„Król magii”, drugi tom trylogii Lva (Leva?) Grossmana.
Po wydarzeniach z części pierwszej, czwórka władców Fillory szczęśliwie, acz
nieco nudno włada tą magiczną krainą. Eliott może sobie lubić leniwe poranki i
całe zastępy służących, które przynoszą mu wszystko, czego zapragnie, ale
Quentin ma już dość i szuka sam nie wie czego. Chyba chciałby być Bohaterem.
Chciałby robić coś konkretnego, a nie tylko być. I wkrótce Ember (taki jakby
bóg Fillory) daje mu szansę wykazania się. Quentin ma za zadanie uratować istnienie
całej magii, a tym samym Fillory.
Z początku miałam problem z tą książką, ponieważ bardzo
ale to bardzo nie lubię, jak bohaterowie przenoszą się do innego świata, który
najczęściej jest jakiś udziwniony. Nie lubiłam tego w Narnii (chyba dlatego utknęłam
na drugim tomie) i nie lubiłam tego tutaj. Zupełnie inaczej jest jak od razu
jestem umiejscowiona w świecie przedstawionym przez autora, a inaczej jak w
trakcie czytania po jakimś czasie mnie przenosi do drugiego świata przez jakąś
szafę, króliczą norę czy lustro. Na szczęście nie porzuciłam tej historii; na
pewno pomagało to, że Quentin część swoich przygód spędził z powrotem w naszym
świecie, ale także i to, że to jest naprawdę dobrze napisana historia i ciężko
się od niej oderwać. Autor stworzył takie zapętlenie wątków i pomysłów, że chociaż
na koniec okazało się to bardzo proste, to w między czasie gwarantowało
nieprzerwaną akcję bez momentu nudy.
Ze swojej strony bardzo polecam tę trylogię. Niedługo
będę czytać tom trzeci, a już się zastanawiam, czy kiedyś tych książek sobie
nie powtórzę.
„Król magii” Lev Grossman, wyd. Sonia Draga 2012, str.
471
Pierwszy raz zetknęłam się z tą książką ze dwa czy trzy
lata temu, kiedy Emma Watson gorąco zachwalała ją na Twitterze. Już wtedy
zapragnęłam ją przeczytać, ale dopiero recenzja jednej z youtuberek, które
oglądam, sprawiła, że w końcu książkę zakupiłam.
Zabawne jest, jak obie te osoby stworzyły w mojej głowie
obraz całkowicie niezgodny z rzeczywistością – jak się później okazało. Dzięki
ich wypowiedziom, a także opisowi na okładce, byłam przekonana, że to książka o
współczesnych młodych ludziach – amerykańskich studentach – i o świecie, w
jakim nam wszystkim przyszło żyć. O więziach międzyludzkich w kontekście
współczesnych czasów, a to wszystko otoczone nimbem studenckiego życia na
uniwersytecie Yale (tam studiowała autorka). Jakoś wydawało mi się, że dane mi
będzie uszczknąć tamtego świata, a jednocześnie przeżyć coś pięknego i
wzruszającego. Otóż… Nie ma to jak siła reklamy. I kompletnie nie rozumiem tych
zachwytów.
Jeszcze tylko wam wytłumaczę, że zaraz po ukończeniu
studiów na Yale, Marina Keegan zginęła w wypadku samochodowym. Jej bliscy i
przyjaciele stworzyli tę książkę już po jej śmierci, umieszczając w niej eseje,
które Marina stworzyła w swoich akademickich latach. Stąd wielkie wzruszenie
czytelników już przed rozpoczęciem czytania „Odwrotności samotności”.
Na początku też poddałam się temu wzruszeniu, tym
bardziej, że każda opinia z jaką się spotkałam, podkreślała niesamowity talent
Mariny i to, jak bardzo szkoda, że tak niesamowita osoba zginęła w tak młodym
wieku. Najpierw mamy przedmowę, opowieść o tym, jaka była Marina. Bardzo mi się
ta opowieść podobała, tym bardziej nastawiła mnie do książki pozytywnie.
Później mamy przemowę Mariny, jaką wygłosiła na zakończeniu swojego ostatniego
roku w Yale. A później… Jedno opowiadanie za drugim. Najpierw czytałam i mi się
podobało. Faktycznie dziewczyna miała talent. Jak na swój wiek pisała bardzo
dobrze. Ale później zaczęła we mnie narastać irytacja. Bo się okazało, że wcale
nie była aż tak dojrzała, na jaką ją wykreowano po śmierci. Opowiadania zaczęły
mnie nudzić, bo w każdym był przerabiany ten sam temat: związek dwójki ludzi,
który z jakiegoś powodu jest przepełniony samotnością i pustką. Czasem jej
bohaterka była starsza niż te naście lat, ale wtedy nie czuliśmy, że kobieta, o
której czytamy ma czterdzieści lat. W moich oczach wciąż miała około
dwudziestu. I zwątpiłam. Bardziej kontynuowałam czytanie bo wydałam pieniądze,
no i mogę poćwiczyć język angielski. Ale w pewnym momencie miałam już dość, bo
czułam, że marnuję swój czas. Potem dotarłam do części, która faktycznie była
esejami, a nie opowiadaniami (Ugh. Dlaczego u nich wszystko nazywa się „esej”?),
ale tam się okazało, że są to nudne artykuliki na różne tematy typu globalne
ocieplenie, czy migracja jakiegoś zwierzątka. Wszystko to było napisane w stylu
lekko poetyckim i mającym dodać „czegoś” do zwykłego artykułu, ale mnie to
najzwyczajniej w świecie nudziło. Także w końcu przestałam czytać.
