha pomimo przeciwieństw
losu, ubiera się kolorowo i na luzie, mówi głośno i ciągle się z kimś bije.
Bardzo porywczy, agresywny na zewnątrz, nie knuje gdzieś za plecami. Jak ktoś
mu się naraził, to wygarnie prosto w twarz. Jego relacja z Seol zaczyna się
bardzo śmiesznie (choć jej wtedy nie było do śmiechu). Zaczepia Seol na terenie
uczelni, a ona myśli, że to jakiś ulicznik i że chce jej zrobić krzywdę. Na
szczęście później się to wyjaśnia i co i rusz się na siebie natykają. Ich
relacja wprowadza do historii dużo ciepła i humoru, nie sposób się nie śmiać
słuchając tego, co In Ho wygaduje. Jest czarującym łobuzem i nie można go nie
lubić. Kocham twórców historii za pogłębienie jego postaci i ukazanie
zagmatwanych meandrów wnętrza tego człowieka. Wszystko to, co opisałam powyżej,
to tylko wierzchnia warstwa Baek In Ho. W środku jest niesamowicie samotny,
nigdy nie miał nikogo, kto tak naprawdę by go pokochał. Przygarnięty wraz z
siostrą przez ojca Yoo Junga wcale nie był kochany, jak takie małe dziecko być
powinno. Yoo Jung wyrządził mu niesamowitą krzywdę i In Ho nie może mu tego
przebaczyć. Z kolei Yoo Jung uważa, że to Baek In Ho go skrzywdził. Ich
zagmatwana relacja jest główną siłą napędową tej opowieści. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-cAurP1ZZje4/Vu8NbGDf10I/AAAAAAAACrQ/45NgnCvhvEEa0W_HsY-pC6xJYz5ZWM9fw/s1600/baek%2Bin%2Bha2.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="218" src="https://3.bp.blogspot.com/-cAurP1ZZje4/Vu8NbGDf10I/AAAAAAAACrQ/45NgnCvhvEEa0W_HsY-pC6xJYz5ZWM9fw/s400/baek%2Bin%2Bha2.png" width="400" /></a>Baek In Ha – siostra In Ho. Straszna krzykaczka, nic nie
może dziać się bez niej, rozpieszczona pannica i egoistka, jakiej świat nie
widział. Na początku strasznie mnie drażniła i nie mogłam jej znieść (kto się
tak zachowuje?!). Potem, kiedy poznałam jej historię, mogłam zrozumieć, czemu
tak się zachowywała. Kolejna strasznie samotna osoba, wychowywana bez miłości,
a tak straszliwie jej potrzebująca. Wszystko co czyni, czyni z potrzeby
przynależenia do rodziny Yoo. Myślała, że jest najbardziej przebiegła, w
ostateczności okazała się być najbardziej naiwna. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
To czwórka bohaterów, których się najlepiej pamięta. Mamy
jeszcze dwójkę przyjaciół Hong Seol i trójkę „złych” bohaterów, którzy wiecznie
szkodzą Seol i w jakiś sposób ją prześladują. Zostały one oczywiście „użyte” do
ukazania zagmatwanej sieci knowań Yoo Junga.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-cs01txCzNuo/Vu8d2mdUa8I/AAAAAAAACsA/hpKjEH_pUnMF0VWbDSsh_0MjtPGLz10xw/s1600/baek%2Bin%2Bho3.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="177" src="https://3.bp.blogspot.com/-cs01txCzNuo/Vu8d2mdUa8I/AAAAAAAACsA/hpKjEH_pUnMF0VWbDSsh_0MjtPGLz10xw/s400/baek%2Bin%2Bho3.gif" width="400" /></a>Kocham tę opowieść za to, jak doskonale każdy z bohaterów
został ukazany i jak nikt nie był czarny albo biały. Nawet te „złe” postaci
zostały tak przedstawione, że można zrozumieć powody ich zachowania. Ogromnie
ujęła mnie koreańska skromność i taka wdzięczność ich zachowań. Są uprzejmi aż
do przesady, czasami taka Seol wpadała przez to w kłopoty. Fajnie było też móc
zobaczyć co nieco z innej kultury, tak odmiennej od naszej. Była to moja
pierwsza drama, ale coś czuję, że nie ostatnia. Nie umiem dalej mówić, choć
wciąż nie udało mi się oddać sedna moich przeżyć. To trzeba zobaczyć, samemu
poczuć tą całą złożoność ich zachowań i charakterów. Najbardziej boli mnie, że
Seol związała się Yoo Jungiem, a Baek In Ho był sam, a też jej potrzebował.
Cóż, nie zawsze wszystkie relacje dochodzą do skutku. Zakończenie niestety
nijakie, trochę rozmyte. Niby szczęśliwe i życiowe jednocześnie, a z drugiej
strony… Chciałabym to zakończyć inaczej. A tak naprawdę przydałby się drugi
sezon. Może nadmiernie to przeżywam, w końcu to tylko drama, a oni nie istnieją
naprawdę. Ale ta historia naprawdę została genialnie opowiedziana i nigdy nie
przeżywałam takich emocji przy żadnym zachodnim serialu. Może czasem przy „Grey’s
Anatomy”, w relacji Christiny i Owena. Ale tam nie było tego spokoju, elegancji
i wdzięku, które, jak się okazało, posiadają Koreańczycy. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Mam nadzieję, że tym ekstra długim wywodem zachęciłam
chociaż jedną osobę do obejrzenia tego serialu. Naprawdę warto. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Tutaj możecie obejrzeć piosenkę z historią Seol i Junga,
to właśnie to video sprawiło, że momentalnie pokochałam tę historię. Swoją
drogą, to najładniejsza koreańska piosenka, jaką kiedykolwiek słyszałam. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/m4AX08Z3yOE" width="560"></iframe></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
A <a href="http://dramawaw.com/cheese-in-the-trap-ep-1-eng-sub-broadcast-network-by-tvn.html" target="_blank">TU</a> link do pierwszego epizodu, gdybyście chcieli
oglądać. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-33699096273783492982016-02-29T22:55:00.003+01:002016-03-02T10:12:21.823+01:00Przeczytane w lutym. Podsumowanie<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: inherit;">Czytelniczo
to był bardzo udany miesiąc. Trochę czułam się, jakbym wróciła do korzeni. Do
tego, kim jestem naprawdę. Może to tylko złudzenie, bo jestem wieloma rzeczami
i w związku z tym czytam wiele książek z przeróżnych gatunków, które to
reflektują, ale w tym miesiącu czułam się, jakbym wróciła do tego rodzaju
książek, który lubię najbardziej. Czyli głównie do magii. Fantastyka w moim
życiu przeżywa renesans, a już myślałam, że się z nią pożegnam na dobre. Tak
samo jak miłość. I chociaż były to pozycje lekkie i w oczach niektórych
bezwartościowe, to ja bawiłam się przy nich przednio, wypoczywając wśród
śmiechu i pozytywnych emocji. Trochę było też refleksji i smutku, ale obie te
strony pięknie się uzupełniały.</span></span><br />
<div>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif;"><span style="font-size: 14.6667px; line-height: 16.8667px;"><br /></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-FTADSmz4bJY/VrjmSSymkdI/AAAAAAAACpY/6tYpP4kS2J8/s1600/%25C5%25BCycie%2Bi%2B%25C5%259Bmier%25C4%2587.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://3.bp.blogspot.com/-FTADSmz4bJY/VrjmSSymkdI/AAAAAAAACpY/6tYpP4kS2J8/s200/%25C5%25BCycie%2Bi%2B%25C5%259Bmier%25C4%2587.jpg" width="125" /></a></div>
<div>
<span style="background-color: white; color: #0f252c; line-height: 20.02px;"><span style="font-family: inherit;">Z początku myślałam, że autorka zmieniła jedynie płeć postaci i to tylko tych głównych, czyli z Belli zrobiła Beau, a z Edwarda Edythe, ale zmieniła o wiele więcej. Nie tylko płeć prawie wszystkich postaci, co było dosyć dziwne i do niektórych zmian przez całą książkę nie mogłam się przyzwyczaić (Alice jako Archie), ale również niektóre fragmenty, a w szczególności zakończenie. Bardzo się cieszę, że mnie zaskoczyła i to pozytywnie. Niestety nic więcej nie powiem, bo nie chcę przyszłym czytelnikom psuć zabawy.</span></span><br />
<span style="background-color: white; color: #0f252c; line-height: 20.02px;"><span style="font-family: inherit;">Pełna recenzja<a href="http://blast-and-blow.blogspot.com/2016/02/zycie-i-smierc-zmierzch-opowiedziany-na.html" target="_blank"> tutaj</a>.</span></span><br />
<span style="background-color: white; color: #0f252c; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif; font-size: 14.3px; line-height: 20.02px;"><br /></span>
<b style="color: #0f252c; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14.3px; line-height: 20.02px;"><i>„Życie i śmierć” Stephenie Meyer, wyd. Dolnośląskie 2016, str. 417</i></b><br />
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; clear: both; color: #0f252c; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14.3px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 20.02px; orphans: auto; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 1; word-spacing: 0px;">
</div>
<br />
<span style="background-color: white; color: #0f252c; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif; font-size: 14.3px; line-height: 20.02px;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-z1i-nG5bFSY/VsGri9Hqd4I/AAAAAAAACpk/98Ru-I-5FSM/s1600/siostry%2Bagnieszka%2Blewandowska%2Bk%25C4%2585kol.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://2.bp.blogspot.com/-z1i-nG5bFSY/VsGri9Hqd4I/AAAAAAAACpk/98Ru-I-5FSM/s200/siostry%2Bagnieszka%2Blewandowska%2Bk%25C4%2585kol.jpg" width="140" /></a></div>
<span style="background-color: white; color: #0f252c; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif; font-size: 14.3px; line-height: 20.02px;">"Siostry” jest książką opartą na faktach autentycznych. Przedstawia historię trzech sióstr, które wraz z rodzicami przed wojną żyły w Wilnie. Kiedy wybucha wojna, ich ojciec zostaje im odebrany, a one z matką są wysłane na ciężkie prace do kołchozów w Kazachstanie. Tam tracą matkę, ale one przeżywają i po układzie Sikorski-Majski zawartym w 1941 roku zostają zwolnione. Tak rozpoczyna się ich tułaczka, w czasie której zostają rozdzielone, a los prowadzi każdą w inną stronę.</span><br />
Pełna recenzja <a href="http://blast-and-blow.blogspot.com/2016/02/siostry-agnieszka-lewandowska-kakol.html" target="_blank">tutaj</a>.<br />
<br />
<b style="color: #0f252c; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14.3px; line-height: 20.02px;"><i>„Siostry” Agnieszka Lewandowska-Kąkol, wyd. Fronda 2016, str. 208</i></b><br />
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; clear: both; color: #0f252c; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14.3px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 20.02px; orphans: auto; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 1; word-spacing: 0px;">
</div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-73LDEBhZwRc/VtS7o_DsoXI/AAAAAAAACqA/xZsqYmqLW4I/s1600/obsydian.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://2.bp.blogspot.com/-73LDEBhZwRc/VtS7o_DsoXI/AAAAAAAACqA/xZsqYmqLW4I/s200/obsydian.jpg" width="132" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Swojego czasu często tę książkę widziałam i nigdy nie
spodziewałam się, że ją przeczytam. Okładka bardzo dobrze odzwierciedla treść,
czyli pokazuje, że w środku znajdziemy paranormalny romans i jeszcze kilka
miesięcy temu omijałam ją szerokim łukiem. W lutym zaś coś mnie podkusiło i
przeczytałam fragment, aby zobaczyć „co jest w środku” i przepadłam. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
Autorka zamiast wampirów i wilkołaków proponuje nam
kosmitów (tak, nie przesłyszeliście się), szczególnie jednego – Daemona, który
pomimo tego mrocznego imienia jest dobrym kosmitą ze zniszczonej planety Lux,
który przybył z rodziną na Ziemię, aby się uratować i teraz musi tu walczyć z
Arumianami, którzy zawzięcie ścigają Luksjan. Oczywiście Daemon zakochuje się w
ludzkiej dziewczynie Katy, która sprawia, że jego świat drży w posadach.
Narracja książki jest prowadzona z punktu widzenia Katy i nie wiem dlaczego to
opisałam tak, jakby to Daemon był narratorem. Nieważne. Książkę polecam, bardzo
przy niej wypoczęłam co chwilę chichocząc. Uwielbiam jak para głównych
bohaterów ciągle sobie dogryza i udają, że się nie kochają, choć nie mogą bez
siebie żyć ;). Dobra książka na zły dzień. Niesamowicie wciąga i czyta się
błyskawicznie. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Lux: Obsydian” Jennifer L. Armentrout, wyd. Filia 2014,
str. 442</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i><br /></i></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-n8LhQ2-4E-w/VsOH8KtrXKI/AAAAAAAACp0/HrcPRLK9CWI/s1600/z%25C5%2582a%2Bkrew.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://1.bp.blogspot.com/-n8LhQ2-4E-w/VsOH8KtrXKI/AAAAAAAACp0/HrcPRLK9CWI/s200/z%25C5%2582a%2Bkrew.jpg" width="126" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Pomimo tego, że to książka dla nastolatków i „młodych
dorosłych”, to jest naprawdę mocna. Nie mogłam się z niej otrząsnąć i przez
tydzień nie sięgnęłam po żadną inną książkę. Tak naprawdę nie wiem, czemu aż
tak na mnie wpłynęła, bo nie dzieje się tam nic (czyt. drastycznego lub
wstrząsającego), czego byśmy nie znali z innych powieści, czy to kryminalnych
czy psychologicznych, ale jakoś bardzo tę książkę odczułam, zapadła we mnie i
wciąż, kiedy o niej myślę, czuję jej moc. Z utęsknieniem czekam na kolejny tom, pt. „Dzika
krew”, choć z drugiej strony paradoksalnie cieszę się, że będzie za jakiś czas,
bo muszę odpocząć. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
Pełna recenzja<a href="http://blast-and-blow.blogspot.com/2016/02/za-krew-sally-green.html" target="_blank"> tutaj.</a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b style="background-color: white; color: #0f252c; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 14.3px; line-height: 20.02px;"><i>„Zła krew” <span lang="EN-US">Sally Green, wyd. </span>Uroboros 2014, str. 397</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-s6mCyEGJkas/VtS8wG7lKII/AAAAAAAACqM/2e62QcBx7e8/s1600/uczta%2Bdla%2Bwron%2B1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://3.bp.blogspot.com/-s6mCyEGJkas/VtS8wG7lKII/AAAAAAAACqM/2e62QcBx7e8/s200/uczta%2Bdla%2Bwron%2B1.jpg" width="137" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Zawsze jak czytam kolejne tomy serii to mam o nich coraz
mniej i mniej do powiedzenia i „Uczta dla wron” nie jest wyjątkiem. Może tylko
tyle powiem, że nic się tutaj nie dzieje, wręcz ledwo dobrnęłam do końca.
Książkę uratował tylko warsztat autora, choć jak wymieniał piętnastu różnych
rycerzy, którzy przybyli do zamku i opisuje ich nazwiska, herby i kto z kim
kiedy się znał czy kłócił, to słabo mi się robiło i czym prędzej wzrokiem szłam
do końca tej litanii. Ci bohaterowie, którzy najbardziej mnie interesują byli
prawie nieobecni, a za to mogliśmy poznać jakichś nudziarzy z nad morza (autor tak
przynudzał, że nawet nie pamiętam skąd są i jak się nazywają). Mam nadzieję, że
to dokądś prowadzi, że zrobią jakiś przewrót w królestwie bo takiego bezsensu
nie zdzierżę. Malutko było Aryi, choć dobrze, że w ogóle była. Ona ma jakąś
inną drogę i nie mogę się doczekać, kiedy się dowiem wreszcie, po co ją
spotykają te wszystkie rzeczy. Czyżby to ona miała kiedyś odbudować Winterfell?
Podejrzewam, że na razie los prowadzi ją do Daenerys, choć kto wie. Tyrion tak
się ukrył przed Lannisterami, że całkowicie zniknął z kart powieści. Bez niego
chyba nie warto tego czytać. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
Mam nadzieję, że drugi tom „Uczty dla wron” będzie lepszy
(i że Cersei dostanie po dupie, a Jamiego spotka coś fajnego. Na razie bardzo
go polubiłam). No i że Brienne nie spotka śmierć. Choć autor lubi zabijać
dobrych bohaterów, więc pewnie kiedyś czeka ją smutny koniec. Tyle.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Uczta dla wron. Część 1. Cienie śmierci” R. R. Martin,
wyd. Zysk i S-ka 2015, str. 480</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i><br /></i></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ctfEyEZGF70/VtS9MXbGaJI/AAAAAAAACqQ/WE3n-5EqnQM/s1600/charlie.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://1.bp.blogspot.com/-ctfEyEZGF70/VtS9MXbGaJI/AAAAAAAACqQ/WE3n-5EqnQM/s200/charlie.jpg" width="127" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Kiedyś obejrzałam film na podstawie tej książki i bardzo
zapadł mi w pamięć. Od tamtej pory chciałam książkę przeczytać i choć upłynęło
już kilka lat, to przy ostatnim pobycie w bibliotece sama wpadła mi w ręce.
