Pomnik cesarzowej Achai. Andrzej Ziemiański

 

Nie wiem, czy ktoś z Was wcześniej czytał „Achaję”. Jeśli nie, to owszem, nie musi, ale powinien, zanim zabierze się za nową trylogię. Bo chociaż to całkowicie nowy świat, tysiąc lat później, to zapoczątkowała go właśnie Achaja i jej duch (a może pomnik) towarzyszy całej książce.

Pozwolicie, że nie powiem zbyt wiele o akcji. Najprościej będzie rzec, że przepowiednie Wirusa właśnie się spełniają. Kim jest Wirus? To takie małe coś, co chodzi i mąci, jest bardzo sprytne, przenikliwie inteligentne i jednocześnie potrafi pomóc i zaszkodzić. Także teraz się wtrąca i prowadzi wybranych przez siebie ludzi w odpowiednie miejsce i odpowiedni ciąg wydarzeń. Mamy więc Kai, młodą czarownicę dopiero po szkole, która trafia na podwodną łódź Cichych Braci (to my, według stworzonej przez Ziemiańskiego mitologii) i mamy Shen, kilkunastoletnią żołnierz, która dzięki dziwnemu splotowi wydarzeń szybko pnie się w górę wojskowej hierarchii by na koniec trafić do… No właśnie, tego powiedzieć już nie mogę.

„Pomnik cesarzowej Achai” jest zdecydowanie wstępem prowadzącym do rozwinięcia w dalszych tomach. Powiedzmy sobie szczerze, że za dużo tutaj się nie dzieje. Z jednej strony bohaterowie idą przez las, siekąc potwory, a z drugiej płyną Cisi Bracia zachowujący się jak wilki w przebraniu baranków. Zdecydowanie wszystko nabiera rumieńców na ostatnich kartkach, dzięki czemu czytelnik, w tym wypadku ja, kończy książkę zirytowany, że w takim momencie przerwano i nie wiadomo ile miesięcy trzeba czekać na ciąg dalszy. Żeby tylko miesięcy.

Całość czyta się dobrze, Andrzej Ziemiański pisze lekko, ewidentnie lubi sprawy wojskowe i dobrze oddaje żołnierską rzeczywistość. Moja osobista refleksja po przeczytaniu „Pomnika cesarzowej Achai” jest taka, że autor sam za Achają tęskni i dlatego stworzył niejako ciąg dalszy, a raczej wykorzystał to, co już poprzednio stworzył. Niestety do minusów muszę zaliczyć to, że większość bohaterów jest ewidentnym przedłużeniem charakterów i wzajemnych relacji postaci z trylogii „Achaja”. Niestety nie mógł się powstrzymać i zarówno Shen jak i Kai tworzą Achaję w nieco słabszym wydaniu, a Shen i jej przyjaciółka Nuk są Achają i Shhą. I tak się podobieństwa ciągną. Niemniej ciekawe jest obserwowanie rozwoju wydarzeń i to, jak „zacofani” mieszkańcy południowej półkuli postrzegają nas bez magii, a za to z niesamowitą technologią. Podoba mi się cały pomysł na świat, jaki stworzył Andrzej Ziemiański i to, jak pokazuje rasę białego człowieka, jej pychę i postawę „przybyłem, zobaczyłem i zdobyłem”. Pomimo tego, że „Pomnik cesarzowej Achai” to literatura czysto rozrywkowa, można czasem zastanowić się nad naszą własną rzeczywistością i tym, co sobą reprezentujemy.

Także ogólnie książkę zaliczam na plus, mimo kilku dłużyzn. Ale rozumiem, że jakoś trzeba zacząć i więcej będzie się działo w tomie drugim. Tym, co jeszcze pierwszej trylogii o Achai nie czytali, gorąco polecam, jest o wiele lepsza.

„Pomnik cesarzowej Achai” Andrzej Ziemiański, wyd. Fabryka Słów 2012, str. 678