Przeczytane w sierpniu. Podsumowanie

Dobre rzeczy często odnajduje się przypadkiem. I tak było z ta książką – znalazłam ją w antykwariacie, w książkach do wzięcia za darmo, przynoszonych przez ludzi. Ja swoje też tam czasami oddaję i bardzo mi się ta wymiana podoba. Buduje więzi społeczne, nawet jeśli nie wiem, od kogo tę książkę mam. Żałuję tylko, że nie było tomu drugiego. Z Natalią Rolleczek pierwszy raz się spotkałam. Autorka bardziej znana pokoleniu mojej mamy, niż mojemu.

„Kochana rodzinka i ja” opowiada o krakowskiej rodzinie pełnej kobiet i jednym Julianie, który choć nie jest z nimi spokrewniony, jest bardzo ważną częścią ich rodziny. Główna bohaterka, Judyta, to nadmiernie ekspresyjna, przewrażliwiona i z wybujałą wyobraźnią szesnastolatka. Ma starszą siostrę Paulę, przestraszoną mamę i babcię, która rządzi całą rodziną. Ojca brak i stąd cały ambaras.

Autorka wspaniale opisała psychikę młodej dziewczyny, wszystkie „ciche rzeczy”, które mają miejsce w każdej rodzinie, ich wspólne więzi, żale, nieporozumienia i tajemnice. Mama i babcia ukrywają przed córkami wielki sekret dotyczący ich ojca, a Judyta, często robiąc zamieszanie i wyrządzając postronnym przykrość (nie celowo) usiłuje go odkryć.

Książka, którą porównywałam do pierwszych tomów „Jeżycjady” Musierowicz. Chyba przez zbliżony schemat – rodzina, nastoletnia bohaterka, mniej więcej ten sam czas, w którym się dzieje akcja. I chociaż obie autorki bardzo się różnią, to Natalia Rolleczek wyszła na plus. Nie koloryzuje, nie ubarwia rzeczywistości, a ze swadą i humorem oddaje tamte czasy i psychikę młodej dziewczyny. Nie boi się powiedzieć czegoś negatywnego, ani nie chroni młodego czytelnika przed zwykłym życiem, tak jak to robi Musierowicz. Książka bardziej dojrzała, rzekłabym. I może dobrze się stało, że przeczytałam ją teraz a „Jeżycjada” na zawsze będzie częścią moich lat nastoletnich.

To dobry kawałek polskiej literatury kobiecej. Myślę, że starsze nastolatki i kobiety będą z tej lektury zadowolone. Będę polowała na drugi tom.

„Kochana rodzinka i ja” Natalia Rolleczek, wyd. Nasza Księgarnia 1975, str. 338

Pewnego dnia plątałam się między regałami biblioteki, która jest słabo zaopatrzona, ale czasami coś się znajdzie i mój wzrok padł na dwie powieści Matthew Quick. Pomyślałam „czemu nie” i wzięłam „Niezbędnik obserwatorów gwiazd”, bo „Poradnik pozytywnego myślenia” poznałam jako film. Muszę przyznać, że to dobra powieść. Tylko pozornie lekka, dobrze napisana, szybko się czyta. Przez sporą część książki miałam wrażenie, że autor mocno zainspirował się „K-paxem”. Tutaj też bohater przedstawia się jako przybysz z innej planety i uparcie trzyma się tej wersji wydarzeń, choć w „Niezbędniku…” powód takiego zachowania nie jest trzymany w tajemnicy do końca książki.

To dość smutna powieść. Wycięty kawałek z życia Ameryki, takie miałam wrażenie, i to nie z jej najlepszej strony. Sporo tutaj nadziei, smutku, wzruszeń. Jeżeli ktoś lubił „Gwiazd naszych wina” Johna Greena, to tę książkę też polubi. W pewnym sensie są do siebie bardzo podobne.

Nie byłabym sobą gdybym nie przyczepiła się do polskiego tytułu. Oryginalnie brzmi on „Boy 21” i zawiera wiele analogii do wydarzeń, które mają miejsce i tak naprawdę dopiero na końcu można odczuć pełnię tego tytułu, kto tak naprawdę jest chłopcem z numerem 21. Polska wersja jest niczym innym jak zabiegiem marketingowym i bardzo mnie to wkurza, bo odbiera książce jakąś cząstkę i w dodatku myli potencjalnego czytelnika co do treści. Książkę polecam, bardzo spodobało mi się pisarstwo Matthew Quick.

