Zalotnice i wiedźmy. Joanna Miszczuk

„Zalotnice i wiedźmy” to kontynuacja „Matki, żony, czarownice”, autorstwa Joanny Miszczuk. Jak łatwo się domyślić, są to powieści o kobietach, ich sile, wiedzy, mądrości i… magii. Druga część podejmuje wątek dokładnie tam, gdzie kończy się pierwsza. Joanna mieszka z córką w Berlinie, z dala od pozostawionego we Wrocławiu Piotrka. Mężczyzna wnosi wniosek o separację z orzeczeniem o winie żony, Joanna się broni i wnosi pozew o rozwód z orzeczeniem o winie męża. W między czasie we Francji przy okazji projektu, nad którym pracowała, ponownie spotyka swojego pierwszego małżonka, Juliana, który nadal jest tak samo paskudny jak kiedyś.

Autorka koncentruje się na kobietach, ich emocjach i życiu. I chociaż mężczyźni biorą udział w życiu bohaterek, raczej są przeszkodą, która trzeba ominąć i pokonać. Joanna sama już nie wie, czy chce znowu kogoś pokochać, chociaż miłość o niej nie zapomina i na jej drodze pojawiają się nowi mężczyźni. Nie brakuje także moich ulubionych historii z przeszłości – o przodkiniach Joanny. Te wątki zdecydowanie najlepiej wychodzą pisarce, jakby dopiero w nich mogła pisać o tym, o czym tak naprawdę chce pisać. Powiem szczerze, że zarówno w pierwszej jak i tej części, wątki Joanny, czyli współczesne, są moimi najmniej ulubionymi i moim zdaniem, najmniej udanymi. Sporo rozmów o niczym, dialogi jakby robione na siłę, aby tylko przedłużyć akcję i zapełnić strony. To wszystko można by zmieścić w krótkiej opowieści na kilka stron, w postaci wspomnień Asi. Tutaj niestety druga część zdecydowanie nie dorównuje pierwszej, gdzie mimo wszystko było o wiele ciekawiej.

Nie wiem jak bardzo wy, kobiety, jesteście pro kobiece, czy wręcz feministyczne. Sporo w tej książce czynienia z mężczyzn ofiar losu, ostatnich szumowin, drani, czy osobników nudnych. Mało to wiarygodny obrazek, kiedy skontruje się go z bohaterkami – zaradne, samodzielne, piękne, mądre, stanowcze… Jednym słowem lepsze. Trochę mnie już nudzą sceny czy to w literaturze czy filmie, gdzie dobierze się kilka psiapsiółek i każda nadaje na swojego faceta.

Za sporą zaletę można uznać fascynację pisarki przeszłością i wciąganiem do powieści rzeczywistych postaci, sporo ubarwiając ich losy, ale dzięki temu czyniąc je jeszcze ciekawszymi. Nie należy zapominać też o czarach. Prostych, pięknych, dających złudzenie realności. Genetyczny spadek jest potężnym dziedzictwem. Albo klątwą…

Podsumowując, mam mieszane uczucia co do tej powieści. Zdecydowanie bardziej podobały mi się „Matki, żony, czarownice”. Tam zostało zawarte wszystko, co musiało być zawarte. Ta część jest tylko takim pociągnięciem, nie do końca udanym sequelem. Acz warto, dla tych prababek Joanny.

„Zalotnice i wiedźmy” Joanna Miszczuk, wyd. Prószyński i S-ka 2012, str. 418

----

Recenzja, recenzja! Kiedyż to ja ostatnio coś takiego tu opublikowałam? :D Powinnam też pokazać stosik, który mi się uzbierał. Nawet sporo tego. Może za kilka dni :).