Narracja jest prowadzona za pomocą listów Charliego do nieznanego nam bliżej
przyjaciela, ale efekt jest taki, jakby Charlie pisał do nas. Charlie ma
piętnaście lat, zaraz szesnaście i właśnie zaczyna pierwszą klasę liceum. Jest
bardzo nieśmiały, mocno wyizolowany i trochę zagubiony. Wszystko się zmienia
kiedy poznaje Patricka i Sam, przyrodnie rodzeństwo z ostatniej klasy. Dla nich
to ostatni rok. Wprowadzają Charliego w świat nowych doświadczeń, trochę prowadzą
go za rękę, a trochę popychają, aby sam stawiał pierwsze kroki. Charlie
dowiaduje się wiele na temat ludzi, przyjaźni, seksu, miłości, narkotyków,
odmienności we wszelkiej postaci i siebie samego. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
To piękna powieść, myślę, że kluczowa dla niektórych młodych
osób w wieku Charliego, nie wiem czy kultowa, ale ja w wieku bohatera za taką
bym ją uznała. Autor przeprowadza młodych ludzi (personifikując ich w postaci
Charliego) przez wiele trudnych i delikatnych zagadnień wieku dojrzewania. Ale
nie jest to tylko powieść dla nastolatków. To po prostu piękna i wzruszająca
książka o dojrzewającym człowieku. Czytając ją, czułam się, jakbym odnalazła
moją „wewnętrzną nastolatkę” i na powrót doświadczała tego dziwnego
postrzegania świata, jaki ma się w tym wieku. Wszystko jest wyostrzone,
wyobraźnia szaleje, nasze uczucia są przerysowane choć wydają się najważniejsze
na świecie. Czujemy się samotni, choć tak bardzo pragniemy jedności.
Wielokrotnie łapałam się na tym, że myśli Charliego odzwierciedlały moje myśli
z tamtego okresu. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Momentami miałam cyniczne wrażenie, że książka została
napisana na zamówienie (w oryginale wydało ją wydawnictwo MTV Books), że autor
poruszył wszystkie możliwe problemy na 217 stronach, począwszy od zwykłego
zauroczenia i przyjaźni, przez branie narkotyków, palenie, picie, do relacji
gejowskich, gwałtu i molestowania seksualnego. Tak jakby chciano w tej książce
streścić wszystko, co może spotkać młodą osobę i jak ma ona sobie z tym poradzić,
bądź czego się wystrzegać. Niemniej jednak dobrze obrazuje czasami tragiczne
życie nastolatków, a dodatkowo jest naprawdę pięknie i wzruszająco napisana.
Charlie jest cudownym, inteligentnym i wrażliwym człowiekiem, który zabierze
was w swój pierwszy rok w liceum. To kolejka, po której się wymiotuje, a potem
chce wsiąść jeszcze raz. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Charlie” Stephen Chbosky, wyd. Remi 2014, str. 217</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i><br /></i></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-IQMtAjBQofw/VtS9uVelI3I/AAAAAAAACqY/mo3-8P49lP4/s1600/the%2Bstrange%2Band%2Bbeautiful.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://1.bp.blogspot.com/-IQMtAjBQofw/VtS9uVelI3I/AAAAAAAACqY/mo3-8P49lP4/s200/the%2Bstrange%2Band%2Bbeautiful.jpg" width="128" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Na początku myślałam, że to powieść YA o dziewczynie,
która urodziła się ze skrzydłami niczym anioł. Jednak w trakcie czytania
okazało się, że to przepiękna powieść z gatunku surrealizmu magicznego,
bardziej dla dorosłych, którzy lepiej zrozumieją pewne rzeczy opisywane przez
autorkę. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Powieść o zagubieniu w miłości, o tym jak czasami jest
bardziej klątwą niż błogosławieństwem, a także o życiu. Poplątanym,
pogmatwanym, o losie, który przędzie swoje nici, a nasze życia, a my nie mamy
nic do gadania. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Znam blogerkę, która napisałaby o tej książce oddając jej
esencję w kilku słowach i złożyłaby hołd tym odrobinom magii przenikającym
karty powieści. Ja tak nie umiem opowiadać, ale zdradzę wam, że spotkacie tutaj
między innymi: dziewczynkę, która zamieniła się w kanarka, kobietę, która w
zapachach czuje najskrytsze emocje i tym samym odczytuje każdego człowieka,
kilka rodzinnych duchów, no i dziewczynę, która urodziła się ze skrzydłami
anioła. To zaklęta powieść, taka w której drobinki kurzu widoczne w promieniach
słońca to tak naprawdę drobinki magii, a chleba nie można piec mając depresję,
bo później po zjedzeniu ludzie będą płakać. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Chciałabym, aby tę książkę wydano po polsku. Jest warta
tego, aby więcej ludzi ją poznało i odczuło niesamowity dar autorki do
tworzenia magii w codziennym życiu. Niby świat wygląda jak nasz, a jednak nie.
Leslye Walton stworzyła wspaniałą alegorię dla codziennych trudów, smutków i przeżyć,
szczególnie tych pochodzących z miłości. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EN-US"><b><i>„The
strange and beautiful sorrows of Ava Lavender” wyd. Walker Books 2014, str. 300</i></b><o:p></o:p></span><br />
<span lang="EN-US"><b><i><br /></i></b></span>
<i style="font-weight: bold;">UPDATE: </i>Okazuje się, że ta książka została wydana (dzisiaj, 2 marca) przez wydawnictwo SQN, pod tytułem <b>"Osobliwe i cudowne przypadki Avy Lavender"</b>. Wiem, że moja recenzja jest do kitu, ale gorąco tę książkę polecam :). Tutaj<b> <a href="http://www.wsqn.pl/ksiazki/osobliwe-i-cudowne-przypadki-avy-lavender/" target="_blank">LINK</a></b> do niej na stronie wydawnictwa.</div>
</div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-22481808182004024772016-02-16T21:36:00.000+01:002016-02-16T21:55:02.422+01:00Zła krew. Sally Green<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-n8LhQ2-4E-w/VsOH8KtrXKI/AAAAAAAACpw/tb1NSYpZTZo/s1600/z%25C5%2582a%2Bkrew.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-n8LhQ2-4E-w/VsOH8KtrXKI/AAAAAAAACpw/tb1NSYpZTZo/s320/z%25C5%2582a%2Bkrew.jpg" width="203" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Ta książka złamała mi serce i wciąż mam po niej kaca. To
najsilniejsze uczucia, jakie po niej mam i tak najszybciej można by określić
to, co ze mną zrobiła. Ale od początku.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Znalazłam tę książkę w labiryntach Internetu, po którym
często krążę, poszukując kolejnych książek, bez których moje życie nie będzie
miało sensu. I tak oto znalazłam „Złą krew” Sally Green. Powieść niby dla
młodzieży. Powieść o magii. Czarnej i białej. O młodym… półkodzie. Tak jest
nazywany Nathan. Ciężko powiedzieć o nim czarodziej, bo nie jest cały biały.
Ciężko powiedzieć czarownik, bo nie jest cały czarny. Jest nieokreślony i od
lat Rada usiłuje go przyporządkować. Czy może raczej podporządkować. Ojcem
Nathana jest najgroźniejszy czarownik ostatnich czasów. Marcus jest najbardziej
czarny ze wszystkich czarnych. Czy jego syn jest taki sam? Czy może wrodził się
w białą matkę? Rada udaje, że chcą mu pomóc… choć nie. Nigdy nie kryli się z
tym, że chronią społeczność białych przed Nathanem. Otaczają go tyloma zakazami
i nakazami, że chłopiec żyje jak w więzieniu. Do tego jest szykanowany i bity
przez swoich rówieśników, białych, nadmienię. A potem pewnego dnia zostaje
zabrany z domu i zamykają go w klatce. Jest poddawany torturom, nieustannie
kontrolowany. Biali czarodzieje…? Auć.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Czy muszę jeszcze mówić, że kocham tę powieść? W zasadzie
im dalej od jej przeczytania, tym coraz silniejsze są moje uczucia i strasznie
żałuję, że ta książka nie była głośniejsza. Autorka stworzyła cudo. Powieść dla
nastolatków i dla dorosłych na dobrą sprawę. Powieść w której nic nie jest
białe i czarne. Pokazuje obmierzłość białych. Mówią, że piekło jest brukowane
dobrymi intencjami i tutaj mamy dokładne tego odzwierciedlenie. Biali chcą być
tak czyści i prawi, że przekraczają wszelkie granice. Tak naprawdę są
uzurpatorami, którzy przywłaszczyli sobie prawo kierowania światem magii.
Obłudnymi zasadami tworzą dla Nathana coraz ciaśniejsze więzienie, aż pewnego
dnia faktycznie go zamykają, chcą go wykorzystać dla własnych celów. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
A czarni? Czy są źli? Owszem, są. Nie cenią tak bardzo
ludzkiego życia. Są nadmiernie agresywni, nie kontrolują swoich emocji, często
ich rodziny się rozpadają, bo ktoś zabił swoją drugą połowę, czy teściową. Ci
ludzie są czarni, bo poddają się za silnym emocjom i nie chcą sami sobie
postawić barier, które uczynią z nich lepszych ludzi. Ale oni przynajmniej nie
kryją się z tym, jacy są. Zdają się być bardziej prawdziwi, niż biali. Nathan
ma coraz większy dylemat, nie wie kim jest, ani kim chce być. A Rada sama pcha
go w stronę ojca…</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Jestem zachwycona mrokiem tej powieści. Może to dziwnie
brzmi, ale inaczej tego nie ujmę. Rzadko się spotyka książki dla młodzieży,
które nie oszczędzają czytelnika. Miałam łzy w oczach, kiedy czytałam o
torturach Nathana. Razem z nim dojrzałam i przeszłam przemianę. Z dzieciaka
nagle wyrósł na dwudziestokilkuletniego mężczyznę, choć faktycznie wciąż miał
niecałe siedemnaście lat. Dawno nie spotkałam tak dobrze napisanej powieści Young
Adult. Pozbawionej tego całego lukru i śliczności. To brutalna, bolesna
książka. Bardziej o tym, jacy są ludzie, niż o samej magii. Nie uświadczymy tu
różdżek i zaklęć po łacinie. Są amagowie, czyli nasz świat, no i są biali oraz
czarni. Każdy ma jakiś dar, słabszy bądź silniejszy. Czarni mogą zdobyć moc
drugiego czarodzieja poprzez zjedzenie jego serca. Dlatego Marcus jest
najpotężniejszy. Zjadł wiele serc. Nathan nie chce być taki, jak ojciec. Ale
czy ma inne wyjście? Czy biali sami sobie nie tworzą potwora? Czasem miałam
wrażenie, że biali nienawidzą czarnych bo im zazdroszczą. Mocy i wolności, choć
sami się nigdy do tego nie przyznają. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Nie mogę się doczekać tomu drugiego „Dzika krew”. Początkowo
chciałam napisać, że nie mogę znaleźć daty premiery i jeżeli będę bardzo
tęskniła, to w końcu sięgnę po wersję oryginalną, ale pani z wydawnictwa mi
odpisała, także wszyscy możecie poznać <b>datę premiery „Dzikiej krwi”: 13
kwietnia. </b>To już niedługo! I prawie na moje urodziny. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Polecam tę powieść wielbicielom magii. Myślę, że wasze
serce zatrzepoce.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Zła krew” <span lang="EN-US">Sally Green, wyd. </span>Uroboros 2014, str. 397</i></b></div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-80762639366065769342016-02-15T11:42:00.004+01:002016-02-15T11:53:46.824+01:00Siostry. Kresy. Zsyłka. Wielki świat. Agnieszka Lewandowska-Kąkol<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-z1i-nG5bFSY/VsGri9Hqd4I/AAAAAAAACpg/S68P_cEe7Og/s1600/siostry%2Bagnieszka%2Blewandowska%2Bk%25C4%2585kol.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-z1i-nG5bFSY/VsGri9Hqd4I/AAAAAAAACpg/S68P_cEe7Og/s320/siostry%2Bagnieszka%2Blewandowska%2Bk%25C4%2585kol.jpg" width="225" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Kiedyś moja wiedza na temat historii Polski, wojny, czy o
Kresach była znikoma, prawie żadna. Teraz też jest jeszcze mała, ale takie
książki jak „Siostry” pomagają lepiej mi poznać nasze dzieje. I robią to w
przystępny, ciekawy sposób, bo opowiadają o ludziach, ich przeżyciach i
doświadczeniach, a nie tylko podają listę suchych dat, których ja osobiście nie
umiem spamiętać. Historia przedstawiana w taki sposób, jak to robią szkolne
podręczniki, nie ma dla mnie znaczenia. Historia ludzi, którzy kiedyś żyli, bądź
żyją do tej pory wyciska z oczu łzy i zapada w serce. A tym samym mocniej ją
zapamiętuję.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
„Siostry” jest książką opartą na faktach autentycznych.
Przedstawia historię trzech sióstr, które wraz z rodzicami przed wojną żyły w
Wilnie. Kiedy wybucha wojna, ich ojciec zostaje im odebrany, a one z matką są wysłane
na ciężkie prace do kołchozów w Kazachstanie. Tam tracą matkę, ale one
przeżywają i po układzie Sikorski-Majski zawartym w 1941 roku zostają
zwolnione. Tak rozpoczyna się ich tułaczka, w czasie której zostają rozdzielone,
a los prowadzi każdą w inną stronę.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Wielokrotnie w czasie tej książki płakałam. Nie tylko nad
przeżyciami tych konkretnych osób, ale nad całym naszym narodem, nad tym co się
działo. Nad zimnym i bezdusznym okrucieństwem państwa sowieckiego, nad
człowiekiem – nigdy, przenigdy nie zrozumiem, jak jeden człowiek może robić
takie rzeczy drugiemu. Dzięki historii spisanej przez autorkę możemy się
dowiedzieć o wielu rzeczach, których ja osobiście nie pamiętam z lekcji
historii. Przez chwilę możemy się znaleźć wewnątrz armii Andersa tworzonej na
obcej ziemi, zbierającej wszystkich chętnych, dającej oparcie i nadzieję, a
czasami ostatnie namaszczenie. Serce mi się łamało, jak czytałam o Polakach w
obozie w Rodezji, którzy nie dość, że sami na wygnaniu, to zbierali i wysyłali
dary dla powstańczej Warszawy. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Ta książka to także zapis niesamowitych meandrów życia, tego
jak czasami szokująco i zaskakująco się układa, że żaden człowiek nie mógłby
tego przewidzieć. Różnie się siostrom życie ułożyło, czasami na obczyźnie paradoksalnie
miały lepiej niż Polacy w kraju. Obserwując życie tych kobiet, można też
doświadczyć tego, czym po prostu jest „życie”. Jak wraz z czasem dawne
przeżycia odpływają w coraz dalszą przeszłość, jak „teraz” przejmuje linię
doświadczeń i życie wtedy nie dotyczy już tylko wojny i śmierci, a miłości,
narodzin, kariery, domowego ogniska, zwykłych relacji międzyludzkich.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Dziękuję autorce i bohaterkom, że mogłam poznać ich
historię. Zakończenie dla mnie było mocnym akcentem, bo aż wykrzyknęłam „Ale
jak to?!”. Czy naprawdę? Co dalej? Jak dalej pobiegły ich życia? Chciałabym
wiedzieć… </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Książkę bardzo polecam. Warto czytać takie historie.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Siostry” Agnieszka Lewandowska-Kąkol, wyd. Fronda 2016,
str. 208</i></b></div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-71788837464594930292016-02-08T20:06:00.000+01:002016-02-09T22:53:31.618+01:00Życie i śmierć. Zmierzch opowiedziany na nowo. Stephenie Meyer.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-FTADSmz4bJY/VrjmSSymkdI/AAAAAAAACpQ/Hw0NeH-sfXc/s1600/%25C5%25BCycie%2Bi%2B%25C5%259Bmier%25C4%2587.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-FTADSmz4bJY/VrjmSSymkdI/AAAAAAAACpQ/Hw0NeH-sfXc/s320/%25C5%25BCycie%2Bi%2B%25C5%259Bmier%25C4%2587.jpg" width="200" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Kiedy pierwszy raz zobaczyłam zapowiedź tej książki, moja
reakcja była kpiącym prychnięciem i jak pewnie większość ludzi, pomyślałam, że
autorka chyba nie ma co robić i liczy na łatwe pieniądze. Niestety, a może na
szczęście, nie wszystko da się w życiu przewidzieć, a w tym wypadku zresztą
dobrze się stało, bo nie ma co kpić z innych ludzi… Staram się rozwijać i
wyzbywać cech, które czynią mnie brzydkim człowiekiem, że tak to ujmę. Ale
wracając do tematu. Kilka tygodni później byłam w niezbyt dobrym stanie
emocjonalnym, możecie nazwać to dołem. Trwało to coraz dłużej i pewnego dnia
kiedy mój wzrok znowu padł, na teraz już wydane „Życie i śmierć”, poczułam
impuls, że to właśnie to, czego potrzebuję. Upewniłam się co do mojej decyzji
po przeczytaniu pierwszych 30 stron, od których nie mogłam się oderwać, choć
rzadko mi się zdarza czytać więcej niż pół strony fragmentu, aby zobaczyć, czy
książka mi się spodoba. Także, nowa wersja „Zmierzchu” została zakupiona. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Pomimo tego, że powieść mnie wciągnęła, nie mogłam
ignorować tego, jak została napisana oraz przetłumaczona. Stephanie Meyer ma
styl osoby, która chce pisać, ale nie do końca dobrze jej to wychodzi, niemniej
jednak jej „wypociny” są powieścią z konkretnie zarysowanymi bohaterami, akcją
i zakończeniem. Lubi tylko „lać wodę” w rozmowach Edythe i Beau (czy też Belli
i Edwarda), dając upust swojej miłości do tych postaci i własnej wersji
wampiryzmu. Ale jestem w stanie to jej wybaczyć. Natomiast ciężko mi było
przymykać oko na pospieszne i często niezgrabne tłumaczenie. Szkoda, że tak się
stało, bo jeszcze bardziej pogorszyło to ogólny styl powieści. Trzeba mieć trochę
wyobraźni i polotu, a nie tylko dosłownie tłumaczyć widniejący tekst. Najlepszym
na to przykładem jest tutaj prolog. Niby ten sam fragment, ale użyte słowa w
obu tłumaczeniach się różnią. To ze „Zmierzchu” jest lepsze.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Z początku myślałam, że autorka zmieniła jedynie płeć
postaci i to tylko tych głównych, czyli z Belli zrobiła Beau, a z Edwarda
Edythe, ale zmieniła o wiele więcej. Nie tylko płeć prawie wszystkich postaci, co było
dosyć dziwne i do niektórych zmian przez całą książkę nie mogłam się
przyzwyczaić (Alice jako Archie), ale również niektóre fragmenty, a w
szczególności zakończenie. Bardzo się cieszę, że mnie zaskoczyła i to
pozytywnie. Niestety nic więcej nie powiem, bo nie chcę przyszłym czytelnikom
psuć zabawy. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Co zaś się tyczy głównych bohaterów… Pisarka na wstępie
zaznacza, że jednym z powodów zamienienia płci bohaterów była chęć pokazania,
że Bella wcale nie była ostatnią łamagą, za jaką ją wszyscy mają, ale że
wynikało to z prostego faktu bycia człowiekiem w towarzystwie wampira i że
zamiana płci, czyli człowiekiem byłby chłopak, a wampirem dziewczyna, nic by
nie zmieniła. Myślę, że dosyć dobrze jej to wyszło, acz mogła sobie darować
przeniesienie na Beau syndromu plączących się nóg i potykania się na prostym
chodniku, bo to jest cecha, którą ona nadała swojemu bohaterowi, a nie fakt
bycia człowiekiem. Może to zabieg literacki, ale bez przesady. Uważam, że
zamiana ról nie wyszła najgorzej. Edythe w roli super silnej i kontrolującej
sytuację wampirzycy sprawdziła się całkiem nieźle, trochę trudno było mi
uwierzyć w Beau, który wybitnie mało przejawiał cech męskich, chyba że
wyobrazimy sobie wysokiego, chudego i zakompleksionego kujona, który boi się
własnego cienia… tyle tylko, że Beau taki nie był. Bardzo starałam się wykazać
dobrą wolą i uwierzyć w starania autorki, choć uważam, że postać Beau wyszłaby
lepiej, gdyby od razu był w jej wyobraźni tworzony jako chłopak, a nie później
zmieniany z Belli w chłopaka. Brzmi tragicznie, prawda? ;) Na szczęście nie
jest aż tak źle, choć ludzie złośliwie nastawieni znajdą mnóstwo nowych powodów
dla ponownego wyśmiewania się z twórczości Stephenie Meyer. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Pragnę też powiedzieć coś, co być może nie spodoba się
przodującym feministkom, ale zdecydowanie wolę Bellę i Edwarda, bo bardziej mi
pasuje para typu delikatna dziewczyna i silny, opiekujący się nią (starszy)
chłopak (żeby nie powiedzieć mężczyzna, w końcu Edward przeżył już ponad sto
lat), niż słaby, delikatny chłopak i dominująca (starsza) dziewczyna (gdzie
zdecydowanie bardziej odczuwałam ich faktyczną różnicę wieku). Choć się bardzo
starałam, to czasami nie umiałam ich wyobrażać sobie inaczej niż jako siedemnastolatka
i stuletnią wampirzycę. To po prostu nie wyglądało najlepiej, choć samą Edythe
bardzo polubiłam. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Podsumowując, uważam, że książka jest „zjadliwa”, a
zabieg dokonany pod koniec powieści robi bardzo dużo dobrego dla tej nowej
wersji „Zmierzchu”. Bardzo bym chciała, aby pani Meyer napisała może coś o
innych wampirach, stworzyła nowe postaci, bądź może wykorzystała obecne w
nowych przygodach. W każdym razie, nie czuję się „wykorzystana”, a wręcz jestem zadowolona, bo przeczytałam tę powieść w
dobrym momencie i tego mi właśnie było trzeba. Polecam osobom, które miło
wspominają sagę „Zmierzch” i nie wątpię, że fani stęsknieni za pisarstwem
autorki z radością sięgną po „Życie i śmierć”.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Życie i śmierć” Stephenie Meyer, wyd. Dolnośląskie 2016,
str. 417</i></b></div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-7926068175262263922016-01-31T22:22:00.005+01:002016-01-31T22:43:17.748+01:00Przeczytane w styczniu. Podsumowanie.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-N3OsxCmMw94/Vq53sixIL5I/AAAAAAAACoM/gGzlqY2dEeI/s1600/list%2Bz%2Btamtego%2B%25C5%259Bwiata.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://2.bp.blogspot.com/-N3OsxCmMw94/Vq53sixIL5I/AAAAAAAACoM/gGzlqY2dEeI/s200/list%2Bz%2Btamtego%2B%25C5%259Bwiata.jpg" width="122" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Stosik na styczeń miałam już zaplanowany w grudniu, ale
oczywiście nic z niego nie wyszło. Niespodziewanie rok rozpoczęłam ostatnią
wydaną powieścią Kornela Makuszyńskiego „List z tamtego świata”. Jak ja się
przy tej książce bawiłam! Dzisiaj się już takich książek nie pisze. Pisze się
inne, też dobre, ale jednak powieści Makuszyńskiego czy Zarzyckiej mają w sobie
to „coś”, co przynajmniej ja uwielbiam. To powieść bardzo ciepła i
przesiąknięta ogromną życzliwością w stosunku do drugiego człowieka. Pod
pretekstem odkrycia skarbu ukrytego przez przodka rodu Mościrzeckich,
Makuszyński stworzył historię zabawną, mądrą, uczącą miłości i dobroci. Przez
całą książkę zachwycałam się jego kunsztem, jak dosłownie kilkoma zdaniami
tworzył sceny proste, ale niesamowicie błyskotliwe, pełne humoru albo
wzruszające. A na samym końcu książki jest prawdziwy „list z tamtego świata”.