„Niezbędnik obserwatorów gwiazd” Matthew Quick, wyd. Otwarte 2013, str. 320

Pisarstwo tego pana tak mi się spodobało, że mimo wszystko szybko pobiegłam do biblioteki po „Poradnik pozytywnego myślenia”. Ta książka jest zdecydowanie dla dorosłych (nie to, że dzieją się tam rzeczy 18+, po prostu widać, że jest adresowana do starszego czytelnika niż „Niezbędnik…”). Siłą rzeczy porównywałam ją do filmu, który obejrzałam pierwszy. I cieszę się, że ją przeczytałam, bo chociaż film jest bardzo dobry (w sumie dobrze się stało, że obejrzałam go najpierw), to jednak nieco się różni, jak chociażby tym, że główny bohater ma inne relacje z ojcem (w filmie zostały ukoloryzowane), wiekiem Tiffanny (w książce jest starsza od Patta) czy po prostu głębią przedstawienia jego myśli, a są one kwintesencją książki.

W przyszłości na pewno przeczytam pozostałe tytuły tego autora. Pisze esencjonalnie, ale emocjonalnie. Nie zmęczymy się lekturą, ale nie jest to książka pusta, bez wartości. Do tego plastycznie buduje świat, świetnie przedstawia psychikę bohaterów oraz odnajduje śmiech w rzeczach małych i tak je przedstawia, że nie można się nie roześmiać. W ogóle zauważyłam, że często lubię jakiegoś autora, bo dzielimy podobne poczucie humoru. Polecam, nawet jeśli już oglądaliście film. Warto, acz nadmienię, że „Niezbędnik…” podobał mi się trochę bardziej.

„Poradnik pozytywnego myślenia” Matthew Quick, wyd. Otwarte 2013, str. 380

Małe, nadmorskie niemieckie miasteczko. Anna, siedemnastolatka przygotowująca się do matury, ma wszystko poukładane. Doskonale się uczy, chodzi na zajęcia gry na flecie, jest grzeczna, nie imprezuje, stroni od chłopaków, a jej rodzina jest dobrze usytuowana finansowo. Wszystko zaczyna się od małej szmacianej lalki, którą znajduje w klasie. Wtedy w jej życie wkraczają Abel, „polski handlarz pasmanterią” i jego mała siostra Michi. Od tej pory Anna wchodzi w świat słodko-gorzkiej miłości i przechodzi przyspieszony kurs dojrzewania. Nad wszystkim snuje się baśń, którą opowiada Abel. Nie wiadomo, co jest prawdą, a co tylko elementem jego wyobraźni, ale jak w każdej baśni prawda kryje się pomiędzy słowami i wydarzeniami.

Cała recenzja tutaj.

"Baśniarz" Antonia Michaelis, wyd. Dreams 2012, str. 398

„Radleyów” znalazłam kompletnym przypadkiem, kiedy poszukiwałam innej książki Matta Haig, jak się okazało, nie wydanej w Polsce. Z braku laku i żeby zapoznać się z autorem kupiłam tę. Raczej się nie wzbraniałam, bo jak tylko przeczytałam, że jest o wampirzej rodzinie, to od razu kliknęłam „kup” ;).

Nie wiem jak było naprawdę, ale nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że książka ta została napisana na fali popularności wampirów, ale muszę przyznać, że różni się od wszystkich dotychczasowych, jakie poznałam. Radleyowie żyją w małej angielskiej miejscowości, udając, że są ludźmi. Na słońce wychodzą nasmarowani największym możliwym faktorem, krwi nie piją (są abstynentami), pomimo że przez to cierpią na nieustający ból głowy i mdłości, a ich własne dzieci nie wiedzą, kim są. Do czasu.

Pewnego dnia siedemnaście lat konspiracji i względnie spokojnego życia zamienia się w proch, a Radleyowie walczą o swoją tożsamość. Wygra wampiryzm, czy abstynencja? Dokąd prowadzą tajemnice i jak długo da się kłamać?

To sympatyczna i dość ciekawa komedia o wampirach. Bez szału, ale czytało się przyjemnie. Nie jest to „must read”, ale jeżeli ktoś wampiry lubi, to polecam. Myślę, że książkę tę można by przełożyć na sztukę teatralną i powstałoby całkiem niezłe przedstawienie. Zresztą i tak jest napisana. Każde wydarzenie to osobny, klarowny rozdział. Chciałabym więcej tego autora poczytać, bo mam wrażenie, że na wiele go stać, a to była tylko rozrywka. Niestety obawiam się, że skoro ta książka nie chwyciła, to wydawnictwo raczej na „Humans” się nie skusi. A szkoda.

„Radleyowie” Matt Haig, wyd. Świat Książki 2011, str. 346

„Kraju z księżyca” jeszcze nie skończyłam, ale dzisiaj to zrobię, a ponieważ książkę czytałam przez ostatnich dziesięć dni sierpnia, zamieszczam ją w tym podsumowaniu. Jestem nią zachwycona i tylko tyle powiem. Więcej będzie w osobnej recenzji, w najbliższych dniach.

„Kraj z księżyca. Podróż do serca Polski” Michael Moran, wyd. Czarne 2010, str. 459