Konkluzję z tej książki mam taką: Ludzie uwielbiają
wybielać kogoś po śmierci, a już szczególnie osobę młodą, która była taka
piękna, taka utalentowana, a przed sobą miała taką świetlaną przyszłość.
Faktycznie miała talent i gdyby dalej ćwiczyła, to mogłaby zostać naprawdę
dobrą pisarką, ale to były jej początki, prace które pisała na zajęcia, więc
nie róbmy z nich ósmego cudu świata i „współczesnego głosu młodości”. Najzabawniejsze
jest to, że gdybym swoją opinię dała na Good Reads to pewnie zjedliby mnie
żywcem. I coraz częściej uczę się uważać na czyjekolwiek polecenia książek.
Każdy ma własną opinię.
„The
Opposite of Loneliness” Marina Keegan, wyd. Simon & Schuster 2015, str. 208
“Podróżniczka” to trzeci tom opowieści o Claire Randall
(teraz już Fraser), kobiecie przeniesionej w czasie z 1945 do
osiemnastowiecznej Szkocji w momencie wielkich historycznych zmian.
Muszę powiedzieć, że to chyba najlepszy z dotychczasowych
tomów. Pomimo olbrzymiej liczby stron, nie nudziłam się ani przez chwilę, a
akcja leciała do przodu z prędkością światła.
Po dwudziestu latach życia w w XX wieku i wychowaniu
córki, Claire w końcu znajduje odwagę aby odszukać jakiekolwiek zapiski na temat
wydarzeń pod Culloden. Wtedy okazuje się, że Jamie najprawdopodobniej wciąż
żyje i Claire postanawia ponownie przejść przez kamienie i wrócić do
osiemnastego wieku. Tak odnajduje Jamiego i razem ponownie stawiają czoła
losowi, który rzuca ich teraz nie tylko po Europie, ale i jeszcze dalej…
Więcej nic nie mówię, bo ciężko opowiadać, żeby nic nie
zdradzić. Powiem tylko, że wciąż uwielbiam tę serię, a „Podróżniczkę” czytało
się fantastycznie, to nic że zabrała mi dwa tygodnie i w tym czasie mogłam
przeczytać trzy inne książki. Sposób w jaki Diana Gabaldon opisuje związek
Claire i Jamiego oraz wszystkie wydarzenia, jakie ich spotykają, sprawia, że
kocha się tę serię i pragnie do niej wrócić, nie żałując czasu poświęconego na
czytanie. Pewnie na razie odpocznę od tej serii, ale na pewno za jakiś czas
sięgnę po tom czwarty. Polecam.
„Podróżniczka” Diana Gabaldon, wyd. Świat Książki 2015,
str. 951
Po monumentalnej „Podróżniczce” zachciało mi się wrócić w
stare i znane kąty i powtórzyć drugi tom trylogii o Innych autorstwa Anne
Bishop. Tym razem jednak moja opinia przesunęła się bardziej na niekorzyść.
Anne Bishop uwielbiam, a w tej trylogii (tom pierwszy to „Pisane szkarłatem”)
udało jej się stworzyć powieść jednocześnie przytulną i opowiadającą o
strasznych rzeczach, jakie ludzie są zdolni popełnić. Jednak, tym razem
bardziej niż poprzednio, odczułam mankamenty „Morderstwa wron”. Może za pierwszym
razem bardziej mi się podobało, bo wszystko było dla mnie nowością. Teraz, choć
niedokładnie pamiętałam wydarzenia i po części było tak, jakbym czytała pierwszy
raz, książka mnie nudziła. Zdecydowanie bardziej rzucała się w oczy forma
kryminału z policją i wilczą strażą w roli głównej. Inni i ludzka policja łączą
siły aby odkryć, kto coraz bardziej zagraża delikatnemu pokojowi pomiędzy
Innymi a ludźmi, a także planują akcję likwidacji Kontrolera – człowieka, który
przetrzymywał Meg oraz wciąż przetrzymuje setki cassandra sangue.
Trochę mniej tu było Meg Corbyn, wieszczki krwi, która
swoją mieszanką cech kobiety i dziecka nadaje ton tej powieści i sprawia, że
chce się czytać. Mniej też było tych wszystkich wspaniałych stworzeń Namid, bo
to relacja ich i Meg jest tutaj najlepsza. Mimo tego i tak nie mogłam się od
książki oderwać i spędziłam z nią dzisiaj cały dzień ;). Na szczęście w
perspektywie mam lepszy tom trzeci, za jakiś czas i jego sobie powtórzę. Anne
Bishop jest najlepsza. Gdybym kiedyś miała się rozstać z moimi książkami, to
rozstanie z tą autorką byłoby chyba najboleśniejsze. Mam nadzieję, że niedługo
napisze coś nowego.
„Inni: Morderstwo wron” Anne Bishop, wyd. Initium 2014,
str. 430
I to tyle w tym miesiącu. Jestem też w trakcie reportażu
Rany Dasgupty „Delhi. Stolica ze złota i snu”, który bardzo, ale to bardzo mi
się podoba, ale niestety nie zdołałam go skończyć w kwietniu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz