Cinder. Marissa Meyer

Są takie dziwne układy i zrządzenia losu, kiedy coś w naszym życiu układa się gładko, bezproblemowo i zmierza do swojego celu jak po nitce do kłębka. Pierwszy raz o „Cinder” usłyszałam na podsumowaniu roku 2014 u jednej z vlogerek. Potem oglądałam inny vlog o tym samym tytule i tamta dziewczyna również zachwycała się „Cinder”. Zaciekawiłam się i poszłam sprawdzić, co to za książka i szczerze mówiąc, nawet nie spodziewałam się, że ją znajdę w polskim przekładzie. Myślałam, że to nowość, o której my, być może, usłyszymy za kilka miesięcy. Jak się zdziwiłam, kiedy w księgarni owa książka była i po polsku i wydana już w 2012 roku. Czy słyszeliście wcześniej o tej książce? Ja wcale. Całkowicie mnie ominęła. A mówię wam, to jest naprawdę bardzo dobra książka. W dodatku jak byłam w bibliotece w innym celu, przechodząc obok regału, zobaczyłam ją nagle na półce. Dosłownie - spojrzałam na półkę i ona tam była. Oczywiście, że ją wzięłam do domu.

Tytułowa „Cinder” jest nawiązaniem do Kopciuszka, którego historię autorka wplata w karty swojej powieści. To taka mała przenośnia, a może napisanie tej historii od nowa… W przyszłości. Bo akcja tej książki dzieje się wiele, wiele lat w przyszłości, po IV wojnie światowej, w czasach, gdzie na Księżycu mieszkają Lunarzy ze swoimi magicznymi mocami, we Wspólnocie Wschodniej, w Nowym Pekinie. A Cinder jest cyborgiem i żyje na skraju społeczeństwa, na łasce swojej macochy. Ma dwie siostry (ale tylko jedna jej nie lubi) i jest mechanikiem, ponoć najlepszym w Nowym Pekinie. Pewnego dnia do jej budki na targu przychodzi sam książę Kai, z prośbą o naprawienie jego androida. Od tego dnia wszystko się zmienia i nic w życiu Cinder nie będzie już takie same.

Muszę pochwalić autorkę za wyobraźnię, bo mi nigdy nawet przez myśl nie przemknęło wyobrażenie sobie baśni w świecie science fiction. Może dlatego, że za bardzo kojarzą mi się z dzieciństwem, z przeszłością, są związane z archetypami, z czymś starym i znanym od lat. Marissa Meyer zaś uwolniła swoją wyobraźnię i stworzyła całkowicie nowy świat oparty na dobrze nam znanych motywach, ale jednak oryginalny. Naprawdę dziwię się, że ta książka nie zdobyła większego rozgłosu. Jest świetnie napisana, językiem o wiele bardziej poważnym i skomplikowanym niż przeciętny paranormal. To jest realna powieść, a nie czytadło na pięć minut odprężenia. Chociaż nie przeczę, czyta się szybko i lekko i nie można się od książki oderwać. Znajdziemy tu motyw miłości niemalże od pierwszego wejrzenia, bohaterki, która nagle odkrywa swoje powołanie i nadzwyczajną wartość wyróżniającą ją od reszty społeczeństwa. Ale słowo daję, że ani trochę nie kojarzy mi się ta książka z typowymi powieściami YA, choć do tego gatunku należy. Ona wkracza już w realia s-f i bardzo się z tego cieszę.

„Cinder” to książka, która wciąga, ciekawi, pobudza wyobraźnię. Sprawiła, że wraz z bohaterką przeżywałam kolejne wydarzenia. Było mi smutno, bawiłam się ironicznym poczuciem humoru i denerwowałam się, czy uda jej się wykaraskać z problemów zagrażających życiu. Takich jak śmierć z ręki królowej Luny. Ale nie uprzedzajmy wypadków. Gorąco zachęcam do czytania. Tę część wypożyczyłam z biblioteki, testowo, ale tak mi się spodobała, że nie mogłam się oprzeć i zakupiłam oba dostępne w Polsce tomy. To saga, w USA są wydane kolejne dwie części. U nas wydawnictwo jakoś strasznie się opóźnia z wydaniem tomu trzeciego, więc podejrzewam, że serię skończę po angielsku. Tom drugi będzie z Czerwonym Kapturkiem w roli głównej, a trzeci bodajże z Roszpunką :). Jest to jedna historia, więc wciąż będziemy mieć również Cinder w obu powieściach. I bardzo dobrze, bo ogromnie ją polubiłam. Jest normalną dziewczyną. Ani za twarda, ani jakaś flegmatyczna sierota. Naprawdę dobra postać. Książę Kai też jest fajny. Ok., kończę. Może ktoś chce porozmawiać o książce? ;)

„Cinder” Marissa Meyer, wyd. Egmont 2012, str. 436