Krótka notka od autora, po której przeczytaniu odczułam z całą mocą
okropieństwo II wojny światowej. Jest dla mnie niesamowite, że ten człowiek
tyle przeżył, a mimo to wciąż tworzył powieści, które podnosiły na duchu. Niósł
światło, pomimo wszechogarniającej ciemności. Bardzo ważna postać dla polskiej
kultury, mam wrażenie, że nieco zapomniana i nie do końca doceniana. A to
właśnie o takich ludziach powinniśmy pamiętać. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„List z tamtego świata” Kornel Makuszyński, wyd. Wydawnictwo
Literackie 1988, str. 368</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Wszyscy znamy „Nad Niemnem”, prawda? Większość nawet chciałaby
nie znać i wspomina tę książkę, jako jedną z najgorszych lektur w liceum. Mnie
się nawet podobała, ale pewnie tylko dlatego, że przeczytałam ją dopiero, kiedy
dorosłam. Po Kornelu Makuszyńskim nadal miałam ochotę na coś „starego” i
polskiego, więc losowo wyciągnęłam z półki „Zygmunta Ławicza”. Co to jest za
książka! Czy możecie sobie wyobrazić, że Orzeszkowa wciąga nie gorzej od dajmy
na to, „Gry o tron”? Oczywiście nie ma co porównywać, to kompletnie dwa różne
gatunki, ale tak samo nie mogłam się oderwać. Sposób w jaki autorka opisała
głównego bohatera, jego życie, otoczenie, charakter, wewnętrzne przemiany jest
po prostu oszałamiający. Nie traktuje go z pobłażaniem, wręcz przeciwnie, z
całą uczciwością opisuje wszystkie jego wady i zalety, co było przyczynkiem
zaistniałych zdarzeń, co spowodowało, że jego życie ułożyło się tak, a nie
inaczej. Przy okazji pokazuje życie pod zaborem carskiej Rosji, ale to nie jest
najważniejsze. Do tej pory jestem oszołomiona kunsztem z jakim pokazała
Zygmunta Ławicza. Czuję się, jakbym go znała, jakby był prawdziwą osobą, którą
miałam okazję znać. To niesamowite. W książkach, które zwykle czytam, nawet
jeśli bohater wydaje nam się bliski, to nigdy ze słów go opisujących nie tworzy
się ciało. Tutaj, Zygmunt Ławicz przybrał niemalże materialną postać, tak
doskonale został opisany. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
Jeszcze o tym nie wiedząc, powiedziałam, że ta powieść
jest dojrzała i musiała być napisana później niż „Nad Niemnem”. I tak właśnie
jest. Obie te książki dzieli dwadzieścia lat i widać, w jak wspaniałą pisarkę
przeobraziła się Eliza Orzeszkowa. Widać jej rozwój i dojrzałość. Ogromnie
polecam. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Zygmunt Ławicz i jego koledzy” Eliza Orzeszkowa, wyd.
Czytelnik 1954, str. 216</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-1iM_5tm7hGQ/Vq55AJ7Sb7I/AAAAAAAACoY/N1SnZAD6DRs/s1600/ania%2Bna%2Buniwersztecie.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://4.bp.blogspot.com/-1iM_5tm7hGQ/Vq55AJ7Sb7I/AAAAAAAACoY/N1SnZAD6DRs/s200/ania%2Bna%2Buniwersztecie.jpg" width="142" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-zVatfncWZdg/Vq55KUpqm9I/AAAAAAAACog/YzyFERIXo28/s1600/wzmarzony%2Bdom%2Bani.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://3.bp.blogspot.com/-zVatfncWZdg/Vq55KUpqm9I/AAAAAAAACog/YzyFERIXo28/s200/wzmarzony%2Bdom%2Bani.jpg" width="142" /></a>Nie zliczę, ile razy już czytałam te książki. Te, oraz „Rilla
ze Złotego Brzegu”, czyli ostatni tom serii, są moimi ulubionymi, chociaż chyba
są najnudniejszymi. Ale ja zawsze lubiłam ten nieco inny świat Ani, już poza
Avonlea, z nowymi ludźmi i „przygodami”. Pamiętam, jak kiedyś celebrowałam ze
smakiem każde zdanie, chcąc jak najbardziej wydłużyć pobyt z Anią. Teraz te
książki straciły nieco na grubości, okazały się całkiem szczupłymi książkami,
które bardzo szybko się czyta. Niesamowite jak duży i wspaniały jest świat
dziecka, a jak się zacieśnia, kiedy człowiek jest już dorosły. Mimo to nadal
wspaniale czytało mi się oba tomy. Pisarstwo Lucy Maud Montgomery bardzo mnie
relaksuje. To całkowicie inny świat, ani trochę nie dzisiejszy. Ludzi byli
prości, żyło się spokojnie, bez wynalazków współczesności, które mają ułatwić
życie, abyśmy mogli więcej zrobić, a tak naprawdę zabierają ten czas. Także
czytałam z nutką nostalgii oraz inaczej, niż jak miałam te dwanaście czy
czternaście lat. Wkrótce zamierzam przeczytać pozostałe tomy „Ani”, może też
sięgnę po inne książki pani Montgomery. Napisała bardzo dużo, a ja czytałam
jeszcze tylko „Historynkę”. To też sobie odświeżę. Taki miły powrót do lat
dzieciństwa :).</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Ania na uniwersytecie” Lucy Maud Mongomery, wyd.
Prószyński i S-ka 1997, str. 336</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Wymarzony dom Ani” Lucy Maud Montgomery, wyd. Prószyński
i S-ka 1999, str. 296 </i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-5ynz2wzZ02A/Vq55VbbFq9I/AAAAAAAACoo/gCZb14draaI/s1600/ksi%25C4%2599ga%2Bdziwnych%2Bnowych%2Brzeczy.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://4.bp.blogspot.com/-5ynz2wzZ02A/Vq55VbbFq9I/AAAAAAAACoo/gCZb14draaI/s200/ksi%25C4%2599ga%2Bdziwnych%2Bnowych%2Brzeczy.jpg" width="129" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
To istotnie księga dziwnych nowych rzeczy. Nie takiej
książki się spodziewałam. Ciężko mi określić, jakie były moje oczekiwania (po
przeczytaniu opisu z okładki, a szczególnie ostatniego zdania, chyba się
spodziewałam jakiegoś dystopijnego thrillera z mnóstwem akcji na naszej i obcej
planecie),ale na pewno nie tego, co dostałam. W moim odczuciu, „Księga dziwnych
nowych rzeczy” to powieść o człowieku i Bogu. O naturze stworzenia, zaufaniu,
miłości, wierze i wszystkim tym, co na co dzień człowiekiem targa. O naszych
emocjach, pytaniach bez odpowiedzi, o tym co nas powstrzymuje i jak daleko
jesteśmy w stanie sięgnąć. I tak piszę te słowa i nasuwa mi się pytanie – A co
jeśli to my jesteśmy Bogiem?</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Dalszy ciąg recenzji <u><a href="http://blast-and-blow.blogspot.com/2016/01/ksiega-dziwnych-nowych-rzeczy-michel.html" target="_blank">tutaj</a></u>.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Księga dziwnych nowych rzeczy” Michel Faber, wyd. WAB2015, str. 590</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-wFp83UWWWIc/Vq55_O-xpQI/AAAAAAAACow/i7VTJbqi65g/s1600/z%2Bmg%25C5%2582y%2Bzrodzony.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://4.bp.blogspot.com/-wFp83UWWWIc/Vq55_O-xpQI/AAAAAAAACow/i7VTJbqi65g/s200/z%2Bmg%25C5%2582y%2Bzrodzony.jpg" width="126" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Chociaż o „Z mgły zrodzonym” jest głośno już od jakiegoś
czasu, to i ja wtrącę swoje trzy grosze. Głównie będą to zachwyty, w dodatku
mało uporządkowanie opowiedziane. Podobało mi się w tej książce wszystko.
Okładka, fabuła, bohaterowie, świat stworzony, czcionka, a nawet to, jak
cudownie było czuć tę książkę w dłoniach. Może dziwnie to brzmi, ale ta książka
ma to „coś”, w tym wypadku stworzone to jest przez wydawnictwo. Słyszałam, że
są ludzie, którym się te okładki nie podobają. Nie rozumiem tego. Za każdym
razem, jak miałam się zabrać do czytania, to najpierw spędzałam chwilę
podziwiając malowidło przedstawiające Vin. Świetny portret i po prostu bardzo
dobry rysunek. Często potrafiłam głaskać okładkę, czy strony i zachwycać się,
jak doskonale się ta książka układa, w dużej mierze zawdzięczając to twardej
okładce i szytemu grzbietowi. Tak się robi książki! Mogłabym też pozachwycać
się papierem, ale chyba na tym przestanę…</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Do Brandona Sandersona mam sentyment, bo to recenzja jego
książki „Siewca wojny” jest pierwszą, którą na tym blogu opublikowałam. Już
wtedy lubiłam jego pisarstwo i wyobraźnię (swoją drogą, nadal obstaję, że „Siewca
wojny” powinien mieć drugi tom), a „Z mgły zrodzony” tylko to potwierdza. Niby
nie ma tu nic specjalnego, ot, uzurpator na tronie, zniewoleni ludzie, szajka
złodziei, i kilka postaci z „nadprzyrodzonymi” mocami. I nawet nie ma tyle
akcji, rzadko coś się szybkiego dzieje, a jednak od książki nie można się
oderwać, wciąga nawet nie wiemy kiedy, a bohaterowie wywołują uśmiech na
twarzy. Podziwiam autora, już kolejny raz, za stworzenie mocy, z którymi nie spotkałam
się nigdzie indziej. Bardzo lubię to połączenie chemii, alchemii i fizyki,
które wykorzystuje przy tworzeniu magii nigdzie indziej nie spotykanej. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Z minusów mogę tylko wymienić trochę płytkie traktowanie
postaci. Czasami brakowało mi jakiegoś głębszego rysu psychologicznego. Nawet
Elend, który przy pierwszym spotkaniu wydawał się być postacią dodającą
powieści pieprzyku, za chwilę został tego pozbawiony. Mimo to da się nawiązać z
bohaterami więź, choć jeszcze nie wiem jak z przywiązaniem. Taki Kelsier na
przykład. Nie do końca mnie to wzruszyło (ci, którzy czytali, wiedzą o czym
mówię). Mimo tego i tak moja sympatia wobec całej powieści nie spadła.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Specjaliści od gatunku i ludzie bardzo dociekliwi na
pewno będą dawali trzy albo najwyżej cztery gwiazdki, ale ja daję pięć, bo już
dawno nie czytałam takiego prawdziwego, chciałoby się rzec, klasycznego
fantasy. A to jednak wciąż mój ulubiony gatunek. Nie mogę się doczekać tomu
drugiego i bardzo żałuję, że na początku roku „sprzątnięto” mi ze wszystkich
internetowych księgarń promocyjne boxy z trzema tomami. Na jednej stronie były
nawet za 77zł. Nie dziwię się, że tak szybko wszystkie się sprzedały. Gorąco
polecam. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Z mgły zrodzony” Brandon Sanderson, wyd. MAG 2015, str.
671</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-XYU-VO33KZQ/Vq56bHws1gI/AAAAAAAACo4/0gwRgWWZFq4/s1600/narcyz%2Bsp%25C4%2599tany.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://2.bp.blogspot.com/-XYU-VO33KZQ/Vq56bHws1gI/AAAAAAAACo4/0gwRgWWZFq4/s200/narcyz%2Bsp%25C4%2599tany.jpg" width="132" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Ta książka, to taki słodko-gorzki owoc do zgryzienia.
Trochę się czuję, jakbym była w związku, który nie do końca mnie
satysfakcjonuje, są problemy, ale w sumie nie mam ochoty się z tym kimś
rozstawać. Pozycja olbrzymia, bo ponad 900 stron, ale na szczęście dużą
czcionką, a i autorka pisze tak, jakby nie umiała napisać nic wymagającego
myślenia. Może jestem trochę za ostra, ale naprawdę ma taki styl. Seria o
Anicie Blake to czytadło; trochę romans, trochę erotyk, a to wszystko w
towarzystwie wampirów, wilkołaków, magii i broni palnej. To któryś tom z kolei,
już powoli zaczynam się gubić w ich numeracji, ale czekałam na jego wydanie
bardzo długo. Już zamierzałam się poddać i czytać po angielsku, ale cieszę się,
że wytrwałam, bo akurat tę serię wolę po polsku.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Wcale nie z powodu grubości książki, czytałam ją cały
miesiąc. Zaczęłam około pierwszego i skończyłam wczoraj. Przy tym tomie jestem
zła na autorkę. Książka wyglądała tak: 500 stron seksu, 50 stron akcji, 200
stron filozofii, 200 stron seksu, 100 stron akcji. To naprawdę przesada.
