MAGiczny "Atlas Chmur" i stos.

Wydawnictwo MAG z okazji ekranizacji książki Davida Mitchella i wydania tejże w nowej okładce, zorganizowało konkurs na ogromną skalę. Na wielu różnych portalach literackich (i jednym blogu), można było wygrać zarówno egzemplarz książki jak i wejściówkę na przedpremierowy pokaz „Atlasu Chmur”. Miałam to niesamowite szczęście, że wygrałam. Z tego co wiem (po zerknięciu na listę nazwisk na liście pani z wydawnictwa i długiej rozmowie z nią, która wyglądała następująco:

Pani Kasia: Z jakiego portalu pani jest?
Ja: Portalu?

P.K.: Tak, portalu.

Ja: Ale jakiego portalu? Ja z bloga jestem.

P.K.: Ale z jakiego portalu?
Ja: Z żadnego. Z bloga. Wygrałam konkurs na jednym z blogów.

P.K.: A, z bloga. 

Wtedy udało mi się zerknąć na listę, z której wynikało, że blog był jeden jedyny i pod nim było moje nazwisko. Po co o tym mówię? Na żadne literackie portale nie wchodzę (oprócz LC) i w żadne konkursy się nie angażuję. I gdyby nie konkurs na blogu „Która Lektura”, nigdy bym nawet o akcji Wydawnictwa MAG nie tylko nie wiedziała, ale i nie miała szansy na wygraną. A warto było i nie mogę się nacieszyć z wczorajszego seansu (i książki, która do mnie idzie).

Atlas Chmur to opowieść tak wielowątkowa, że do tej pory nie ogarniam wszystkich bohaterów. A było ich bez liku, choć tak naprawdę tylko kilku. O co chodzi? O reinkarnację. Coś, co uwielbiam. Chodzi też o czas i więź. O przestrzeń i jej brak. O to, że każdy nasz ruch pociąga za sobą szereg reakcji. O przebudowę, ewolucję. Naukę i miłość. O wzrost i upadek. Czemu mówię tak zagadkowo? Bo nie umiem inaczej. Nie chcę nic zdradzać, ale też nie umiem opowiedzieć o fabule. Jest bardzo skomplikowana, a wątków niemalże nie da się policzyć, choć w pewnym momencie filmu (książki jednak nie czytałam, więc o niej nie mówię) wszystko pięknie się łączy i upłynnia, tak bym to nazwała.

W filmie zachwycało mnie wszystko. Począwszy od jednego z trójki reżyserów – Toma Tykwera. Kocham jego filmy i wszystkie, które oglądałam są dla mnie niezwykle ważne i coś we mnie zmieniły. Także, jak tylko odkryłam, że on stoi za scenariuszem i reżyserią (we współpracy z Laną i Andrew Wachowskimi), to niemalże podskakiwałam z ekscytacji, co też tym razem zobaczę. Nie zawiodłam się. Historia, z początku niezwykle skomplikowana ze względu na ilość wątków, wkrótce całkowicie mnie pochłonęła, a jakby „dziwna” praca kamery czy też reżyseria dodawała filmowi jedynie uroku. I nie pytajcie się na czym ta „dziwność” miałaby polegać. Nie wiem, ale tak czuję. Później się przyzwyczaiłam.

Jestem pod ogromnym wrażeniem charakteryzacji aktorów i ich gry. Jeszcze chyba nigdy nie widziałam tak niesamowicie zmienionych ludzkich twarzy. Włosy, kształt nosa, ust, blizny, wszystko – za każdym razem wyglądały jak prawdziwe i przy niektórych postaciach dopiero lista na Filmwebie wyjaśniła mi kim byli. Co zaś się tyczy gry… Chyba każdy z aktorów stanął na wysokości zadania. Nie tylko ich wygląd się zmieniał, ale i styl bycia, myśli, aura bym rzekła. Zamieniali się całkowicie w inną osobę, tak doskonale, że nie dało się ich rozpoznać. Jedynie mogłabym się czepiać tak odrobinkę Halle Berry, której postaci były jednak w jakiś sposób do siebie podobne i do Hugh Granta, którego chociaż ledwo rozpoznałam (on się tak postarzał, czy tak go ucharakteryzowali?!), to w którejś ze scen zrobił minę typową dla siebie i zepsuła całą postać. Natomiast reszta aktorów – coś niesamowitego. Na szczególną uwagę zasługuje Tom Hanks, Doona Bae, Jim Broadbent i Jim Sturgess. W jego kreacji Hae-Joo-Changa po prostu się zakochałam…

Na uwagę zasługuje też… publiczność. Nigdy jeszcze nie oglądałam filmu z lepszą publicznością :). Czuć było to „coś”, pomijając fakt, że nikt nie przeklinał, nie zagłuszał filmu popcornem, ze trzy razy włączył się komuś telefon, a dziewczyny za mną stosunkowo często komentowały film. Jednak to wszystko było zabawne, publiczność wiedziała kiedy się śmiać, a kiedy być cicho. Cieszę się ogromnie z tego seansu i dziękuję za wygraną :).

Pewnie kiepsko opowiedziałam o filmie, ale powiem szczerze, że nie da się go, ot tak, opowiedzieć, a już szczególnie wtedy, kiedy wszystko zachwycało. Najzabawniejsze jest to, że gdybym nie wygrała w konkursie, to pewnie nigdy bym się nim (filmem) nie zainteresowała i obejrzała kiedyś tam, przy okazji, za rok. Gorąco polecam i zapraszam wszystkich do kin od 23 listopada. A także koniecznie do książki. Sama nie mogę się doczekać jej czytania. Czy uwierzycie, że przyszła do mnie kiedy byłam w środku pisania tego tekstu? :D Nie wiedziałam, że kurierzy tak późno pracują ;). Tutaj jest trailer tego filmu, ale mam wrażenie, że za dużo on zdradza i tym, którym bardziej zależy na zobaczeniu filmu odradzam oglądanie trailera ;).

Z tej ogólnej radości pokażę wam potężny stos jaki mi się uzbierał i którego zdjęcie musiałam robić jeszcze raz, aby i „Atlas” się na nim znalazł J. I chociaż stos piękny i zachwycający, to nieco mnie przeraża. Książki z biblioteki mam do przeczytania w miesiąc, ksiązki recenzyjne w około dwa tygodnie, może „Twój cień” w trzy. Jedynie „Atlas” i „Zmiennoskóra”, która jest moim własnym nabytkiem, mogą sobie poczekać…