"Całując grzech" Keri Arthur KONKURS!!

„Całując grzech” jest drugą książką z serii „Zew nocy” stworzonej przez Keri Arthur, australijską pisarkę. Pierwsza część wcale nie zakończyła się takim happy endem i dużo zostało jeszcze do wyjaśnienia. W drugim tomie autorka pogłębia to wrażenie, rozpoczynając akcję od brawurowej ucieczki Riley z tajnego laboratorium, w którym ewidentnie ktoś się bawi genami i tworzeniem nowych gatunków. Naszej dhampirzycy (skrzyżowanie wampira i wilkołaka) udaje się uciec dzięki pomocy zmiennokształtnego Kade’a i chociaż zwykle wilki i konie niezbyt się dogadują, to para znajduje płaszczyznę, na której z przyjemnością się porozumiewają… Ponieważ lepiej nie opowiadać całej książki, bo nikt nie lubi streszczeń, dodam tylko że później do akcji wracają Quinn, do którego Riley się nie odzywa i Misha – ten Misha, co do którego zostaliśmy zostawieni w niepewności po tomie pierwszym. Razem z departamentem starają się rozwikłać sprawę tajemniczego laboratorium.

Mam wrażenie, że moje odczucia co do tej książki znacznie różnią się od zdecydowanej większości innych opinii. Mnie ta książka znudziła. I to tak straszliwie, że czułam się jakbym czytała za karę. Pierwsza część nie była może jakaś oszałamiająca, ale była naprawdę fajna, dobrze bawiłam się przy jej czytaniu. Tutaj wręcz przeciwnie. Całość jest straszliwie przegadana, akcja oczywiście jest, ale tak rozwlekle opisana, że masakra (wybaczcie kolokwializmy). Generalnie wszystko skupia się wokół Riley, jej myśli, dylematów, lęków i pragnień. Dialogi są jakieś pozbawione życia, ciągną się bez sensu i chociaż później jakoś się to rozkręca, to i tak nie na tyle, by zrehabilitować książkę w moich oczach. Nie wiem, może moje odczucia zależą od mojego nastroju, a on widocznie nie był na taką lekturę. Mimo to spodziewałam się czegoś o wiele lepszego.

Żeby jednak nie pogrążać tak tej książki, powiem, że bliżej końca jest znacznie lepiej niż bliżej początku, a samo zakończenie aż się prosi o natychmiastowe wyjaśnienie i fantastycznie sprawdza się w roli wabika, by zachęcić nas do sięgnięcia po część trzecią. Ja jeszcze nie wiem, czy to zrobię, za bardzo się rozczarowałam tym tomem, niemniej jednak chciałabym rozwikłać końcową zagadkę ;).

Trudno jest mi tę książkę polecić, choć chyba nie mam o co się martwić. I tak wszystkie recenzje, które czytałam, były zdecydowanie na plus, tak więc wam „Całując grzech” się podoba. Pozostaje mi życzyć o wiele lepszej części trzeciej– „Kuszące zło”.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Instytutowi Wydawniczemu Erica.

„Całując grzech” Keri Arthur, wyd. Instytut Wydawniczy Erica 2011, str. 429

A teraz coś, co moliki lubią najbardziej - Konkurs!

Ponieważ wiem, że żadna negatywna recenzja nie jest w stanie zniechęcić was do książek, jestem pewna, że znajdzie się niejedna osoba chętna przygarnąć "Całując grzech". Oto, co trzeba zrobić:

1. Zgłosić chęć udziału w losowaniu.
2. Odpowiedzieć na następujące pytanie: Gdybyś był/była zmuszony/a poddać się modyfikacji genetycznej, kim byś chciał/a zostać - wampirem, czy wilkołakiem? I dlaczego właśnie tym gatunkiem? Dhampiry wykluczone! ;)

Książkę dostanie osoba, której odpowiedź najbardziej mi się spodoba - tak, zero obiektywizmu :D.

Konkurs ważny do 20.08.11 Losowanie dnia następnego.

---

Na koniec jeszcze coś z zupełnie innej parafii - polecam wszystkim wywiad z Gail Carriger, autorką "Bezdusznej" i "Bezzmiennej". Ta kobieta jest cudowna :D. Wywiad przeprowadzony przez paranormalbooks.pl