Dziewczyny z Hex Hall. Rachel Hawkins.

„Czy jesteś grzeczną dziewczynką?”, zapytuje nas tylna okładka książki. Bo jak nie, to wysyłają cię do szkoły z internatem dla brzydkich, niegrzecznych dzieci Prodigium – czarownic, elfów i wilkołaków. A nawet wampirów, jak zezwalają wprowadzone ostatnio na próbę przepisy. Co się dzieje w miejscu, gdzie jest takie skupisko rozstrojonych hormonami nastolatków z nadprzyrodzonymi mocami? Łatwo przewidzieć, że na pewno nic zwyczajnego, a przez słowo „zwyczajne” mam na myśli „bezpieczne”.
Kilka wykrwawionych prawie na śmierć uczennic, dwie nieżywe i nieznane zło czające się po kątach, to nam serwuje Hex Hall. I tyle mam do powiedzenia na temat treści, żeby nie powtarzać po raz enty opisów książki. A teraz moja osobista opinia.

Hex Hall wprawiło mnie w doskonały humor już niemalże od pierwszych stron, co doskonale się przydało, jako że moje samopoczucie nie należało do najlepszych. Lekkość stylu, poczucie humoru typowe dla książek o nastolatkach i takie same sytuacje świetnie odprężały, nie obciążając zbytnio zmęczonego umysłu czytelnika ;). Ale. Po pierwsze, te śmieszne sytuacje, czy żarty, które miały być śmieszne a nie do końca były, doprowadzały mnie momentami do zgrzytania zębami. Zastanawiam się, dlaczego autorka uczyniła z głównej bohaterki taką infantylną, naiwną idiotkę? Czy usunięto jej przy porodzie wszystkie szare komórki? Sophie bardzo mnie rozczarowała, bo lubię lubić głównych bohaterów, a ona sprawiała, że tylko ręce mi nad nią opadały. Mile zaskoczyła mnie jej przyjaciółka wampirzyca lesbijka, która uwielbiała „oczojebny” odcień różu. Taki fajny pomysł. Oczywiście zło panoszące się w Hall jest łatwe do przewidzenia, ale to nie przeszkadza śledzić rozwoju akcji.

Najbardziej rzucało mi się w oczy podobieństwo Hex Hall do Harry Pottera. To było tak intensywne, że dosyć często zdarzało mi się widzieć zamiast głównej bohaterki Hermionę, albo Harry’ego. No bo weźcie. Wychodzi ze szkoły i biegnie nad jezioro, a tam sobie siada i rozmyśla. Albo wymyka się nocą z zamku. Albo całe to „zło”, którego klimat bardzo kojarzy mi się z „Komnatą Tajemnic”. Albo inne drobiazgi, które jako całość zamieniały Hex Hall w kolejną Szkołę Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie a wszystkie wydarzenia w wydarzenia, które przeżywał Harry. O! Nawet gabinet dyrektorki natychmiast skojarzył mi się z Dumbledorem! Książka, oprócz podobieństw do HP wykazywała również skłonności do serii Libby Bray i innej powieści „Niesmiertelny”, która to książka również straszliwie zalatywała mi panią Bray.

I tak się zastanawiam. Czy wszystko już zostało tak wymyślone, że choćby się chciało, to to, co powstanie zawsze już będzie przypominało czyjeś dzieło, czy Rachel Hawkins z całą premedytacją skopiowała różne rzeczy, lekko je tylko zniekształcając, co i tak w niczym nie pomogło? Przez te wszystkie podobieństwa (zapomniałam jeszcze o super przystojnym i popularnym Archerze, w którym, a jakże, zakochuje się Sophie – kolejny powielony schemat) książka znacznie straciła w moich oczach. I ratuje ją tylko to, że czytało się dobrze i na te kilka godzin wyrwała mnie z szarego prądu życia. A po to książki czytam.

Za pożyczenie książki serdecznie dziękuję Alinie ;*.