Chociaż akurat ona dobrze opisuje wątki erotyczne, to nie po to czytam te
książki i byłam już zirytowana i znudzona, więc co ileś stron książkę odkładałam,
aż w zasadzie zrobiłam sobie przerwę na dwa tygodnie. W tym tomie Anita była
rozgadana jak nigdy, jej rozmowy z Jean Claudem albo jej własne myśli ciągnęły
się bez końca i w tej chwili nawet nie mogę powiedzieć, czego dotyczyły.
Paradoksalnie można docenić talent autorki, bo mimo wszystko przez to
przebrnęłam i nawet chcę kolejny tom. Po skończonej lekturze zastanawiałam się, co mam w recenzji napisać i za co ten tom, czy w ogóle serię, lubię. W tym
konkretnie tomie bardzo spodobało mi się, jak autorka opisuje energię, moc. To
nie jest magia „zamieszaj w kociołku”. To czysta, zwierzęca bądź duchowa, energia. Pisarka tak to opisywała, że można było sobie doskonale wyobrazić,
poczuć, energię Anity i jej niebywałe moce, które zaskakują nawet
kilkusetletnich mistrzów wampirów. Trochę się zastanawiam, czy nie przesadzała
ona z obdarowywaniem Anity tyloma wielorakimi talentami (bądź klątwami, jak kto
woli), tworząc z niej kolejną bohaterkę, która się utopi we własnej wspaniałości,
ale Anitę równoważy jej bezwzględność i to, że sama ma dość tych wszystkich
darów, choć jakby coraz słabiej temu zaprzecza. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Myślę, że to pozycja zdecydowanie dla fanów serii, bo
chyba tylko oni zdołają przetrwać przez większą pierwszą połowę książki. Ostatnie
sto stron naprawdę bardzo fajne, takie jaka powinna być cała książka i jakie
były pierwsze tomy. Po to właśnie to czytam. Zakończenie trochę
niesprawiedliwe, bo po całej nijakości jest bardzo szybkie, ogniste i zostawia
nas bez deseru. Nie można urywać w takim momencie...</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Kurczę, chyba jednak polecam. Ale dla odpornych ;).</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><i>„Narcyz spętany” Laurell K. Hamilton, wyd. Zysk i S-ka
2015, str. 908</i></b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-whxfkcGUKKg/Vq56qxikj9I/AAAAAAAACpA/H8lfmekDzB8/s1600/rosencrantz.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://2.bp.blogspot.com/-whxfkcGUKKg/Vq56qxikj9I/AAAAAAAACpA/H8lfmekDzB8/s200/rosencrantz.jpg" width="125" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Sztuka ta, jak tytuł wskazuje, nawiązuje do "Hamleta", a
jej głównymi bohaterami są Ros i Guil, dwaj przyjaciele Hamleta, którzy w
pewnym momencie na rozkaz króla wiodą go na śmierć. Tytuł sztuki sugeruje nam, że to oni są już
martwi, czyli, że rzecz się dzieje już po fakcie (wg. Shakespeare'a mieli oni odprowadzić Hamleta do Anglii, wioząc list z rozkazem o jego śmierci, ale Hamlet podmienia list i wiozą wiadomość z rozkazem własnej śmierci).</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Tom Stoppard porusza tutaj wiele różnych kwestii. Z
jednej strony każe nam myśleć, że Guildenstern i Rosencrantx są martwi, a do
tego nie do końca przy zdrowych zmysłach, co oczywiście mógł spowodować fakt,
że są w zaświatach. Ale w niektórych momentach jakby tworzył własną wersję "Hamleta", pokazywał niektóre wydarzenia z innego punktu widzenia. Wtedy
zastanawiałam się, czy wszystkie postaci są już martwe i czy wszystko dzieje
się w krainie śmierci, rozgrywając się w jakiejś pętli, która sama odtwarza
to, co działo się za życia. Autor sporo tu filozofuje, tworzy bardzo zabawne
dialogi, miszmasze umysłowe i językowe, można czasami się zakręcić, bądź głośno
wybuchać śmiechem. Bardzo bym chciała to zobaczyć na scenie. Czasami niestety trochę
się gubiłam, głównie przy scenach, gdzie oprócz tytułowej dwójki występowały inne
postaci, takie jak trupa aktorów, Hamlet, czy król. Wtedy traciłam wątek i nie
do końca wiedziałam, o co chodzi. Nie wiem, czy to wynika z tego, że czytałam po
angielsku i nie mam go wystarczająco opanowanego, czy po prostu akcja była tak
zakręcona, że można się pogubić.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Mimo tego, sztuka bardzo mi się podobała, najbardziej
dialogi pomiędzy Rosem a Guilem, jeden trochę głupszy, drugi trochę
inteligentniejszy, obaj bardzo zagubieni i nic nie rozumiejący. Sztukę można
interpretować na wiele sposobów i czytać ją nie raz. A przecież właśnie o to w
sztuce chodzi. Polecam.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EN-US"><b><i>„Rosencrantz
and Guildenstern are dead” Tom Stoppard, wyd. Faber 2000, str. 117</i></b><o:p></o:p></span></div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-71846635981576359152016-01-23T22:43:00.000+01:002016-01-23T22:49:27.923+01:00Księga dziwnych nowych rzeczy. Michel Faber<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-WNFKVNSXUww/VqPzhIJtirI/AAAAAAAACn4/ot0qz_V41jM/s1600/ksi%25C4%2599ga%2Bdziwnych%2Bnowych%2Brzeczy.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://3.bp.blogspot.com/-WNFKVNSXUww/VqPzhIJtirI/AAAAAAAACn4/ot0qz_V41jM/s320/ksi%25C4%2599ga%2Bdziwnych%2Bnowych%2Brzeczy.jpg" width="208" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
To istotnie księga dziwnych nowych rzeczy. Nie takiej
książki się spodziewałam. Ciężko mi określić, jakie były moje oczekiwania (po
przeczytaniu opisu z okładki, a szczególnie ostatniego zdania, chyba się
spodziewałam jakiegoś dystopijnego thrillera z mnóstwem akcji na naszej i obcej
planecie),ale na pewno nie tego, co dostałam. W moim odczuciu, „Księga dziwnych
nowych rzeczy” to powieść o człowieku i Bogu. O naturze stworzenia, zaufaniu,
miłości, wierze i wszystkim tym, co na co dzień człowiekiem targa. O naszych
emocjach, pytaniach bez odpowiedzi, o tym co nas powstrzymuje i jak daleko
jesteśmy w stanie sięgnąć. I tak piszę te słowa i nasuwa mi się pytanie – A co
jeśli to my jesteśmy Bogiem?</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Michel Faber stworzył bardzo ascetyczny świat. Nową, obcą
planetę, na której nic nie ma, tylko ziemia i od czasu do czasu białe kwiaty, z
których da się stworzyć niemalże każdy gatunek jedzenia znany nam na Ziemi. I
ta pustynność Oazy, bo tak nazywa się ta planeta, staje się sceną, po której
stąpa człowiek – Peter. Peter jest pastorem (chciałam napisać pasterzem, co w
sumie ma sens), który ma nieść Słowo Boże grupie Oazjan, Miłośników Chrystusa
jak sami siebie nazywają. To wymarzone zadanie dla pastora, wlewać słodki napój
biblii w spragnione serca wiernych. Tylko dlaczego z czasem się okazuje, że
jest coraz trudniej? Początkowo Peter jest pełen miłości i entuzjazmu, misję
kończy stwierdzeniem, że na razie nie może się modlić. Co się zmieniło? </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Kiedy zaczęłam czytać, z trudem przedzierałam się przez
kolejne strony, ale z czasem książka coraz bardziej mnie pochłaniała. Nie jest
to łatwa lektura, ale miałam momenty, kiedy strony dosłownie mi uciekały i po
chwili „budziłam” się z transu, zdziwiona, że jestem tu, a nie tam, pośród
łagodnych i wrażliwych Oazjan. Autor poruszył tu mnóstwo kwestii odnoszących
się do istoty człowieczeństwa; książka niejako jest dysputą filozoficzną z
samym sobą. Niemalże na każdej stronie książki jest wspomniane istnienie Boga,
ale myślę, że nawet osoby antyreligijne nie będą tą książką urażone czy do niej
zniechęcone. Można powiedzieć, że pomimo całej swojej intensywności, kwestie
Boga i religii były tu poruszane bardzo łagodnie i neutralnie, a zarówno główny
bohater, jak i autor, pozwalali osobom niewierzącym zachować własną przestrzeń.
Zresztą o tym mogłabym naprawdę długo rozmawiać, ale nie chcę was pozbawiać
radości odkrywania samemu. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Dużo słyszałam o geniuszu tego pisarza i po tej książce,
mojej pierwszej jego, stanowczo mogę potwierdzić wszystkie dobre opinie. Jest
coś ujmującego w jego sposobie pisania. Niby prosto, niby zwyczajnie, niby niemalże
nudno, a jednak niesamowicie płynnie, inteligentnie, zachwycająco. Zmusza
czytelnika do własnego odczuwania i przemyśleń. Potrafi też wstrząsnąć i wywołać
grozę. Przeżycia bohaterów zdawały się być niesamowicie realne. Moim jedynym
zastrzeżeniem jest tylko zakończenie. Chyba rzadko autorzy potrafią czytelnika
usatysfakcjonować w tych ostatnich chwilach. Tutaj się lekko zawiodłam. Kiedy
wiedziałam, że za kilka stron będzie koniec, napięcie wzrastało, czułam dziwny
niepokój, zastanawiając się co i jak, po czym dosłownie ostatnie półtorej
strony kompletnie mnie zawiodło. Może niepotrzebnie, ale… Chciałabym dowiedzieć
się, co dalej. Co z Beą, żoną Petera, co z naszą Ziemią, na której następowały
wszelkiego rodzaju kataklizmy? Co z ich wiarą? Tak, nawet to mnie nurtowało. Z
drugiej strony zakończenie jest bardzo smutne i niesamowicie symboliczne. W
czasie pisania tej książki, żona Michela, Eva, bardzo chorowała i na kilka dni
przed oddaniem książki do wydawnictwa zmarła. Odniosłam wrażenie, że to
wydarzenie ogromnie wpłynęło na treść książki, na wybrnięcie pisarza z pewnych
wątków i na samo zakończenie. Peter jest bardzo zagubiony, ale nie traci
nadziei. Kiedyś się z Beą spotkają. To takie symboliczne. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Nie mogę też nie wspomnieć o wspaniałym projekcie
okładki. Osoba „niewtajemniczona” widzi kroplę wody i przypadkowe esy floresy,
ja już wiem, że to wizualizacja niesamowitych wirów deszczu i wiatru
istniejących na Oazie. Wspaniale się to komuś udało. Do wydawnictwa mam tylko
zastrzeżenie o jakość materiału, z którego wykonano te złote wzory. Strasznie
się ścierają, kiedy trzyma się książkę w rękach. Po skończonej lekturze książka
nie wygląda już tak pięknie, jest powycierana i wyblakła. Ogromna szkoda, bo to
jedna z najładniejszych okładek jakie widziałam. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b>„Księgę dziwnych nowych rzeczy” bardzo polecam,
szczególnie jeśli szukacie powieści pięknych i niebanalnych.</b></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
<i>„Księga dziwnych nowych rzeczy” Michel Faber, wyd. WAB
2015, str. 590</i></div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-69963858280977128132015-12-31T23:11:00.000+01:002016-01-02T11:16:42.201+01:00Książkowe podsumowanie roku 2015<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><u><b>Książki przeczytane w 2015 roku:</b></u></span></div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
1. „Kijem i mieczem” Kevin Hearne</div>
<div class="MsoNoSpacing">
2. „Nad Niemnem” Eliza Orzeszkowa</div>
<div class="MsoNoSpacing">
3. „Rzecz o zbłąkanej duszy, tom 1” Siergiej Sadow</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EN-US">4. „Cinder”
Marissa Meyer<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EN-US">5. „Insurgent”
Veronica Roth<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
6. “Przenośne drzwi” Tom Holt</div>
<div class="MsoNoSpacing">
7. “Smok jego królewskiej mości” Naomi Novik</div>
<div class="MsoNoSpacing">
8. „Scarlet” Marissa Meyer</div>
<div class="MsoNoSpacing">
9. „Utalentowana” Nikita Lalwani</div>
<div class="MsoNoSpacing">
10. „Śniło ci się” Tom Holt</div>
<div class="MsoNoSpacing">
11. „Zaginiona” Andrzej Pilipiuk</div>
<div class="MsoNoSpacing">
12. „Biały Tygrys” Aravind Adiga</div>
<div class="MsoNoSpacing">
13. „Pisarz naiwny i sentymentalny” Orhan Pamuk</div>
<div class="MsoNoSpacing">
14. „Ziemia, powietrze, ogień i… budyń” Tom Holt</div>
<div class="MsoNoSpacing">
15. „Powiedz wilkom, że jestem w domu” Carol Rifka Burnt</div>
<div class="MsoNoSpacing">
16. „Wśród obcych” Jo Walton</div>
<div class="MsoNoSpacing">
17. „Wodospady Cienia: Szepty o wschodzie księżyca” C.C.
Hunter</div>
<div class="MsoNoSpacing">
18. „Córka wichru” Irena Zarzycka</div>
<div class="MsoNoSpacing">
19. „Nowe życie” Orhan Pamuk</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="DE">20. „Kim” Rudyard
Kipling<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="DE">21. „Głos” Anne
Bishop<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
22. „Dziewięć żywotów. Na tropie świętości w Indiach“ William
Dalrymple</div>
<div class="MsoNoSpacing">
23. „Nigdy i na zawsze“ Ann Brasheres</div>
<div class="MsoNoSpacing">
24. „Geim” Anders De La Motte</div>
<div class="MsoNoSpacing">
25. „Królewski lot” Irena Zarzycka</div>
<div class="MsoNoSpacing">
26. „Wieczna młodość” Irena Zarzycka</div>
<div class="MsoNoSpacing">
27. „Ziemia słonych skał” Sat-Okh</div>
<div class="MsoNoSpacing">
28. „Srebrzyste wizje” Anne Bishop</div>
<div class="MsoNoSpacing">
29. „Przygoda z owcą” Haruki Murakami</div>
<div class="MsoNoSpacing">
30. „Gra o tron: Nawałnica mieczy. Krew i złoto” George R.R.
Martin</div>
<div class="MsoNoSpacing">
31. „Do trzech razy Natalie” Olga Rudnicka</div>
<div class="MsoNoSpacing">
32. „Pod wiatr” Irena Zarzycka</div>
<div class="MsoNoSpacing">
33. „Allegiant” Veronica Roth</div>
<div class="MsoNoSpacing">
34. „Flawia de Luce: Gdzie cis się nad grobem schyla” Alan
Bradley</div>
<div class="MsoNoSpacing">
35. „Pole” Lynne McTaggart</div>
<div class="MsoNoSpacing">
36. „Kochana rodzinka i ja” Natalia Rolleczek</div>
<div class="MsoNoSpacing">
37. „Niezbędnik obserwatorów gwiazd” Matthew Quick</div>
<div class="MsoNoSpacing">
38. „Poradnik pozytywnego myślenia” Matthew Quick</div>
<div class="MsoNoSpacing">
39. „Baśniarz” Antonia Michaelis</div>
<div class="MsoNoSpacing">
40. „Radleyowie” Matt Haig</div>
<div class="MsoNoSpacing">
41. „Kraj z księżyca. Podróż do serca Polski” Michael Moran</div>
<div class="MsoNoSpacing">
42. „Obca” Diana Gabaldon</div>
<div class="MsoNoSpacing">
43. „Szklany tron” Sarah J. Maas</div>
<div class="MsoNoSpacing">
44. „Uwięziona w bursztynie” Diana Gabaldon</div>
<div class="MsoNoSpacing">
45. „Tanatonauci” Bernard Werber</div>
<div class="MsoNoSpacing">
46. „Król kruków” Maggie Stiefvater</div>
<div class="MsoNoSpacing">
47. „Aplikacja” Lauren Miller</div>
<div class="MsoNoSpacing">
48. „Między książkami” Gabrielle Zevin</div>
<div class="MsoNoSpacing">
49. „Czerwone jak krew” Salla Simukka</div>
<div class="MsoNoSpacing">
50. „Smilla w labiryntach śniegu” Peter Hoeg</div>
<div class="MsoNoSpacing">
51. „Kiedy odszedłeś” Maggie O’Farrell</div>
<div class="MsoNoSpacing">
52. „Człowiek, którego prześladował czas” Diane Setterfield</div>
<div class="MsoNoSpacing">
53. „Atlas chmur” David Mitchell</div>
<div class="MsoNoSpacing">
54. „Dożywocie” Marta Kisiel</div>
<div class="MsoNoSpacing">
55. „Zawód: Wiedźma. Cz.1” Olga Gromyko</div>
<div class="MsoNoSpacing">
56. „Zawód: Wiedźma. <span lang="EN-US">Cz.2” Olga Gromyko<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EN-US">57. </span>„Hamlet”
William Shakespeare</div>
<div class="MsoNoSpacing">
58. “Harry Potter i kamień filozoficzny” J.K. Rowling</div>
<div class="MsoNoSpacing">
59. „Łaskawszy niż samotność” Yiun Li</div>
<div class="MsoNoSpacing">
60. „Wiedźma Opiekunka Cz.1” Olga Gromyko</div>
<div class="MsoNoSpacing">
61. „Gwiezdny motyl” Bernard Werber</div>
<div class="MsoNoSpacing">
62. „Flawia de Luce: Obelisk kładzie się cieniem” Alan Bradley</div>
<div class="MsoNoSpacing">
63. „Pisane szkarłatem” Anne Bishop</div>
<div class="MsoNoSpacing">
64. „Podziemny labirynt” James Rollins</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EN-US">65. „His
Dark Materials: Northern Lights” Philip Pullman</span><br />
<span lang="EN-US"><br /></span>
<span lang="EN-US">Jestem z tego roku bardzo, ale to bardzo zadowolona. Mówię oczywiście w kontekście książkowym. Jak patrzę na tę listę powyżej, widzę tylko książki, które ja sama chciałam przeczytać. Ani jednej wymuszonej. Dążyłam do tego ostatnie trzy lata i nareszcie się udało. Ktoś powie, że przecież to żaden problem, ale jeżeli "wkopię się" w jakiś tytuł od wydawnictwa, a okaże się, że już nie chce mi się go czytać, to co wtedy? W tym roku było super. Każda książka jest "moja" i jak przeglądam tę listę, to nie widzę ani jednej pozycji, która mnie zawiodła i której najchętniej bym tutaj nie widziała. Pewnie, było kilka tytułów, które nie zapisały się jako te moje ulubione, ale i tak się cieszę z ich przeczytania. </span><br />
<span lang="EN-US"><br /></span>
<span lang="EN-US">Najmilej wspominam chyba książki z początku roku. Uwielbiam trylogię <i>Toma Holta: "Przenośne drzwi", "Śniło ci się" oraz "Ziemia, powietrze, ogień i... budyń"</i>. Zwariowane książki, jakich wcześniej nigdy nie czytałam. Może kiedyś jeszcze do nich wrócę. A na pewno chcę ponownie przeczytać <b>mój absolutny hit tego roku "Wśród obcych" Jo Walton</b>. Nie wiem, co ta książka takiego w sobie ma, ale jestem niesamowicie wdzięczna, że ją mam, że przeczytałam i że zawsze mogę do niej wrócić. W niesamowitą podróż po Indiach zabrał mnie <i>Rudyard Kipling ze swoim "Kimem"</i>, a <b>Michael Moran</b> za to po Polsce w <b>"Podróży do serca Polski".</b> <b>Ta książka to jeden z moich największych skarbów tego roku</b>, ogromnie polecam. Jestem też ogromnie dumna, że wreszcie przeczytałam <i>"Atlas Chmur"</i> i dokończyłam <i>"Smillę w labiryntach śniegu"</i> (jak zajrzycie do moich poprzednich podsumowań, to będziecie wiedzieć, o co chodzi). I to chyba tyle z tych perełek, bo tak naprawdę mogłabym wymienić z jakiegoś powodu każdą książkę. Wszystkie sprawiły mi ogromną radość i cieszę się, że towarzyszyły mi w tym roku.</span><br />
<span lang="EN-US"><br /></span>
<span lang="EN-US">Z tych najmniej ulubionych, które mi nie podeszły, albo nie były jednoznacznie pozytywne mogę wymienić <i>"Nowe życie" Orhana Pamuka</i> (to jedyna książka w tym roku, która w ogóle mi się nie podobała), "Geim" Andersa De La Motte (paskudztwo językowe), <i>"Do trzech razy Natalie"</i> (niby lekkie, niby zabawne, ale tak na serio to po co to pisać i czytać) oraz <i>"Zaginiona" Andrzeja Pilipiuka</i>. W czasie czytania nie żywiłam do tej książki żadnych negatywnych uczuć, ale jak przeglądam tę listę to jest to chyba jedyna książka, w której nie wiem co się działo. Pamiętam tylko okładkę i chyba siostry Kruszyńskie, ale mogę się mylić...</span><br />
<span lang="EN-US"><br /></span>
<span lang="EN-US">Jeszcze muszę wspomnieć o <b>Bernardzie Werberze</b>, francuskim pisarzu, którego przypadkiem w tym roku odkryłam. Na razie mam za sobą dwie jego książki <b>"Tanatonauci"</b> i <b>"Gwiezdny motyl"</b>. Moje jedyne science fiction w tym roku, ale za to jakie. Po prostu uwielbiam. Do tego stopnia, że nie umiem o nich pisać. </span><br />
<span lang="EN-US"><br /></span>
<span lang="EN-US">Rok 2015 był także rokiem, w którym odkryłam książkowych vlogerów, tzw. booktubers. Dzięki nim poznałam mnóstwo nowych tytułów i autorów, o jakich wcześniej nie słyszałam. </span><br />
<span lang="EN-US"><br /></span>
Nadal już nie piszę recenzji każdej książki. Bardzo spodobała mi się forma podsumowań miesiąca, dzięki czemu nie zmuszam się do publikacji na blogu i nie przegapiam żadnej przeczytanej książki.<br />
<br />
Uważam, że rok 2015 czytelniczo był bardzo udany. A jak u Was? Jesteście zadowoleni z ilości i przede wszystkim jakości przeczytanych książek? :) </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EN-US"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: center;">
<b>Życzę Wam wszystkiego najlepszego w Nowym 2016 Roku. Dziękuję, że jesteście.</b></div>
</div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-51375496277229303382015-12-30T23:09:00.002+01:002015-12-31T08:39:30.931+01:00Przeczytane w grudniu. Podsumowanie<div class="MsoNoSpacing">
Początkowo nie zamierzałam robić podsumowania grudnia,
przecież jutro będzie podsumowanie całego roku. Pomyślałam jednak, że szkoda
byłoby, abym straciła „insight” do tych książek, które w grudniu przeczytałam.
One też zasługują na to, aby coś więcej o nich wiedzieć, aby kogoś może
zainteresowały oraz żebym ja sama lepiej je pamiętała. Także, dzisiaj opowiem o
książkach, które przeczytałam w ostatnim miesiącu, a jutro opublikuję
podsumowanie całego roku.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-FM26bzvAtDQ/VoRSLQ32iGI/AAAAAAAACm8/Aen6M8PGAQw/s1600/wied%25C5%25BAma%2Bopiekunka%2B1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://2.bp.blogspot.com/-FM26bzvAtDQ/VoRSLQ32iGI/AAAAAAAACm8/Aen6M8PGAQw/s200/wied%25C5%25BAma%2Bopiekunka%2B1.jpg" width="128" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b>“Wiedźma Opiekunka” </b>to kolejna część przygód Wolhy
Rednej. Wolha dopiero co zdała ostatnie egzaminy i wreszcie jest wolna. Wyrusza
do Dogewy, aby przyjąć stanowisko nadwornej wiedźmy. Tylko dlaczego Lena w
Dogewie nie ma? Co przed nią ukrywa? Czy jest on w niebezpieczeństwie? Wolha
wyrusza w podróż, która nie tylko doprowadzi ją do Lena, ale i nauczy jej wiele
o niej samej. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
Książka wciąż zabawna i o wiele lżejsza, niż ją
przdstawiłam ;). Czasem żałuję, że autorka nie stworzyła porządnej epickiej
fantasy, gdzie wszystkiego byłoby znacznie więcej. Ale wtedy nie byłaby to
lektura tak lekka i zabawna, więc może dobrze, że jest tak jak jest. Jak zwykle
żałowałam, że mamy tak mało Lena. Autorka świetnie kreuje więź pomiędzy Wolhą a
Lenem, acz mogłaby tego drugiego częściej wprowadzać do akcji, a jest on
postacią bardziej drugoplanową. Po skończeniu książki (jak zwykle w środku
akcji podzielonej na pół przez wydawnictwo) chciałam od razu sięgać po ciąg
dalszy. Niestety okazuje się, że „Wiedźma Opiekunka cz. 2” to jedyny tom z
serii, którego moja biblioteka nie posiada, a wszędzie indziej jest on
kompletnie niedostępny. Pożałowałam, że kiedyś nie zaopatrzyłam się we
wszystkie tomy… Oj bardzo pożałowałam. Jakby ktoś miał do oddania/odsprzedania
środkowe tomy serii, to piszcie w komentarzach. Jak się okazuje, po czterech
latach jednak wróciłam, choć zarzekałam się, że nie będę tego czytać ponownie. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i>„Wiedźma Opiekunka cz.1” Olga Gromyko, wyd. Fabryka Słów
2010, str. 288</i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-x7dzV_7Zzg4/VoRSvDIFLwI/AAAAAAAACnE/6Przuny-p1s/s1600/gwiezdny%2Bmotyl.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://4.bp.blogspot.com/-x7dzV_7Zzg4/VoRSvDIFLwI/AAAAAAAACnE/6Przuny-p1s/s200/gwiezdny%2Bmotyl.jpg" width="125" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Po przeczytaniu <b>„Gwiezdnego motyla”</b>, a przedtem „Tanatonautów”,
mogę powiedzieć, że <b>Bernard Werber</b> to obecnie jeden z moich ulubionych autorów.
„Gwiezdny motyl” okazał się być książką wciągającą, błyskotliwą, zabawną i tak
jak „Tanatonauci” pokazującą nieco w krzywym zwierciadle współczesną ludzkość.
Pisarz nie waha się opisywać negatywnej strony rządzących i pokazywać jak
bardzo ludzie są ślepi i głusi i nie zważają, jak bardzo są kierowani przez
władze. W świetny sposób łączy też cechy science fiction, thrillera naukowego i
powieści psychologicznej. Jego pomysły i rozwiązania znowu mnie zaskakiwały i
nie byłam w stanie przewidzieć, z czym mi zaraz wyskoczy. Bardzo odświeżające
uczucie po tych wszystkich „odgrzewanych kotletach” jakie często można spotkać,
czy to w literaturze czy filmie. Zakończenie uważam za bardzo ciekawe odniesienie do powstania świata według religii katolickiej. Kim byli Adam
i Ewa? Kim Bóg? I skąd tak naprawdę pochodzimy? Baardzo fajne zakończenie.
Polecam, a sama zastanawiam się, czy sięgnąć teraz po trylogię o mrówkach czy po „Szkołę
bogów”? </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i>„Gwiezdny motyl” Bernard Werber, wyd. Sonia Draga 2008,
str. 270</i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-QGMp1KhXf90/VoRTIJqJBmI/AAAAAAAACnM/CoDGzptUyWY/s1600/flawia%2B6.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://2.bp.blogspot.com/-QGMp1KhXf90/VoRTIJqJBmI/AAAAAAAACnM/CoDGzptUyWY/s200/flawia%2B6.jpg" width="126" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b>"Flawia de Luce: Obelisk kładzie się cieniem".</b> Flawia, moja kochana Flawia. Też tak macie, że
przywiązujecie się do jakiejś postaci fikcyjnej i czujecie się, jakby
przynależała do waszej rodziny i była kimś bliskim? No to ja adoptowałam Flawię
;). Uwielbiam ją i opowieści z jej życia mogę czytać już zawsze i mam nadzieję,
że autor nigdy nie skończy jej pisać. I chyba moje marzenia się spełnią,
przynajmniej w najbliższej przyszłości, bo w tej szóstej części tak zaplątuje
akcję, że aż kręciłam głową w niedowierzaniu. SPOJLER I z jednej strony bardzo
mi się jego zabieg podoba, gdyż cudownie będzie czytać o Flawii w angielskiej
prywatnej szkole, no po prostu wisienka na torcie, ale z drugiej strony cały
ten tom jest przesycony aż zbyt nagłym wypływem różnych informacji dotyczących
de Luce’ów i przeszłości rodziców Flawii. Robienie z Flawii agentki jej
królewskiej mości to już chyba za gruba przesada. I dlatego nie do końca mi się
ten zabieg podoba. KONIEC SPOJLERA Mimo wszystko mam nadzieję, że kolejny tom będzie
cudowny i tak angielski jak się da.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
P.S. Skończyłam pisać tę mini recenzję, zaglądam do książki, a tam na jednej z pierwszych stron: „Wkrótce ostatni tom przygód Flawii”. No nie! Tak być nie może! Nie…</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i>„Flawia de Luce: Obelisk kładzie się cieniem” Alan
Bradley, wyd. Vesper 2015, str. 278</i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/--kRVQiMp5WQ/VoRTTc5RZpI/AAAAAAAACnU/S2fZwHZ78U8/s1600/pisane-szkarlatem-tom-1-inni-b-iext23150786.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://2.bp.blogspot.com/--kRVQiMp5WQ/VoRTTc5RZpI/AAAAAAAACnU/S2fZwHZ78U8/s200/pisane-szkarlatem-tom-1-inni-b-iext23150786.jpg" width="141" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b>„Pisane szkarłatem”</b> to pierwszy tom serii „Inni”
autorstwa <b>Anne Bishop</b>. To powtórka, już kiedyś tę
książkę czytałam, ale zapragnęłam do niej wrócić i to ponownie w okresie zimowym.
Panuje w niej taka cudowna atmosfera. Niby jest zagrożenie, ale z kart powieści
bije tyle ciepłych uczuć, a jednocześnie akcja dzieje się w zimę, więc mogłam
doświadczyć śniegu po kolana i śnieżyc, chociaż u nas było tego brak. Tu daję<u> <a href="http://blast-and-blow.blogspot.com/2014/01/pisane-szkaratem-anne-bishop.html" target="_blank">link</a></u> do pełnej recenzji. To jedna z moich ulubionych serii i uważam, że jedna z
bardziej oryginalnych pośród tego boomu na paranormalne stwory typu wampiry i
wilkołaki. Zresztą tak samo, jak z serią „Czarne Kamienie”, udało się autorce
stworzyć coś całkowicie oryginalnego i własnego wśród tych wszystkich powtórek,
które serwują nam bardzo często współcześni pisarze. Jak widać da się stworzyć
coś nowego. Ogromnie polecam. Może też pokochacie. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<o:p>
</o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i>„Inni: Pisane szkarłatem” Anne Bishop, wyd. Initium 2013,
str. 558</i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-fPu4uw5sfEo/VoRUGkpPgVI/AAAAAAAACng/cksQ9y90s1U/s1600/podziemny%2Blabirynt.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://3.bp.blogspot.com/-fPu4uw5sfEo/VoRUGkpPgVI/AAAAAAAACng/cksQ9y90s1U/s200/podziemny%2Blabirynt.jpg" width="141" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Czasami nabiorę ochoty na szybkie czytadło z gatunku
literatury przygodowej. Tym razem sięgnęłam po <b>„Podziemny labirynt” Jamesa
Rollinsa</b>. W skrócie: zostaje zebrana ekipa naukowców, których zadaniem jest
zbadanie sieci jaskiń odkrytych pod Antarktydą oraz dowiedzenie się, co się
stało z poprzednią ekipą, która nie daje znaku życia od kilku miesięcy. Coś
ewidentnie czai się w ciemnych korytarzach, atmosfera się zagęszcza… Na
początku czytanie szło mi opornie, ale szybko się wciągnęłam i jak na swój
gatunek, to dobra książka. Trochę się czułam, jakbym oglądała film klasy B,
autor miał podobny styl kreowania pewnych scen i wydarzeń. Troszkę tak zwanego
kiczu zaplątało się między strony, ale dało się przeżyć. Całość wciągająca,
czasami nawet z dreszczykiem. Nie zawiodłam się.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i>„Podziemny labirynt” James Rollins, wyd. Albatros 2015,
str. 461</i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-gG3lxG5PgC0/VoRUaBFL2-I/AAAAAAAACno/Cx5IjlxRWIg/s1600/his%2Bdark%2Bmaterials.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://3.bp.blogspot.com/-gG3lxG5PgC0/VoRUaBFL2-I/AAAAAAAACno/Cx5IjlxRWIg/s200/his%2Bdark%2Bmaterials.jpg" width="129" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<a href="https://youtu.be/_pvLbtOX444" target="_blank">Jen Campbell</a> przypomniała mi o istnieniu <b>„Mrocznych
Materii” Philipa Pullmana</b> i tego, jak bardzo je kiedyś uwielbiałam. Już od
jakiegoś czasu chciałam je sobie odświeżyć, ale ponieważ w Polsce brakuje
ładnego wydania, to jakoś z tym zwlekałam, aż do czasu kiedy ujrzałam to piękne
angielskie wydanie. Mikołaj w postaci<u> <a href="http://www.aliny.pl/" target="_blank">Aliny</a></u> spełnił moje marzenie i książkę
dostałam już na początku grudnia. Udało mi się przeczytać pierwszy tom, „Northern
Lights”. Chociaż po angielsku zawsze czyta mi się trochę opornie (jedynie
Bridget Jones jest tutaj wyjątkiem), to wspaniale jest móc doświadczyć „pierwotnego”,
oryginalnego głosu autora. Pullman pisze wspaniale, a opisane wydarzenia
niejednokrotnie tak mnie wciągały, że jak podniosłam głowę znad książki to
przez chwilę nie wiedziałam na jakim świecie się znajduję. Nie chcę za dużo
pisać o treści, większość osób ją zna. Z ciekawostek napiszę, że „Mroczne
materie” są odpowiedzią na „Narnię”. I tak jak w „Narni” C.S. Lewis jest bardzo
katolicki i propaguje kościelny sposób życia, tak Pullman tak się tym wkurzył,
że specjalnie napisał „Mroczne Materie”, które są bardzo anty-kościelne. Na
razie w tomie pierwszym mało jeszcze tego było, ale przesłanki były doskonale
widoczne. Z czytania miałam dodatkową radość, mianowicie średnio pamiętałam co
ma się dziać, dzięki czemu czułam się jakbym czytała po raz pierwszy. Z
dalszych tomów kompletnie nic już nie pamiętam (oprócz jednej sceny, jak Lyra
jest w tym drugim świecie i rozmawia na ulicy z jakimś chłopcem, a on nie ma daemona),
więc będzie jeszcze lepiej. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EN-US"><i>„His
dark materials: Northern Lights” Philip Pullman, wyd. Everyman’s Library 2011,
str. 328</i><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-42871928187481212232015-11-30T23:52:00.001+01:002015-12-05T08:45:29.974+01:00Przeczytane w listopadzie. Podsumowanie<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-lnKasMWJNqI/VlzODBItlTI/AAAAAAAAClo/VJpN4szHXeI/s1600/cz%25C5%2582owiek%252C%2Bkt%25C3%25B3rego%2Bprze%25C5%259Bladowa%25C5%2582%2Bczas.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://2.bp.blogspot.com/-lnKasMWJNqI/VlzODBItlTI/AAAAAAAAClo/VJpN4szHXeI/s200/cz%25C5%2582owiek%252C%2Bkt%25C3%25B3rego%2Bprze%25C5%259Bladowa%25C5%2582%2Bczas.jpg" width="127" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b>"Człowiek, którego prześladował czas". Diane Setterfield</b> to
książka dość dziwna, z pogranicza prozy obyczajowej i fantastycznej. Została
napisana jako nawiązanie do poematu Edgara Allana Poe, pt. „Kruk”. I
rzeczywiście, kruków tu co nie miara. Wszystko zaczyna się, kiedy ośmioletni
William Bellman zastrzela z procy kruka. I chociaż szybko o tym wydarzeniu
zapomina, od tej pory nad jego życiem czai się cień, który im William jest
starszy, tym jest coraz bliżej. Coraz więcej zabiera, najpierw powolutku wszystkich,
których William kocha, a potem i jego. Miałam wrażenie wszędzie sączących się
cieni i nigdy nie było wiadomo, czy książka nie stanie się jeszcze
mroczniejsza. Pozornie taka nie była, ale jednak można było wyczuć grozę i
niewiadomą. Najbardziej podobał mi się niesamowicie rzetelny i plastyczny opis
fabryki, w której William robił karierę, a potem jego własnego imperium.
Autorka podawała bardzo dużo szczegółów, ale ani razu nie odczuwałam znużenia.
Ogólnie nie polecam tej książki, bo poza tym, że jest dobrze napisana, to jakby
nie ma sensu jej czytać. Nic z niej nie wyniosłam i nie do końca rozumiem to
nawiązanie pomiędzy czasem a krukami i czym (kim) konkretnie był pan Black?
Myślałam, że śmiercią, ale chyba czasem, a skoro czasem to co ma Czas wspólnego
ze śmiercią kruka? Niewyjaśnione.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i>"Człowiek, którego prześladował czas" Dianne Setterfield, wyd. Amber 2014, str. 336</i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-uv0VK-dvXM0/VlzOZny_Z2I/AAAAAAAAClw/SrUnjsoIWJw/s1600/Cloud%2BAtlas-0081-20121015-96.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://2.bp.blogspot.com/-uv0VK-dvXM0/VlzOZny_Z2I/AAAAAAAAClw/SrUnjsoIWJw/s200/Cloud%2BAtlas-0081-20121015-96.jpg" width="135" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EN-US"><b>"Atlas
chmur" David Mitchell</b>. Oj, ty Atlasie, mam ochotę rzec. </span>Książka, o
której naprawdę można by długo mówić, szczególnie gdyby do dyskusji włączyć jej
ekranizację, która bardzo wierna, a jednak zmieniła jedną z podstawowych
rzeczy. Otóż, po filmie (obejrzanym najpierw) byłam przekonana, że rzecz ma się
o reinkarnacji. W filmie jeden aktor grał kilka różnych postaci, które w
odpowiednim życiu się ze sobą spotykały, za każdym razem w innych
konstelacjach. Książka natomiast przedstawia reinkarnację jednej i tej samej
osoby, począwszy od czasów kolonializmu, przez początek XX wieku, przez lata
siedemdziesiąte, około nam współczesne, do czasów sto lat później i jeszcze
dalej w nieznanej przyszłości. Przy czym, tak na bieżąco, w każdym „życiu”
autor nie skupia się na samym zagadnieniu reinkarnacji (a myślałam, że to o
tym), a na ogólnym zazębianiu się wątków w życiu i wpływie jednych wydarzeń na
inne prowadzących do jeszcze kolejnych. Pomimo tego niejako rozczarowania,
książkę czytało się świetnie – podziwiam wyobraźnię autora, jego zmysł
obserwacji, poczucie humoru i powiedzmy, że przewidywania na przyszłość (mam
nadzieję, że się nie spełnią). Muszę się jednak przyznać, że ominęłam prawie
całkowicie rozdział z Georgem w tym dziwnym świecie z przyszłości, bo nie
mogłam znieść stylu opowieści głównego bohatera (nie pamiętam jak ma na imię),
a że w filmie też za tym wątkiem nie przepadam, to uznałam, że po obejrzeniu
ekranizacji wiem, co się dzieje i wiele nie stracę. Pominęłam też ostatni
rozdział, gdzie znowu jesteśmy w czasach kolonializmu. Tu znowu denerwowała
mnie stylistyka. Pierwszy rozdział książki był koszmarem, więc nie chciałam jej
w taki sam sposób zakańczać. Moje ulubione wątki są z Sonmi, z Timothym
Cavendishem i Robertem Frobisherem. Są najbardziej błyskotliwe, przejrzyste,
zabawne (ten z Sonmi akurat nie jest), najlepiej się je czyta, a bohaterowie
byli mi najbliżsi. Książkę polecam, acz jeżeli wolicie obejrzeć film, to akurat
w tym wypadku niewiele stracicie, a może nawet i zyskacie. Uwielbiam sposób w
jaki twórcy filmu rozwinęli powieść.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i>"Atlas chmur" David Mitchell, wyd. MAG 2012, str. 544</i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-EZx6fON7Z3s/VlzPM8uEU1I/AAAAAAAACl8/eXcRPSJDnrQ/s1600/do%25C5%25BCywocie.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://3.bp.blogspot.com/-EZx6fON7Z3s/VlzPM8uEU1I/AAAAAAAACl8/eXcRPSJDnrQ/s200/do%25C5%25BCywocie.jpg" width="133" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b>"Dożywocie" Marty Kisiel</b> jest jedną z tych powieści, które
na bank sprawią, że się uśmiechniecie (chyba, że ktoś jest już bardzo
niewzruszony i powie, że siąkający nosem anioł w bamboszkach to stos głupot i
książkę trzeba spalić). Oprócz anioła mamy tu też cztery utopce, upiora,
starożytną ośmiornicę, hamadriadę i miastowego pisarza, który usiłuje się
przystosować do nowego domu na wsi i jego mieszkańców, z którymi przyjdzie
spędzić mu dożywocie. Wszystko mi się tu podobało – ogólnie jest bardzo słodko
i wesoło – z wyjątkiem jednej rzeczy. Zamiast jednej pełnej powieści, mamy
zbiór opowiadań z życia Konrada i jego dożywotników. Niby nic takiego, ale
trochę mi przeszkadzała forma opowiadań, zamiast jednej ustalonej linii
wydarzeń. Jakby zabrakło planu na powieść? Nie wiem. Ale bawiłam się cudownie, „Dożywocie”
jest pełne ciepła, humoru i na pewno kiedyś wrócę.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i>"Dożywocie" Marta Kisiel, wyd. Uroboros 2015, str. 376</i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-e-jqCdEp3ek/VlzPrrk_aKI/AAAAAAAACmE/BwJXsrYbHRI/s1600/wied%25C5%25BAma.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://1.bp.blogspot.com/-e-jqCdEp3ek/VlzPrrk_aKI/AAAAAAAACmE/BwJXsrYbHRI/s200/wied%25C5%25BAma.jpg" width="128" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-E6_YQIQscOM/VlzPxWktiWI/AAAAAAAACmQ/g4jaAC81_MY/s1600/wied%25C5%25BAma%2B2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://4.bp.blogspot.com/-E6_YQIQscOM/VlzPxWktiWI/AAAAAAAACmQ/g4jaAC81_MY/s200/wied%25C5%25BAma%2B2.jpg" width="128" /></a><b>"Zawód: Wiedźma. Część 1 i 2", </b>autorstwa<b> Olgi Gromyko. </b>„Wiedźma”
to typowy pewniak w kategoriach lekkiej i zabawnej lektury. Część pierwszą
czytałam mnóstwo razy, nawet nie pamiętam ile. Z pięć na pewno. I za każdym
razem chichotałam jak głupia prawie na każdej stronicy. Jakież było moje
zdumienie, kiedy czytając ją, wcale się nie śmiałam, a wręcz nudziłam!
Pomyślałam, że jestem już stara, skoro ta książka na mnie nie działa… Na szczęście jakoś pod koniec ją doceniłam, choć tym razem nie w kategoriach humoru, a po prostu
sympatycznej treści. I od razu chciałam ciąg dalszy. Dlatego od razu „poleciał”
tom drugi, a w kolejce na stosiku na grudzień czeka już „Wiedźma opiekunka”.
Cieszę się, że odkrywam tę serię na nowo. Bo zawsze lubiłam tylko tom pierwszy,
a dalszych tomów chyba nigdy drugi raz nie czytałam. Ogromnie polecam, może też
polubicie Wolhę i Lena, strasznie strasznego władcę wampirów… który jest bardzo
kochany.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i>"Zawód: wiedźma. Część 1" Olga Gromyko, wyd. Fabryka Słów 2007, str. 296</i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i>"Zawód: wiedźma. Część 2" Olga Gromyko, wyd. Fabryka Słów 2007, str. 315</i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b><span style="font-size: large;">"Hamlet"</span>. Shakespeare.</b> Listopad zdecydowanie upłynął mi w
towarzystwie wiecznie żywego Shakespeara. Najpierw czytałam Hamleta, później
wybrałam się do kina na sztukę (tę z teatru Barbican i ostatnio bardzo sławną),
a potem doczytywałam Hamleta do końca. I żałuję, że nie przeczytałam go w
całości przed obejrzeniem przedstawienia. Tak do połowy mam własny osąd tej
sztuki, ale potem w głowie mam już cudze spojrzenie i myśli i już nie
potrafiłam dalej czytać bez widzenia twarzy aktorów i scen wyreżyserowanych nie
przez moją wyobraźnię. Niemniej jednak zawsze będę do Hamleta żywiła pewien
sentyment. Do tej pory pamiętam, jak czytałam go wieczorami przed snem… w wieku
lat jedenastu. Zaraz potem (lub tuż przed) przeczytałam pierwszy tom Harry
Pottera. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i>"Hamlet" William Shakespeare, tłum. Stanisław Barańczak, wyd. W Drodze 1990, str. 205</i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-2Dz-v-7hd9o/VlzSGjW_FPI/AAAAAAAACmY/eXg8nqjijJE/s1600/harry-potter-i-kamien-filozoficzny-b-iext6311971.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://3.bp.blogspot.com/-2Dz-v-7hd9o/VlzSGjW_FPI/AAAAAAAACmY/eXg8nqjijJE/s200/harry-potter-i-kamien-filozoficzny-b-iext6311971.jpg" width="128" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
I jakimś dziwnym trafem historia zatoczyła po latach
koło, bo przysięgam, że nie zrobiłam tego celowo, wraz z Hamletem w listopadzie
czytałam też <b>„Harry Potter i kamień filozoficzny”</b>. Wszystko dlatego, że
chciałam go odsłuchać jako audiobook w wykonaniu Stevena Fry, ale że You Tube
zablokowało wszystkie „filmiki” z tym audiobookiem, nie mogłam tego dokończyć.
(Żałuję do tej pory i mam nadzieję, że kiedyś będę mogła odsłuchać wszystkie
tomy w jego wykonaniu, bo kiedy się go słucha to jest czysta magia. Tak
fantastycznie oddaje Hogwart, bohaterów…. Słuchając, czułam się ponownie
zanurzona w świecie magii i całej tej historii). Tak więc, z braku laku, skoro
już dotarłam do połowy, to skończyłam w formie książkowej. Miałam okazję zaobserwować,
jak wydarzenia opisane przez Rowling dosłownie jednym czy dwoma zdaniami, w
mojej dziecięcej wyobraźni trwały wieczność. Teraz jestem już duża, więc i
historia płynęła o wiele szybciej i nie było tego fantastycznego odpłynięcia w
inny świat, który tak uwielbiam. Niemniej jednak, to Harry Potter, więc wracać
będę zawsze ;).</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i>"Harry Potter i kamień filozoficzny" J. K. Rowling, wyd. Media Rodzina 2000, str. 320</i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-oxSIy_jERmo/VlzSfFRb2jI/AAAAAAAACmg/xvrHK4hsk6Y/s1600/%25C5%2582askawszy.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://1.bp.blogspot.com/-oxSIy_jERmo/VlzSfFRb2jI/AAAAAAAACmg/xvrHK4hsk6Y/s200/%25C5%2582askawszy.jpg" width="122" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<b>"Łaskawszy niż samotność". Yiyun Li</b> – Książka, która lekko
mnie zawiodła, bo niedorosła do zachwytów na jej temat. Te wspaniałe
zapowiedzi, które mnie nakłoniły do jej przeczytania, jak dla mnie, są mocno
przesadzone. Owszem, książka bardzo dobrze napisana, autorka zachwyca
przenikliwością, czuć w niej „ducha chińskości” i owszem, samotność bije z
każdej strony, ale nie jest tak zachwycająco piękna i bolesna, jak to niektórzy
mówili. Może ktoś ją głębiej odczuje i przeżyje tak, że nim wstrząśnie, ja
jednak czytałam, ale nic nie odczuwałam. Mimo to, historia wciąga, choć składa się
z opisów codziennego życia i przemyśleń na jego temat, przeszłości, przyjaźni,
kim jesteśmy i jak się odnaleźć. Dużo egzystencjalnych pytań i wschodniego
wyciszenia. Na pewno powieść jest warta przeczytania, to jedna z lepiej
napisanych książek, jakie ostatnio czytałam. Myślę, że każdy na swój sposób
może się odnaleźć w tej opowieści, ponieważ każdy z nas nosi w sobie swój
własny rodzaj pustki i samotności. Tylko niekoniecznie miałam teraz ochotę się
w tę pustkę zagłębiać, więc może dlatego książki nie przeżywałam.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i>"Łaskawszy niż samotność" Yiun Li, wyd. Czarne 2015, str.373 </i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-3472005756443195422015-11-22T23:08:00.001+01:002015-11-22T23:22:46.089+01:00Stos! 15 nowych książek.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-DEDl2h5xnNE/VlItaQzlkdI/AAAAAAAAClY/s_OaeW-Y1OM/s1600/20151122_113839.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://4.bp.blogspot.com/-DEDl2h5xnNE/VlItaQzlkdI/AAAAAAAAClY/s_OaeW-Y1OM/s400/20151122_113839.jpg" width="300" /></a></div>
<br />
W tym miesiącu szczypałam się, wahałam, zastanawiałam... I zamiast zera lub dwóch mam stos aż 15 nowych książek. Co prawda dwie są zakupione w zeszłym miesiącu, ale chciałam je również pokazać. Mam wrażenie, że im bardziej się powstrzymuję od zakupów, tym więcej przybywa mi nowych nabytków. Nie mniej jednak, żadnej z książek nie żałuję i każda ogromnie mnie cieszy. Mój portfel zaś pociesza się chlipaniem, że każda z pozycji była kupiona z rabatem minimum 30%, a niektóre wręcz za 2zł.<br />
<br />
Przedstawiam od góry:<br />
<br />
Dwie pierwsze pozycje to <b>"List z tamtego świata"</b> i <b>"Szaleństwa panny Ewy" Kornela Makuszyńskiego</b>. Od czasu do czasu lubię taką dawną polską literaturę, dlatego jak mi wpadły w oczy to i od razu do koszyka ;).<br />
<br />
Wtedy też przypomniało mi się, że chciałam <b>"Dzieci północy" Salmana Rushdie</b>, koniecznie w tym starym wydaniu z jaskrawym zegarem na okładce. Nie wiem dlaczego, ale bardzo mi ona przypadła do gustu. Mam nadzieję, że w 2016 roku to przeczytam.<br />
<br />
Potem mamy <b>"Gwiezdny motyl" Bernarda Werbera</b>, autora "Tanatonautów". Kiedyś do tego pisarza przyciągnął mnie właśnie "Gwiezdny motyl", ale wtedy z opisu wynikało, że pierwszym tomem są "Tanatonauci", więc od nich zaczęłam. Teraz, przynajmniej na okładce, nic nie wskazuje jakoby istniało połączenie między tymi dwoma. Cóż, okaże się. "Tanatonauci" wzbudzili wiele mojej sympatii, mam nadzieję, że "Gwiezdny motyl" nie zawiedzie.<br />
<br />
<b>"Narcyz spętany" Laurell K. Hamilton</b> to największe (i najbardziej widoczne) zaskoczenie tego stosu. Książka kupiona jako ostatnia, w wyniku wymiany komentarzy pod <a href="http://kronikaksiazkoholika.blogspot.com/2015/11/zmyslenia-28-cykle-ktore-bardzo-chce.html" target="_blank">postem Moreni</a> na temat niedokończonych serii i mojej decyzji, aby napisać do wydawnictwa i zapytać się, czy jeszcze będą kontynuować serię o Anicie Blake. Pan odpisał bardzo szybko, że owszem, nawet kolejny tom jest od miesiąca wydany... Nie wiem, jak to się dzieje, ale zawsze przegapiam premierę kolejnego tomu, chociaż specjalnie dla tej serii regularnie zaglądam do zapowiedzi wydawnictwa Zysk i S-ka (oprócz tej serii nie wydają nic, co by mnie interesowało). No nic. Najważniejsze, że jest i że za kilka miesięcy ma się pojawić kolejny tom. W tej chwili mam szeroki uśmiech na twarzy.<br />
<br />
<b>"Interior" Lisy See</b> to dalszy ciąg "Sieci rozkwitającego kwiatu", kryminalnej serii dziejącej się w Chinach lat dziewięćdziesiątych. Po "Sieci" bardzo ubolewałam, że Świat Książki nie zdecydował się wydać kolejnych tomów, ale w tym roku, po latach przerwy, wydali dalszy ciąg. Za jakiś czas zakupię też część trzecią - "Kości smoka".<br />
