Zaginione wrota. Orson Scott Card

Orson Scott Card, pisarz znany wielbicielom SF i fantasy, mnie jakoś osobiście umknął. „Zaginione wrota” to pierwsza książka tego autora, którą przeczytałam, bo jeśli kiedyś zdarzyła się jakaś inna, to naprawdę zupełnie nie pamiętam. A szkoda, bo po tej książce widzę, że ominęło mnie sporo dobrego.

„Zaginionymi wrotami” pisarz otwiera swoją nową serię dla młodzieży. Ostatnio jak słyszę „dla młodzieży” to natychmiast trzymam się z daleka. Szczęśliwie nie wiedziałam tego, kiedy się za książkę zabierałam. Bo chociaż głównym bohaterem jest z początku trzynastoletni Danny to książka została napisana znacznie bardziej skomplikowanym językiem i trudniejszym stylem niż te, które zwykle są używane w powieściach dla młodzieży. Tak jak niejedna z blogerek już zauważyła – jakby młodzież musiała mieć specjalnie uproszczone książki i była niezdolna do czytania bardziej skomplikowanych. Ale wróćmy do „Zaginionych wrót”.

Danny North żyje w osadzie rodziny Northów, jednej z rodzin niegdysiejszych bogów, dziś nie posiadających już takiej mocy jak tysiąc trzysta lat temu. Danny nie jest tak jak reszta jego bliskich. Nie posiada żadnego talentu do żadnej dziedziny magii, nie potrafi utworzyć swojego klanta i krótko mówiąc do niczego się nie nadaje. Aż pewnego dnia odkrywa, że jest, że musi być, bo innego wyjścia nie ma, magiem wrót. Potrafi tworzyć wrota, by przenosić się z miejsca na miejsce i docierać tam, gdzie zwykły człowiek czy North nie dotrze. Problem jest tylko taki, że po wojnach podjęto pakt, wedle którego każdego maga wrót należy zabić, aby nie stworzył Wielkich Wrót, które mogą przywrócić dawnym bogom ich boskość. Danny wie, że nie tylko mieszkańcy wioski, ale i jego właśni rodzice nie zawahaliby się przed zabiciem go i zakopaniem na Hammernip Hill. Dlatego ucieka i wtapia się w świat zwykłych ludzi. Tam przystosowuje się do życia i powoli uczy się siebie i swojego rodzaju magii. Nie zdaje sobie sprawy, że jest pierwszym od ponad tysiąca lat magiem posiadającym tak wielką moc…

Przede wszystkim, ledwo rozpoczęłam książkę, poczułam jak bardzo kojąco na mnie działa. Sporo tutaj drzew, natury, magii, która łączy się z siłami przyrody. Są magowie powietrza, kamienia, ognia, przyjaciele zwierząt i tak dalej. Po mojej poprzedniej lekturze, gdzie wręcz zostałam zarzucona agresją, wzajemną ludzką nienawiścią i sporą liczbą wulgaryzmów, „Zaginione wrota” były niezwykle miłą odmianą. Danny to bardzo bystry chłopiec, zdecydowanie dojrzalszy od swoich rówieśników, co jest cechą jego gatunku magii. Niemniej był to bardzo sprytny zabieg, aby do lektury przyciągnąć także starszego czytelnika, który nie znudził by się, a postać tak młodego głównego bohatera do siebie nie zniechęcała. Autor dobrze przeprowadził nas przez kilka lat jego życia, zarówno go zmieniając jak i niektóre elementy charakteru pozostawiając takimi samymi, co przydało mu zarówno realności jak i zostało wykorzystane do tworzenia akcji. Kto przeczyta, bardziej zrozumie, o co mi chodzi, nie będę za wiele zdradzać :).

Powieść jest bardzo dobrze napisana, a zarówno nasz jak i drugi świat są doskonale opisane i naprawdę nie wiem, który bardziej lubię. Świetnie mi się czytało oba wątki. I chociaż tajemnicę rozgryzłam zdecydowanie szybciej niż sami bohaterowie, to zupełnie mi to nie przeszkadzało. Bardzo się cieszę, że będą kolejne części, gdyż ten świat magii, w którym kiedyś istnieli wszyscy bogowie, zarówno greccy, germańscy, słowiańscy i inni jest niezwykle ciekawym i zabawnym tworem do którego chce się wracać. Smaczku może dodać, że kilka rozdziałów tej książki zostało napisane w Polsce, w drodze do niej lub z niej. I to zaledwie dwa lata temu, choć pomysł rozpoczął kiełkowanie trzydzieści trzy lata temu :).

Także polecam, całkiem dobra powieść z nowym spojrzeniem na magię i całkiem nieźle wyjaśniająca wszystkie nasze legendy, a nawet historię ;).

„Zaginione wrota” Orson Scott Card, wyd. Prószyński i S-ka 2012, str. 442 

Jak Wam się podoba nowy szablon? Bo mi bardzo ;p.