Cukiereczek. Diablo Cody.

Książka lekka, zabawna, odrobinę wulgarna (zależy dla kogo, ale jakoś nie czułam się poruszona używanym słownictwem) i mająca smaczek, że „to działo się naprawdę”.

Cody Diablo pisze o sobie. Na początku myślałam, że to pseudonim autorki, a bohaterka to bohaterka, co z tego, że mówi w osobie pierwszej. Szybko jednak załapałam, że to jedna i ta sama osoba.
Widzimy dziewczynę znudzoną swoim życiem i pracą. Bohaterka/autorka posiada w sobie szczyptę szaleństwa, niezależności, chce poczuć smak, a nie tylko oglądać potrawę na obrazku, że posłużę się taką marną metaforą. W wieku dwudziestu czterech lat przeprowadza się do innego stanu Ameryki by zamieszkać z facetem poznanym przez Internet. Tam znajduje nową pracę i… zaczyna w niej umierać z nudów. Pewnego dnia za przystankiem widzi ogłoszenie na drzwiach klubu „Noc Amatorek 200$”. Coś w tym ją ciągnie do tego stopnia, że decyduje się wziąć udział. Nie wygrywa, ale od tego momentu rozpoczyna karierę striptizerki, za dnia wciąż pracując w biurze w wielkiej korporacji.

Czytając „Cukiereczka” mamy okazję poznać biznes striptizerski od podszewki, kluby lepsze, gorsze, zrobić przegląd facetów, jacy korzystają z takich miejsc i nawet znaleźć się w kabinie peep show, gdzie już w ogóle autorka robi nam całą galerię typów.

Lubię styl pisania Cody. Leki, nieskomplikowany i naprawdę śmieszny. Ciekawa jestem, czy rzeczywiście wszystko było takie zabawne, ale czytając to, co podaje nam autorka nie można się nie śmiać.

Zgodnie z moimi przewidywaniami pierwszy prywatny taniec wieczoru sprzedałam facetowi, który był wyraźnie oczarowany moją fałszywą blond główką. (Bohaterka właśnie zakupiła blond perukę, by zmienić trochę swój wizerunek i wypróbowuje to na klientach a nawet innych striptizerkach, które z blond peruką zaczynają ją natychmiast lepiej traktować, tak samo jak przybywa liczba klientów).
- Masz takie piękne włosy – powiedział, kiedy usiadłam na nim okrakiem i z zapałem podskakiwałam na jego połowicznej erekcji. – Jesteś Szwedką?
- Tak – odparłam. – Jestem stuprocentową Szwedką. Właśnie wróciłam ze Sztokholmu, gdzie pojechałam obserwować wieloryby z moimi przyjaciółmi Björnem i Anniką. Później zbieraliśmy borówki i chłostaliśmy się kolczastymi gałązkami. Chwała Bogu, mamy państwową służbę zdrowia.
Facet z lubością przymknął oczy.
- Gorąca jesteś.
- Jak pulpecik? – zapytałam, radośnie podskakując mu na interesie. „Blondynka, blondynka, blondynka! Hura!”. – Jestem twoim małym szwedzkim pulpecikiem?
- Jasne! – przytaknął facet. – Wiesz co, chciałbym zamówić jeszcze jeden taniec, jeśli akurat nie jesteś zajęta.
- Jestem rozchwytywana – odparłam – ale tak mi się podobasz, że nie mogłabym odejść.


Czasem owszem, mam zastrzeżenia co do doboru słów jakich dobiera, tworzą one zdanie niezgrabnym i mogłoby brzmieć lepiej, ale nie jest źle. Co by tu jeszcze powiedzieć. Ta książka raczej nie służy do głębszych filozoficznych rozmyślań. Po prostu lekka lektura, do pośmiania się i rozerwania. Nawet to, że zdradzę zakończenie (po roku zrywa ze striptizem, na koniec pobiera się z facetem z Internetu, a za zarobione na striptizie pieniądze kupuje dom) niczego nie zmienia i nie przeszkadza czytać fabuły, gdyż, w pewnym sensie, żadnej fabuły tutaj nie ma. Ale lubię tę książkę, czuję do niej sympatię i z niecierpliwością do niej wracałam po przerwie, do jakiej w czytaniu zmuszało mnie życie.