Bezgrzeszna. Gail Carriger

Myślę, że serii „Protektorat Parasola” autorstwa Gail Carriger nikomu nie trzeba przedstawiać. Każdy spotkał się z Alexią czy to „osobiście’ czy ze słyszenia. Tym razem Lady Maccon usiłuje znaleźć dowód na swoją niewinność, jej osławiony małżonek zapija się formaliną z chrupiącą zagryzką, a profesor Lyall urabia sobie ręce po łokcie sprzątając po wszystkich. Natomiast lord Akeldama znika, kiedy jest najbardziej potrzebny.

Kto ma ochotę na porcję ciętego humoru, potrafi dostrzec w życiu idiotyczne sytuacje i umie się z nich śmiać, to książka dla niego. Gail Carriger nie zamierza obniżyć poziomu i seria wciąż nie zwalnia tępa, wręcz je przyspiesza. Razem z Alexią, Madame Lafoux i Flootem będziemy bić się z biedronkami, uciekać przez pół Europy (no dobrze, tylko trzy kraje), odwiedzimy pomarańczową Florencję, znajdziemy się wśród milczących Templariuszy w piżamach (kocham poczucie humoru Alexii) i na koniec… Ha, nigdy nie mówię, co jest na końcu. Należy też wspomnieć, że nieważne, że za panią Maccon goni czereda wampirów, najważniejsze to ocalić aktówkę z… paczuszką herbaty.

I choć książka kipi humorem i niektóre fragmenty są wybitnie śmieszne, to inne wydają się być zanadto znajome. Niby inne, a jednak takie same. I to był i nadal jest mój osobisty problem z tą książką. Poprzednie dwie części uwielbiam, ta powodowała huśtawkę nastrojów. W dodatku nie za bardzo wiedziałam, jak wyjaśnić powód mojego niezadowolenia. I tak, rozmawiając z Aliną, wreszcie nazwałam rzecz po imieniu. Każda część jest niczym przedstawienie w kabarecie. I jakkolwiek śmieszne, to ile razy można śmiać się z tych samych dowcipów? Tutaj miałam wrażenie, że choć akcja oczywiście była inna i działo się sporo, to poniekąd było to samo co poprzednio. Floote był sztywny, Madame Lafoux dobierała się do Alexii, Alexia psioczyła, walczyła i była Alexią (choć pobiła samą siebie na dworcu we Florencji) i tak dalej. Niemniej jednak są też plusy (można wyć ze śmiechu przy Templariuszach i lordzie Macconie w kąpieli), a bohaterowie powoli zdobywają coraz większą wiedzę o bezdusznych. Chociaż, jak na mój gust, autorka za bardzo skoncentrowała się na serwowaniu gagów, a mniej na treściwej treści. Ale nadal utrzymała poziom z poprzednich części. Czy rozumiecie coś z tego? Bo właśnie czuję się jakbym usiłowała komuś pokazać powietrze ;p.

Mimo powyższego akapitu recenzja w żadnym wypadku nie jest negatywna, książka po podsumowaniu bardzo mi się podobała i miło spędziłam przy niej czas, raz czy dwa czując się nawet „wciągniętą”. Ot, coś lekkiego i innego, w sam raz na przedzieranie się przez warszawskie korki ;).

Egzemplarz pożyczony od Aliny, danke Schatz ;*.

„Bezgrzeszna” Gail Carriger, wyd. Prószyński i S-ka 2011, str. 317