<br />
Jedną z książek, których zakupu najbardziej nie mogłam się doczekać, jest <b>"Łaskawszy niż samotność" Yiyun Li</b>, a wszystko za sprawą niesamowicie do mnie przemawiających zapowiedzi. Książkę już czytam; czy spełnia moje oczekiwania? Nie ma "wow", ale dopiero ją zaczęłam, dam znać w recenzji :).<br />
<br />
<b>"Dożywocie" Marty Kisiel</b>, należy do tego rodzaju książek, który będę lubić chyba już zawsze i do którego uwielbiam raz na jakiś czas wracać. Czarująca okładka i intrygujące, acz humorystyczne postaci, sprawiły że musiałam ją mieć. Już przeczytana, więcej opowiem w podsumowaniu miesiąca.<br />
<br />
Nowa <b>Flawia de Luce! "Obelisk kładzie się cieniem" Alana Bradleya</b>. Przy tej książce, jak słowo daję, wykazałam się moim cudownym darem telepatii, czy jasnowidzenia. Jak tego by nie nazwać, zaczęłam informacji o kolejnym tomie Flawi poszukiwać dokładnie wtedy, kiedy tenże tom został wydany (choć info o nim nigdzie, ale to nigdzie nie mogłam znaleźć). Cud! Kiedy dowiedziałam się, że nowy tom jest już od kilku dni, poczułam się jakby mi ktoś podarował prezent na święta. Zdecydowanie za rzadko "Flawię" wydają (ale dobrze, że w ogóle to robią).<br />
<br />
<b>"Harry Potter i więzień Azkabanu"</b> oraz <b>"Hamlet"</b> to dwie pozycje, które znalazłam w moim prawie przydomowym antykwariacie. Wejście na czuja i voila. Na trzeci tom Harry'ego polowałam od lat, aż sobie dałam z nim spokój, uznając, że kiedyś i tak go znajdę. Jego niebywała rzadkość na Allegro (w korzystnej cenie) sprawiła, że na jakieś trzy lub cztery lata moja kolekcja była niepełna (czyli od czasu, kiedy zaczęłam zbierać wszystkie tomy, uznając, że piąte czy szóste wypożyczenie z biblioteki tej samej książki nie ma sensu). Teraz mam już wszystkie siedem tomów :). "Hamleta" zaś postanowiłam sobie odświeżyć przed wyjściem do kina na transmisję przedstawienia z teatru Barbican, z Benedictem Cumberbatchem w roli głównej. Nie ukrywam, że tylko dla niego idę ;). Ale z chęcią się przekonam o co ten cały szum i czy tylko znany aktor sprawił, że bilety na przedstawienie były wykupione na dwa miesiące wstecz, czy może dlatego, że wykonanie sztuki jest tak fantastyczne.<br />
<br />
<b>"Moja mroczna strona"</b> i <b>"Krew z krwi"</b> autorstwa <b>Gabrielle Zevine</b> to dwa tomy kolejnej dystopijnej serii z gatunku YA. Genialny zakup, bo książki całkowicie nowe, a po 10zł każda. Mam nadzieję, że treść tak samo będzie mi się podobać, ale jestem pozytywnie nastawiona. Czytałam już dwie inne powieści tej pisarki i obie ogromnie mi się podobały.<br />
<br />
I to by było na tyle jeśli chodzi o listopad. Do zdjęcia jednak wcisnęły się zakupy październikowe :).<br />
<br />
<b>"Ścieżki północy" Richarda Flanagana</b> to książka chyba bardzo promowana. Ja jednak zakupiłam ją, ponieważ najpierw zauroczyła mnie piękna okładka, a potem opis. Dopiero po zakupie zobaczyłam ją wszędzie i poczułam się, jakby siła promocji wcisnęła mi ją w ręce ;). Mimo to liczę, że będzie to dobra powieść.<br />
<br />
<b>"Znikasz" Christiana Jungersena</b> to druga książka autora "Wyjątku", książki o której ostatnio piszę w każdym niemalże poście. Kiedy dowiedziałam się o istnieniu "Znikasz", cieszyłam się jak rzadko kiedy z powodu książki. Moje oczekiwania wobec niej są bardzo wysokie, więc mam nadzieję, że się nie zawiodę. Lektura zaplanowana na grudzień, czyli już niedługo.<br />
<br />
I to by było tyle. Czuję ogromną satysfakcję patrząc na ten stos, bo bardzo lubię oglądać takie zdjęcia u innych, a tu wszystkie książki moje ;D. A Wam wpadły w ręce jakieś ciekawe nowości, albo książki, o których długo marzyliście? Co macie na liście do zdobycia? :)<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-52846076478639328162015-11-14T21:16:00.003+01:002015-11-14T22:08:32.731+01:00Co czytać późną jesienią? Cz. 2 - Książki dla dorosłych.<div class="MsoNoSpacing">
Kiedy rozmyślałam nad książkami idealnymi na zimną
pogodę, kiedy za oknem szaro, mglisto, siąpi deszcz i coraz szybciej robi się
ciemno, uświadomiłam sobie, że książki które lubię wtedy najczęściej czytać należą do
gatunku powieści młodzieżowej. I chociaż myślę, że dorośli też je z
przyjemnością przeczytają, to postanowiłam, że zrobię drugą część i przedstawię
książki bardziej „dorosłe”. Może nie zawsze będą ciepłe i kojące, bardziej nawet
trochę mroczne i tajemnicze, ale to też jest część jesieni, szczególnie
listopadowej. Powiem wam, że późną jesienią i w zimie bardzo dobrze czyta mi
się powieści trudniejsze, wymagające skupienia. Ale ta lista nie będzie taka
straszna :).</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-V04Ld39B4sI/VkeRLcoo3DI/AAAAAAAACkc/FtYmp7EJFUo/s1600/wyj%25C4%2585tek.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://1.bp.blogspot.com/-V04Ld39B4sI/VkeRLcoo3DI/AAAAAAAACkc/FtYmp7EJFUo/s200/wyj%25C4%2585tek.jpg" width="133" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<span style="font-stretch: normal;"> </span><span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal;"> <b> </b></span><!--[endif]--><b>„Wyjątek”
Christiana Jungersena</b>. Doskonałe, mroczne studium ludzkiej psychiki i zła,
które tkwi w ludziach. O tej książce wspominam bardzo często, chyba najlepsza,
jaką przeczytałam w życiu. Pamiętam, że doskonale czytało mi się ją właśnie
zimą, na przełomie roku 2012 i 2013. Doskonale pasuje do obecnej pogody, bo i w
samej książce jest wiecznie ciemno i zacina deszcz. Ogromnie polecam.</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-IR04ql-fM1E/VkeS4eSfKXI/AAAAAAAACko/QWMM1Ami9ik/s1600/historyk.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://1.bp.blogspot.com/-IR04ql-fM1E/VkeS4eSfKXI/AAAAAAAACko/QWMM1Ami9ik/s200/historyk.jpg" width="144" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<span style="font-family: "calibri" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: PL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> </span><span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; text-indent: -18pt;"> </span><span style="text-indent: -18pt;">Książka
typowo jesienna – <b>„Historyk” Elizabeth Kostovy</b>. Historia Draculi napisana na
nowo, we wspaniałym klimacie brunatnych jesiennych liści, zabytkowych budynków
Europy i historycznej Bułgarii. Trzeba przyznać, że autorka stworzyła dość
oryginalne dzieło. Chciałabym, żeby tę książkę sfilmowano. To także podróż ojca
i córki, trochę przygodowa, bardzo refleksyjna. Warto tę książkę przeczytać,
szczególnie w obecnym miesiącu.</span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-Ly_9gykJYCU/VkeURGSrvtI/AAAAAAAACk0/_FoMoOF0mDw/s1600/obca%2Bdiana%2Bgabaldon.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://1.bp.blogspot.com/-Ly_9gykJYCU/VkeURGSrvtI/AAAAAAAACk0/_FoMoOF0mDw/s200/obca%2Bdiana%2Bgabaldon.jpg" width="140" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]-->1.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal;"> <b> </b></span><!--[endif]--><b>„Obca”
Diana Gabaldon</b>. To już trochę cieplejsza powieść, nie tak mroczna i owiana
mgłą, choć zależy o której porze dnia spojrzy się na szkockie wrzosowiska.
Wspaniała książka łącząca elementy przygody, fantastyki, powieści historycznej
i romansu. Wciąga niesamowicie, oferuje Szkocję pełną rozległych zielonych
wzgórz, jeszcze nie zapełnioną wielkimi miastami. Pośmiejecie się, czasem nawet
wzruszycie. Wydaje mi się, że to powieść typowo kobieca, ale kto wie :).</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-AzRU9qzK9js/VkeU1qvtG7I/AAAAAAAACk8/4YC-TRkCd0o/s1600/listy%2Btolkien.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://4.bp.blogspot.com/-AzRU9qzK9js/VkeU1qvtG7I/AAAAAAAACk8/4YC-TRkCd0o/s200/listy%2Btolkien.jpg" width="141" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal;"> </span><!--[endif]--><b>„Listy”
J.R.R. Tolkien</b> – Sama ich jeszcze nie skończyłam i szybko tego nie zrobię, a
uwaga – zaczęłam je chyba ze trzy lata temu? Już sama nie pamiętam. Ale do tej
pory są dla mnie kwintesencją jesieni. Jakiś taki klimat bije z listów Tolkiena
do jego syna. Pisze o obecnych dla niego sprawunkach, sytuacjach, które mu się
w ciągu dnia wydarzyły, a także dużo rozmyśla i pisze o procesie powstawania
„Władcy Pierścieni”. Może to czasy, w których żył (II wojna światowa i syn
służący poza ojczystą Anglią), ale „Listy” są owiane nutą nostalgii i tego
„czegoś” co jest szczególnie wyczuwalne właśnie jesienią. Więc jeżeli chcecie
poczuć jesienną aurę jeszcze bardziej, to polecam owinąć się ciepłym kocem,
obok naszykować duży kubek herbaty i zagłębić się w „Listach”. </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-r22DK9AKd2E/VkeVf_wFQQI/AAAAAAAAClI/reveWK0Z-rQ/s1600/trzynasta%2Bopowie%25C5%259B%25C4%2587.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://2.bp.blogspot.com/-r22DK9AKd2E/VkeVf_wFQQI/AAAAAAAAClI/reveWK0Z-rQ/s200/trzynasta%2Bopowie%25C5%259B%25C4%2587.jpg" width="126" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<span style="font-stretch: normal;"> </span><span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal;"> <b> </b></span><!--[endif]--><b>„Trzynasta
opowieść” Diane Setterfield</b>. Książka, która jest utrzymana w stylu najlepszych
powieści angielskich. Klimat godny „Wichrowych wzgórz”, a do tego mamy
antykwariat, książki i bohaterkę, która zaczyna spisywać historię największej
pisarki naszych czasów (fikcyjnej) Vidy Winter. Pamiętam, jak bardzo byłam
książką zachwycona, jej mrocznym klimatem, zapachem kurzu i starych książek.
Muszę ją sobie odświeżyć i wam polecam.</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
Tak jak widzicie, są to książki nadal klimatyczne, a jedyną która tak naprawdę wymaga większego wysiłku jest "Wyjątek". Mam nadzieję, że znajdziecie coś dla siebie na późnojesienne wieczory :). Niedługo święta ;).</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-56669148192948156242015-11-07T21:30:00.005+01:002015-11-07T21:43:04.367+01:00Co czytać późną jesienią? Cz.1 - Pięć przytulnych książek.<div class="MsoNoSpacing">
Najpierw chciałam napisać o książkach, które w zimną, późnojesienną aurę sprawiają, że robi mi się ciepło na duszy, ale kiedy uświadomiłam sobie, że
prawie w całości są to pozycje młodzieżowe, uznałam, że zrobię listę w dwóch
częściach. Dzisiaj podaję pięć tytułów książek, do których zawsze wracam z
przyjemnością, które kojarzą mi się z ciepłą herbatą, rozpalonym ogniem w
kominku i wszystkim co przytulne, ciepłe, miłe. To książki, które przytulają
mnie do siebie, ogrzewają, a nawet rozśmieszają.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-E9zFaIN3FKQ/Vj5Z7bBsS6I/AAAAAAAACjc/qP8Sv07UVaI/s1600/opium%2Bw%2Brosole%2Bkreska.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://4.bp.blogspot.com/-E9zFaIN3FKQ/Vj5Z7bBsS6I/AAAAAAAACjc/qP8Sv07UVaI/s200/opium%2Bw%2Brosole%2Bkreska.jpg" width="138" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal;"> </span><!--[endif]--><b>„Opium
w rosole” Małgorzaty Musierowicz</b>. Chociaż o M.M. można by długo mówić,
szczególnie o jej najnowszych książkach, nigdy nie przestanę kochać pierwszej
połowy Jeżycjady, tej starej. I długo zastanawiałam się, który z tomów
najbardziej mnie ogrzewa, bo uwielbiam zarówno „Szóstą klepkę”, „Kwiat
kalafiora” itd. Jednak kiedy myślę o ogrzaniu w zimny dzień, zawsze sięgam po „Opium
w rosole”. Akcja książki dzieje się co prawda zimą, nie jesienią, ale autorka
bardzo dobrze kreśli mroźną atmosferę na dworze i kontrastowo ciepłe przytulne
wnętrza mieszkań, które nie za wystawne, skromne, ale z „atmosferą” mają w
sobie to „coś”. Bohaterowie zaś ciągle popijają gorącą herbatę, gotują posiłki
i opatulają się swetrami. Do tego oczywiście wydarzenia – trochę smutne, trochę
przemarznięte, ale ostatecznie dobrze się kończące.</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-u8A6FHYxP-g/Vj5aaqgbJaI/AAAAAAAACjw/X5CGfnlIf5w/s1600/zatrute%2Bciasteczko%2B2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://2.bp.blogspot.com/-u8A6FHYxP-g/Vj5aaqgbJaI/AAAAAAAACjw/X5CGfnlIf5w/s200/zatrute%2Bciasteczko%2B2.jpg" width="134" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<b>"Flawia
de Luce: Zatrute ciasteczko” Alan Bradley</b> – powieść napisana przez
Kanadyjczyka, ale na wskroś angielska. Mamy tu wszystko, co uwielbiają anglomaniacy.
Wielka, ponura posiadłość, zamknięta społeczność miasteczka Bishop’s Lacey z wieloma
oryginalnymi charakterami, otoczenie miasteczka, klimat – typowo brytyjskie
(cokolwiek to znaczy, ale wiecie o co chodzi). No i Flawia. Dziewczynka geniusz
i samozwańczy detektyw. Powieść urocza, przytulna, w tle słuchać krakanie
kruków i dzwonienie łyżeczek mieszających w filiżankach z herbatą. Autor tak
sugestywnie odmalował posiadłość de Luce’ów, że mam ochotę pojechać i ją
zwiedzić. Szkoda tylko, że nie istnieje.</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-OgrUEzOerO8/Vj5bmHkGFcI/AAAAAAAACj4/XXEcoVWlKUk/s1600/wied%25C5%25BAma.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://4.bp.blogspot.com/-OgrUEzOerO8/Vj5bmHkGFcI/AAAAAAAACj4/XXEcoVWlKUk/s200/wied%25C5%25BAma.jpg" width="128" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal;"> </span><!--[endif]--><b>„Wiedżma”
Olga Gromyko</b> – To powieść fantasy, którą swego czasu czytałam dość regularnie.
Nie uświadczycie w niej herbatek i typowo jesiennej aury, za to na poprawę
humoru i rozświetlenie waszego życia nadaje się jak ulał. Autorka przedstawia
przygody świeżo upieczonej wiedźmy, która wyrusza do krainy
wampirów z pewną misją. Na miejscu okazuje się, że nie są one takie straszne, jakimi się je maluje.
Bohaterka co i rusz ma wpadki, z których zaśmiewałam się do rozpuku. No i
znajdziecie tam fajnego władcę wampirów o imieniu Len. Ostatnio bardzo często myślę o tej książce i nie wiem, czy sobie jej niedługo nie powtórzę. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-uJJ9OXDCujk/Vj5cYrRN9yI/AAAAAAAACkA/GcpEQ0GC2XQ/s1600/harry-potter-i-kamien-filozoficzny-b-iext6311971.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://3.bp.blogspot.com/-uJJ9OXDCujk/Vj5cYrRN9yI/AAAAAAAACkA/GcpEQ0GC2XQ/s200/harry-potter-i-kamien-filozoficzny-b-iext6311971.jpg" width="128" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal;"> </span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36pt; text-indent: -18pt;">
<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal;"> </span>Jeżeli w ponure listopadowe dni chcemy, aby jakaś książka nas przytuliła, to co może być lepszego niż <b>„Harry Potter”</b>, dowolny tom? Nie ma nic na świecie lepszego niż Hogwart. Ja nawet nie wiem, dlaczego dzieciaki chciały go opuszczać na wakacje. Chyba tylko po to, aby jeszcze bardziej za nim zatęsknić i go lepiej docenić. Jeżeli potrzebujecie w swoim życiu magii, to wiecie, co czytać ;).</div>
<div>
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-deTaLABQ7g8/Vj5dpgfdQGI/AAAAAAAACkM/149kHCc1LmI/s1600/dzikuska-irena-zarzycka_16930.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://1.bp.blogspot.com/-deTaLABQ7g8/Vj5dpgfdQGI/AAAAAAAACkM/149kHCc1LmI/s200/dzikuska-irena-zarzycka_16930.jpg" width="128" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal;"> </span><!--[endif]--><b>„Dzikuska”</b>
albo dowolna inna książka <b>Ireny Zarzyckiej</b>. Pisarka nie koncentrowała się na
oddawaniu aury pogody, ale za to tak opisywała bohaterów i wydarzenia, że
trafia to prosto w serce czytelnika. Ilekroć potrzebuję książki, która mnie
wzmocni, zrelaksuje, po której poczuję się lepiej i ogrzana na sercu, wybieram
książki Ireny Zarzyckiej. Jej bohaterki są młode, dobre, niewinne, często
dopiero uczą się świata, który jest okrutny, bezmyślny. Nie są obce im smutki i
ból, ale dzięki swojej dobroci „wygrywają” z tym złem, żyją mimo wszystko i nie
pozwalają, aby nienawistni ludzie je zmienili. To one często zmieniają tych
ludzi na dobre. Powieści może i pisane schematycznie i ktoś powie, że naiwnie,
ale doceniam je za ten spokój, za wiarę w dobro ludzkie, za to pokrzepienie. </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36pt; text-align: left; text-indent: -18pt;">
<b> </b><br />
<b><span style="text-indent: -18pt;"> I to tyle w części pierwszej. Za tydzień zapraszam na część drugą, gdzie będzie przedstawiona "mroczniejsza" strona jesieni i książki już typowo dla dorosłych. A Wam jakie książki kojarzą się z późną jesienią, z zimnem, deszczem i mgłą? Co was ogrzewa i wprowadza trochę światła w te nieco ponure dni?</span></b><br />
<b><span style="text-indent: -18pt;"><br /></span></b>
<b><span style="text-indent: -18pt;"><br /></span></b>
<b><span style="text-indent: -18pt;"><br /></span></b>
<b><span style="text-indent: -18pt;"><br /></span></b></div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-2381339566501005073.post-49563014232898657702015-11-01T23:42:00.002+01:002015-11-02T08:46:20.317+01:00Przeczytane w październiku. Podsumowanie.<div class="MsoNoSpacing">
Czy też tak macie, że miesiąc wam się wydłuża, zdawałoby
się – w nieskończoność? Pomimo tego, że czas tak szybko leci – a może właśnie
dlatego – często się gubię. Nie mogę doczekać się końca miesiąca, bo tak długo
trwa, nie pamiętam już kiedy się zaczął i co było na początku, a po drodze
potykam się o pojedyncze dni. Za to pewnego dnia nagle się okazuje, że to już
nowy miesiąc, a do końca roku zostało tylko 61 dni. I że czas na miesięczne
podsumowanie, które zwykle staram się opublikować ostatniego dnia miesiąca, ale
właśnie z powodu tych czasowych zawiłości i zwykłego życiowego zmęczenia nie
zawsze mi się udaje. Szczęśliwie dzisiaj mam dzień wolny (jak każdy przecież) i
mogę poświęcić trochę czasu na ten przyjemny obowiązek, jakim jest książkowe
podsumowanie miesiąca.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
W październiku przeczytałam pięć całych książek i kilka zaczęłam:</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-pf3fit4BqwE/VhIz1rhT-QI/AAAAAAAAChM/BduIMfg4zrs/s1600/Aplikacja_1000px.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://4.bp.blogspot.com/-pf3fit4BqwE/VhIz1rhT-QI/AAAAAAAAChM/BduIMfg4zrs/s200/Aplikacja_1000px.jpg" width="140" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="background-color: white; line-height: 20.02px;"><span style="font-family: inherit;">Firmy Google i Apple należą do przeszłości, za to króluje koncern Gnosis oraz ich aplikacja na „hand held” Lux. Z Luxa korzystają prawie wszyscy, a ci, którzy się wyłamują z systemu nie mają szans na dobre życie. Lux pomaga podejmować decyzje, nawet te najprostsze – w co się ubrać, co zjeść, czy warto iść na ten film do kina i czego słuchać. Nikt nie dostrzega niebezpieczeństwa, za to wszyscy są zachwyceni, że ich życie przebiega gładko i bezproblemowo. Szesnastoletnia Rory też tak myślała, dopóki nie dostała się do elitarnej Akademii Theden i nie zaczęła powoli odkrywać, co się za tą aplikacją kryje. </span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="background-color: white; line-height: 20.02px;"><span style="font-family: inherit;">Pełna recenzja <a href="http://blast-and-blow.blogspot.com/2015/10/recenzja-aplikacja-lauren-miller.html" target="_blank">tutaj</a>.</span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="background-color: white; line-height: 20.02px;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;">
<i style="background-color: white; color: #0f252c; line-height: 20.02px;"><span style="font-family: inherit;"><b>„Aplikacja” Lauren Miller, wyd. Feeria Young 2015, str. 453</b></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #0f252c; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif;"><span style="background-color: white; font-size: 14.3px; line-height: 20.02px;"><br /></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-JHcUqAGTAWE/VjaS2pCjo5I/AAAAAAAACi8/SjaChGtBrCI/s1600/mi%25C4%2599dzy%2Bksi%25C4%2585%25C5%25BCkami.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://4.bp.blogspot.com/-JHcUqAGTAWE/VjaS2pCjo5I/AAAAAAAACi8/SjaChGtBrCI/s200/mi%25C4%2599dzy%2Bksi%25C4%2585%25C5%25BCkami.jpg" width="126" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #0f252c; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif;"><span style="background-color: white; font-size: 14.3px; line-height: 20.02px;">.</span></span>To chyba jedna z najcieplejszych książek tego roku.
Chciałam przeczytać ją od dawna, ale jakoś się nigdy nie składało. Do momentu,
kiedy znalazłam ją w hipermarkecie w koszu z tanimi książkami. Miałam taki
moment, że wiedziałam, że muszę tam zajrzeć, że będę zadowolona. I
rzeczywiście, ledwo podeszłam, od razu tę książkę zauważyłam.<br />
Jest to piękna,
klimatyczna opowieść o kilku ludziach, którzy są nieco zagubieni i samotni, ale
stopniowo los ich do siebie zbliża, aż łączą się ze sobą w księgarni na małej, nieco oddalonej od „dużego” życia wyspie. A razem z nimi mamy książki. Są na
każdej stronie. Autorka bardzo sympatycznie wplątała w powieść wiele tytułów,
autorów jak i również ciekawostek ze świata książek. Większość rozmów toczy się
na ich temat, a jeżeli bohaterowie rozmawiają o czymś innym, to robią to w
księgarni, podczas spotkania klubu książki czy wizyty pisarza, a nawet
przedstawiciela handlowego jakiegoś wydawnictwa, także cały czas książki istnieją
w naszej świadomości.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
Wspaniale mi się to czytało, bardzo relaksująca powieść.
Taka ciepła, zabawna, a momentami bardzo wzruszająca i refleksyjna. W
porównaniu z obecnie wydawanymi powieściami dość krótka, ale bardzo treściwa.
Ogromnie polecam.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Niestety muszę się jeszcze pożalić na wydawnictwo. Kiedy
zobaczyłam tę książkę i zobaczyłam jej oryginalną cenę, to doznałam szoku.
39,99 za takie wydanie? Powinni się wstydzić, nie wiem, co nimi kierowało.
Książka ma niecałe 270 stron (zapisanych dużą czcionką), mniejszy format niż
większość wydawanych powieści i do tego miękką okładkę, a oni żądają 40zł?
Serio? Powinna kosztować maksymalnie 29,99. Cieszę się, że ja wydałam tylko
9,90… Sama historia jest bardzo piękna, ale nie dziwię się, że książka nie
zdobyła większej liczby czytelników. Za taką cenę nikt normalny jej nie kupi.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i><b>„Między książkami” Gabrielle Zevin, wyd. „W.A.B” 2014,
str. 267</b></i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-efLr17qR1uM/VjaTI3UXuZI/AAAAAAAACjE/qx6rG8qG8No/s1600/czerwone%2Bjak%2Bkrew.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://1.bp.blogspot.com/-efLr17qR1uM/VjaTI3UXuZI/AAAAAAAACjE/qx6rG8qG8No/s200/czerwone%2Bjak%2Bkrew.jpg" width="126" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Kolejna książka, którą od jakiegoś czasu (czyt. rok albo
dłużej) miałam w pamięci i bardzo się ucieszyłam, kiedy znalazłam całą trylogię
na bibliotecznej półce z nowościami. Salla Simukka stworzyła serię (w Polsce
wydano trzy książki, nie wiem, czy jest więcej) kryminałów dla młodzieży z
główną bohaterką zainspirowaną Królewną Śnieżką. Lumikki to po fińsku Śnieżka,
a przez cały pierwszy tom przewijały się drobne elementy nawiązujące do tej
znanej bajki. Nie jakieś nachalne, żadnych wiedźm z zatrutym jabłkiem nie było,
ale bardzo drobne symbole, które jakby podkreślały mroczniejszą stronę
opowiadanej historii. Lumikki ma około siedemnastu lat, sama już wynajmuje
mieszkanie i uczęszcza do artystycznej szkoły z dala od rodzinnej miejscowości.
Dzięki kilku szkolnym „gwiazdom” zostaje niechcący wplątana w fińsko-rosyjskie
mafijne sprawki, a żeby się z tego wyplątać (co poniekąd zaplątuje ją jeszcze bardziej)
przeprowadza własne śledztwo. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
Takiej książki jeszcze nie czytałam. To normalny
regularny kryminał, tylko napisany ciut lżej, ale myślę, że i dorosłym
czytałoby się go bardzo dobrze. Nie za długi, dobrze skonstruowany, z pewnym
mrocznym, psychologicznym pazurem dotyczącym Lumikki. Jej własna przeszłość
(przez większość książki owiana tajemnicą) daje większy dreszczyk emocji, niż
samo śledztwo, ale do czasu. Ogólnie bardzo płynnie się to wszystko przeplata,
dzięki czemu mamy dobry posmak skandynawskiego, nieco mrocznego klimatu. A
wszystko to mocno przykryte śniegiem i głębokim mrozem. Polecam.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i><b>„Czerwone jak krew” Salla Simukka, wyd. YA! 2014, str.
256</b></i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-3-EH2D_VjZA/Vh_z_q3LFCI/AAAAAAAAChw/hDO5I2yhj-k/s1600/smilla.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://2.bp.blogspot.com/-3-EH2D_VjZA/Vh_z_q3LFCI/AAAAAAAAChw/hDO5I2yhj-k/s200/smilla.jpg" width="127" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Tutaj ciężko mówić o przeczytaniu całej książki, ale
wreszcie ją dokończyłam, co wcale nie zajęło mi tak dużo czasu, bo chyba tylko
dwa dni. Nie wiem, czemu zbierałam się do tego ponad dwa lata… Mam z tą książką
drobny problem – mianowicie, nie wiem skąd się wzięła jej kultowość. Może ja
nie z tej epoki? Została napisana w 1992 roku, w Polsce wydana w ’96. Niemniej
jednak, abstrahując od określenia „kultowy”, mogę zrozumieć, dlaczego była
ważna. <br />
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Po pierwsze, autor niemalże na pierwszym planie postawił
problem duńsko-grenlandzki. Coś, czym najprawdopodobniej nikt w naszym kraju
się nie interesuje, a co tysiąc kilometrów dalej ma znaczenie dla całej
populacji ludzi. Dania zagarnęła Grenlandię dla siebie, a choć jest to byt
osobny, to wciąż jej podlega. Grenlandczycy są traktowani gorzej od Duńczyków i
na siłę zmieniani*. Jednakże dalej, autor pokazuje społeczne rezultaty takiego
działania – mniej Grenlandczyków umiera z głodu i żyją w lepszych warunkach.
Tym samym stawia tu też ciekawe pytanie – czy warto poświęcić wolność dla
lepszego życia? </div>
<div class="MsoNoSpacing">
Po drugie, „Smilla w labiryntach śniegu” jest powieścią
bardzo globalną i wciąż aktualną. Jest krytyką dla współczesnego społeczeństwa
i całego „zachodniego” systemu. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
Po trzecie, jest to naprawdę dobry kryminał, tylko trochę
rozwleczony przez te wszystkie polityczno-kulturalno-gospodarcze wątki. A na
koniec mamy trochę biologii.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Peter Hoeg niejednokrotnie zaskakiwał mnie swoją wiedzą,
zdawałoby się na wszelkie możliwe tematy. Ustami swojej bohaterki nie wahał się
wygłaszać ostrych i brutalnych komentarzy – z którymi niejednokrotnie się
zgadzałam. Sama Smilla jawi się jako osoba bardzo zamknięta, wręcz zablokowana
na wielu poziomach. Jest bardzo bezwzględna w stosunku do swojego otoczenia i
siebie samej. A jej dusza cały czas łka za utraconym eskimoskim dziedzictwem.
Do tego, oprócz tak ważnych różnic kulturowych (matka Grenlandka, ojciec Duńczyk)
ma mnóstwo nieprzerobionych ran w związku ze swoimi rodzicami. Poniekąd wciąż
jest małą dziewczynką, tylko że jest już dorosła i jakoś musi żyć. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
To rzeczywiście bardzo wartościowa książka i bardzo się
cieszę, że ją przeczytałam. Do samego końca trwałam w zaciekawieniu, kto i
dlaczego zabił Esajasa. Szkoda tylko, że po wyjątkowości całej książki mamy
takie byle jakie zakończenie. To mnie wręcz wybiło z rytmu wydarzeń i tamtej
atmosfery. Ogólnie polecam, warto.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
*Napisałam to w czasie teraźniejszym, odnosząc się do
książki, a nie do rzeczywistej obecnej sytuacji.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i><b>„Smilla w labiryntach śniegu” Peter Hoeg, wyd. Świat
Książki 1996, str. 445</b></i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-J0XaWMb6iy4/VjaTpSYHeBI/AAAAAAAACjM/jolpe9Nq_2I/s1600/kiedy%2Bodszed%25C5%2582e%25C5%259B.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://3.bp.blogspot.com/-J0XaWMb6iy4/VjaTpSYHeBI/AAAAAAAACjM/jolpe9Nq_2I/s200/kiedy%2Bodszed%25C5%2582e%25C5%259B.jpg" width="138" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Bardzo długo zastanawiałam się, czy tę książkę kupić.
Znalazłam ją przypadkiem już prawie trzy miesiące temu i od tamtej pory
zastanawiałam się, czy warto. Opinie słyszałam różne. Co najciekawsze, polskie
blogerki książkę zachwalały, brytyjskie vlogerki narzekały. Ponieważ wciąż mnie
coś do niej przyciągało, postanowiłam kupić i przeczytać. Na szczęście jestem
kolejną polską blogerką, której książka się podobała.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Nie jest to zwyczajna powieść, ma trochę inną
konstrukcję. Historia jest opowiadana za pomocą krótkich fragmentów skaczących
w czasie. Autorka z różnych stron pokazuje jakie zdarzenia na przestrzeni czasu
miały wpływ na życie członków jednej rodziny. Wybory rodziców, przeszłość
babci, nawet wybory jej rodziców, skutki w życiu najmłodszego pokolenia, ich
decyzje, a w szczególności Alice. To główna bohaterka i to ona jest osią
wydarzeń. Na niej się skupia przeszłość i teraźniejszość. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
Moim zdaniem autorka bardzo ciekawie to wszystko
skonstruowała. Taki niejako porwany i skaczący sposób opowiadania jeszcze
lepiej oddał dramatyzm wszystkich wydarzeń, podkręcał atmosferę. Bardzo dobra
powieść psychologiczna.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Opowiem wam jeszcze o czymś, co teraz jest dla mnie
zabawne. Podczas czytania książki w pewnym momencie coraz bardziej się
denerwowałam. Chodziło o kota Alice. Było tak, że Alice po całym dniu poza
domem wraca, a tam głodny kot, który nie jadł cały dzień. W domu nic dla niego.
Postanawia pójść do sklepu. Po drodze ma wypadek i zapada w śpiączkę. Kot nie
dostał jedzenia. Następnego dnia przyjeżdżają rodzice Alice, wieczorem
przychodzą do domu. Jest już drugi dzień jak kot nie je. Wita ich wrzaskiem, a
matka Alice elokwentnie zauważa, że kot jest chyba głodny. Po czym kładą się
spać i NIKT nie daje kotu jedzenia! Rano jadą do szpitala a kot nadal
nienakarmiony! Sama mam dwa koty i wiecie, jak mnie skręcało, że nikt tego kota
nie nakarmił? Do końca książki czekałam, aż ktoś to zrobi, ale później już nie
było o nim mowy. W ogóle miałam wrażenie, że plącze się po kartach powieści
całkowicie niepotrzebny i skoro nikt go nie karmi, a jest to po co w ogóle o
nim pisać i jeszcze kilka razy zaznaczać, że jest głodny? Wrr. Trochę mi ten
element popsuł odbiór książki ;). Moja reakcja teraz mnie śmieszy, ale w pewnym
momencie czułam się, jakbym czytała mocny thriller… :D.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Wydawnictwo muszę pochwalić za świetną, niezwykle klimatyczną okładkę i formę wydania książki. Jej wielkość jest w sam raz, okładka nie miękka, ale też nie typowo twarda. Całość przypomina doskonale wyważony brulion, który ma się ochotę trzymać w rękach i wszędzie ze sobą nosić. Cudowne. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i><b>„Kiedy odszedłeś” Maggie O’Farrell, wyd. Sonia Draga
2015, str. 406</b></i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Jestem w trakcie czytania <i>„Reflektorem w mrok”</i> Tadeusza
Żeleńskiego (będę to chyba czytać do końca roku, jeśli nie dłużej, bardzo
bogaty zbiór przemyśleń), <i>„Kłamstwa Locke’a Lamory”</i> Lyncha i w zasadzie zaraz
skończę <i>„Człowiek, którego prześladował czas”</i> Diane Setterfield. Mam problem z
książkami, które przeczytałam pół na pół w dwóch miesiącach. Do którego wtedy
zaliczyć? Czy to ważne? „Człowieka…” jakieś 60% przeczytałam w październiku, a
dzisiaj prawie skończyłam, ale zostało mi jeszcze ze 30 stron. Ech te dylematy książkowego
mola… A wy jak robicie? Ma to dla was znaczenie? Dla mnie nie miało aż takiego,
dopóki nie zaczęłam robić miesięcznych podsumowań. </div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
W tym miesiącu zmarnowałam też kilka dni na usiłowanie
przeczytania drugiego tomu <i>„Szklanego tronu”</i> Sarah J. Maas. Naprawdę nie
rozumiem, co w tym wszyscy widzą, a niektórzy twierdzą, że to najlepsza
przeczytana w tym roku książka. Była ok., ale nic szczególnego. Tom drugi to
nadal ten sam ton, niewiele się zmieniło, nie miałam ochoty tego ciągnąć.
Pomęczyłam się i po kilkudziesięciu stronach książce podziękowałam.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
Strasznie się dzisiaj rozpisałam, mam nadzieję, że
wytrwaliście :D. Udanego listopada!</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
Gia Stembeckhttp://www.blogger.com/profile/16076184120741728330noreply@blogger.com0