50 twarzy Greya. E.L. James

Od dawna jest głośno o „50 Shades of Grey”. Oczywiście trudno nie dowiedzieć się mimochodem o czym to jest i co wszyscy o tym sądzą. Jakoś niespecjalnie mnie to interesowało, a jedynym powodem, dla którego chciałam to przeczytać to powszechne zainteresowanie, jakie ta książka wzbudziła. Po drobnym wspomnieniu u Przyjemnostek, postanowiłam zabrać się za „50 twarzy Greya” (szkoda że po polsku tytuł nie ma już takiego podwójnego znaczenia), tym bardziej, że inne, o wiele mądrzejsze książki, nie za bardzo mnie w tamtym momencie pociągały. No i spędziłam kilka godzin z panem Christianem Greyem i panną Anastasią Steele.

Książka jest… komiczna. I każdy, kto ją przeżywa i pisze, jak bardzo jest to obrazoburcze dla literatury i takie tam, powinien nabrać dystansu i nie pisać nic. Dla mnie ta książka jest kwintesencją naszej durnej pop kultury i całkowicie przemyślanym produktem. Autorka wcześniej pracowała w show biznesie, przy serialach bodajże, ale głowy nie dam i nie mogę powtórnie tej informacji znaleźć. Tak czy siak, doskonale wie, co w trawie piszczy i co się dobrze sprzedaje, zresztą nie trzeba się długo namyślać. Pani E.L. James reklamuje swoją książkę, jako fan fiction dotyczacą „Zmierzchu”, tylko potem nieco przerobioną. I co robią piszczące histeryczki? Lecą kupować „50 Shades of Grey”.

Zacznijmy od tego, że specjalnie dla nich ta książka powinna być oznaczona 18+, co by się dzieci za bardzo nie zdziwiły. Choć czytając inne fan ficki, pisane już przez owe dzieci, jestem pewna, że ich młode nerwy zniosą i to. Nie ma naprawdę sensu analizować głębszej wartości tej książki i jej wkładu w literaturę. Ona takowego nie posiada. Nic a nic. Jedyne co mogę powiedzieć o treści, to że jest to wartki zapis relacji Christian-Anastasia. Nie ma tam zbędnych opisów mieszkań, sytuacji politycznej kraju, czy nawet pogody. Nic. Wszystko jest nadzwyczajnie puste. Niemniej jednak głupota głównej bohaterki, jak i samej autorki (jeżeli podtrzymywać moją teorię spiskową, to wyjdzie, że to akcja przemyślana) powalała na kolana i sprawiała, że co chwila wybuchałam gromkim śmiechem. Dlatego czytałam.

Anastasia to dziewczę będące ewidentną kopią Belli Swan z „Twilightu”. Brunetka, totalna sierota, potyka się o wszystko (na pierwszym spotkaniu z Greyem potyka się o własne nogi i leci na podłogę, on się wtedy podobno w niej zakochuje od pierwszego wejrzenia), matka z kolejnymi mężami w jakimś ciepłym stanie itd. Christian Grey zaś to typowa wizja idealnego wampira. Co prawda tutaj nie ma nigdzie przekazane, że jest wampirem, ale w końcu jego pierwowzorem był ten ciamajda Edward, nie? Co niektórych może rozczarować, Grey nie jest ciamajdą, za to jest stalowookim przystojniakiem na czele własnej multimilionowej firmy i to go od Edwarda różni. Natomiast zupełnie jak bohater Sagi, ma problemy z przejrzeniem myśli Anastasii, co bez przerwy daje jej do zrozumienia „Chcę wiedzieć o czym myślisz”, powtarza niestrudzenie, chociaż dość często jest insynuowane czytelnikowi i samej Anastasii, że zdolności telepatyczne posiada, co dziewczyna nieustannie kwituje „Ojejciu, zupełnie jakby mi czytał w myślach”. I a propos Anastasii. Nie bójcie się tego, że ta książka to jakiś pornol S&M. Zanim atmosfera się podgrzeje, Anastasia zdąży wszystko popsuć wykrzykiwaniem co chwila „O święty Barnabo!”. Nie, ja tego nie zmyśliłam, naprawdę tak jest. Zastanawiam się, co musiało być w oryginale, że polski tłumacz wybrał ten, a nie inny okrzyk. Also. Co się zaś samych scen „rated” tyczy, to i autorka pisała je jakoś tak, że… komedia. I nie wiem czy specjalnie tak pisała, czy po prostu nie umie pisać scen erotycznych.

Podsumowując, „50 twarzy Greya” można przeczytać, kiedy wybitnie humor nam nie dopisuje, a już na pewno wtedy, kiedy mamy ochotę szydzić z innych ludzi. Może niezbyt to miłe, ale Anastasia na to zasługuje. I cała reszta. Gwarantuję rumieńce na twarzy… ze śmiechu.

Książka czytana w ebooku, więc żadnego info technicznego nie podaję.