Druga pełnia. Laurell K. Hamilton

„Druga pełnia”, ósma już z kolei część o Anicie Blake, nekromantce i zabójczyni wampirów. Tym razem Anita zostaje wplątana (a raczej sama się wplątuje) w wilkołacze sprawy i wyjeżdża z Saint Louis uratować z więzienia Richarda, swojego byłego, który został oskarżony o gwałt. Sprawa jest tym groźniejsza, że za kilka dni będzie druga w miesiącu pełnia, a Richard nie może ujawnić, że jest wilkołakiem. Na przeszkodzie stają brudny glina i gang wampirów z nawiedzonym przywódcą, który karmi się strachem.

Jest to pierwsza część mojej ukochanej serii, dla której wcale nie będę miła. Wręcz przeciwnie, zawiodłam się i tylko zirytowałam. Co prawda ostatnio łatwo mnie zirytować, więc być może dla właściwej oceny powinniście sobie odjąć jakieś dwadzieścia procent irytacji i wyjdzie wam wynik prawdziwy, niemniej jednak pozwolę sobie wyszczególnić wszystko, co sprawiło, że tej części zdecydowanie nie lubię.Ostrzegam, że mogą się znaleźć spojlery.

Zacznijmy od okładki. Cała seria do tej pory miała odcienie raczej brązu, pomarańczy, beżu. Tytuł był zawsze pomarańczowy, zarówno na okładce, jak i na grzbiecie. Może to głupie czepiać się okładki, ale kiedy książka stoi na półce wraz z innymi to zupełnie nie pasuje do reszty i wygląda jakby wcale do niej nie należała. No i ta czerwona czcionka. Tak mało subtelna… Nie podoba mi się i tyle.

Jeśli chodzi o treść. Autorka niemalże całkowicie skoncentrowała się na wilkołakach i lampartołakach. Rozumiem, że to teraz spora część tego, kim Anita jest, niemniej jednak Jean Claude pozostawiony daleko w innym mieście wyglądał niczym postać serialu, która zniknęła na kilka odcinków, bo miała inne zobowiązania i nie mogła teraz występować. Sytuację trochę ratowali Asher i Damian, dwa wampiry przydzielone Anicie do ochrony. Jedynym wątkiem, który mi się tu naprawdę podobał to ten malutki z Asherem. Ale nie, autorka musiała bardziej związać Anitę z Damianem… Ale wracając do rzeczy. Naprawdę rozumiem pisarkę, że musiała poświęcić wilkołakom trochę więcej czasu i miejsca w swojej serii, do tej pory były to postaci zdecydowanie drugoplanowe. Ale ja nie przepadam za wilkołakami. Są nudne. A już Richard w stu procentach i straszliwie mnie drażni, że Anita go kocha. A skoro użyłam słowa „kocha”, to od razu powiem, co głównie mi doskwierało w tej części.

Staram się wejść w głowę Laurell K. Hamilton i pojąć, co nią kieruje w budowaniu postaci głównej bohaterki. I troszeczkę mi się to udaje. Nie zmienia to jednak faktu, że mam wrażenie, iż autorka coraz bardziej realizuje jakieś swoje fantazje erotyczne, zamiast skupić się na rzetelnym oddawaniu postaci. Co jest tym bardziej prawdopodobne, że w komiksowym wydaniu serii, Anita wygląda jak sama pisarka, tyle że jest o wiele ładniejsza i zgrabniejsza. W „Drugiej pełni” ma ochotę dosłownie na każdego. W jakiś sposób zalicza Ashera, Damiana, Richarda, Jasona, Nathaniela, o mało nie Zane’a i Jamila. I jest to niby uzasadnione, niemniej jednak nie poradzę nic na moje odczucia, że Anita jest niszczona przez własnego twórcę i przestaje być sobą. Ci, co tę część czytali, zaraz powiedzą, że nie, właśnie na końcu odstawia seks na trzy miesiące i stara się odnaleźć siebie, bla bla bla. Może. Może to wszystko było niezwykle konieczne i celowe. Ale i tak głupio wyglądało i popsuło postać Anity.

W dodatku pisarka ewidentnie stara się sprawić, że Anita odsunie się od Jean Claude’a, bo nagle się okazuje, jak bardzo on nią manipuluje i wykorzystuje do własnych celów. Troszkę to się zamienia w telenowelę. Może nie powinnam spodziewać się niczego innego, skoro to ósma część z serii, a wszystkich jest chyba około dwudziestu. Niemniej jednak jestem zawiedziona i liczę na rehabilitację w następnej książce. Również dlatego, że z początku była to seria kryminalna, gdzie Anita zajmowała się konkretnymi zadaniami, a teraz wygląda to tak, jakby wątek kryminalny był zrobiony na odwal się, aby tylko usprawiedliwić pozostałe „wewnątrz-wilkołacze” akcje z Anitą. Oj, szkoda.

Do zalet tej książki należy zaliczyć postacie Ashera i Jasona oraz to, że jak na prawie siedemset stron, to czyta się zabójczo szybko ;).

„Druga pełnia” Laurell K. Hamilton, wyd. Zysk i S-ka 2012, str. 693

Anita Blake