Zaginiona. Andrzej Pilipiuk

Odkąd się dowiedziałam, że powstał kolejny tom o kuzynkach Kruszewskich, podchodziłam do tej książki jak do osy. Z różnych powodów. Między innymi, na pierwszy rzut odstraszała mnie okładka. Ma zero klimatu typowego dla tej serii, wygląda jak jakieś romansidło. Po drugie, no… nie oszukujmy się, pan Pilipiuk od kilku lat nie pisze tak dobrze jak kiedyś, sam się powiela i tworzy książki chyba na zamówienie swojego wydawnictwa, a nie dlatego, że rzeczywiście czuje potrzebę twórczą. Po trzecie, cena. Całkowicie zawyżona, jak to oczywiście na Fabrykę Słów przystało. I pewnie dużo by jeszcze czasu upłynęło, zanim bym tę książkę przeczytała, gdyby nie moja biblioteka, którą od niedawna na nowo odkrywam.

„Zaginiona” to tak naprawdę dwa opowiadania, jedno dłuższe, drugie krótsze, a jedynym czynnikiem je łączącym są kuzynki – alchemiczka Stanisława i eksagentka Katarzyna. Nie będę się rozpowiadała o treści, gdyż łatwo powiedzieć za dużo. Opowiem raczej o moich wrażeniach.

Z początku książka wydawała mi się dość chaotyczna i nudna, na szczęście po kilkudziesięciu stronach się wciągnęłam i ciężko mnie było od treści odrywać (zdecydowanie pomagał tu fakt, że stałam już pod drzwiami do pracy i nie było możliwości kontynuowania książki). Muszę powiedzieć, że doceniam Pilipiuka za uwielbienie dla naszej polskiej przeszłości i tego, co zostało utracone. I nie mówię tu o jakichś wzniosłych sprawach, a o takich drobiazgach z codziennego życia – sposób parzenia herbaty, naturalne hodowanie drobiu, czy przepisy na przepyszne, a zapomniane dania. Często też ustami bohaterów przekazuje nam różne ciekawostki z wielu dziedzin życia. Widać, czym się pasjonuje i fajnie, że nam tę wiedzę przekazuje. Jak dla mnie, powieści o kuzynkach mogłyby być o wiele obszerniejsze i częściej wydawane. A ponieważ alchemiczka ma już przeszło 400 lat, to i mógłby nawet cofnąć się w przeszłość i opowiedzieć coś z zamierzchłych czasów. Miałby wtedy pole do popisu.

Jeżeli chodzi o mankamenty, to w zasadzie zauważyłam jeden. Stanisława, owa czterystuletnia alchemiczka dość często wypowiada się bardzo potocznym językiem, mówiąc np. „koleś”. Bardzo mi to do niej nie pasowało. Możliwe, że przejęła to od współcześnie żyjącej Katarzyny, ale strasznie mi to zgrzytało z  jej poważnym, pełnym klasy i lekkiej wstrzemięźliwości sposobem bycia. Jak już tworzymy fikcję, to niech ta fikcja będzie realna, że tak powiem.

Ze swojej strony „Zaginioną” polecam. Dobre czytadło na dwa wieczory, szczególnie dla fanów kuzynek. Jeśli ktoś wcześniej ich nie poznał, to może zacząć od tego tomu, ale bardziej polecam rozpoczęcie od początku, gdyż „Kuzynki” i „Księżniczka” są o wiele lepsze. Swoją drogą, to pan Pilipiuk bardzo lubi księżniczki, bo w „Zaginionej” mamy już drugą. Gdybym miała na to jakiś wpływ (a niestety nie mam, chlip) to bym wolała aby napisał coś o znanej nam już Monice, a nie wprowadzał nową postać, która, powiedzmy sobie szczerze, nie ma większego znaczenia. Ale kończę już ten poradnik dla pisarza ;).

„Zaginiona” Andrzej Pilipiuk, wyd. Fabryka Słów 2014, str. 338