Zły wybór, zły. Czyli:Trafny wybór. J.K. Rowling

Muszę popełnić coś, co będzie jednym wielkim wyrażeniem frustracji. Zwykle staram się nie recenzować książek, których nie przeczytałam. Aby wyrazić pełną opinię powinno się daną książkę przeczytać. Ale ja nie mogę!

Na „Trafny wybór” (Zły wybór, zły! I kto tak nazwał książkę!) rzuciłam się od razu, jak tylko wyszedł. Wyszła. Ta książka. Została wydana. (Właśnie macie niechcący próbkę stylu autora „Morfiny”, o którym wspominałam w TAGu „Książka do grobu”). Wtedy wydawało mi się to czymś niebiańskim. Kolejna książka spod pióra J.K. Rowling? Czy życie może być piękniejsze? To nieważne, że wiedziałam, że to pozycja dla dorosłych, że kryminał, że czarodziejów tam nie uświadczymy. Ja wciąż mam w sobie potrzebę dalszych części „Harry Pottera” i zostanie mi tak chyba do późnych lat starości. Także pierwszym rozczarowaniem była całkowita normalność, wręcz szara rzeczywistość, jaka mnie spotkała wewnątrz powieści. Ale to moja wina. W końcu wiedziałam, co mnie czeka. Przeszłam nad tym do porządku dziennego.

Mimo tego, pierwsze strony nadal były potężnym rozczarowaniem. Treść dziwna, bo… nudna. Byłam przerażona ciężkością, z jaką się przez kolejne zdania przedzierałam. Uznałam, że to nie czas na tę książkę i odłożyłam na półkę. Wróciłam do niej prawie okrągłe dwa lata później (data wydania 11/2012).

Naprawdę dałam jej szansę. Przeczytałam około 150 stron. I dalej nie jestem w stanie. Rowling z taką dokładnością opisuje co robią i myślą bohaterowie, że jest to niemożliwie nudne. Co mnie obchodzi pryszczaty nastolatek, pracowniczka socjalna z beznadziejnym przywiązaniem do emocjonalnego tchórza, czy ćpunka, której na niczym nie zależy? A to tylko kilka postaci z kilkunastu! To kolejny i chyba główny zarzut. Zostaje nam przedstawionych tylu bohaterów, że do tej pory mylą mi się Shirley, Samantha i Maureen oraz ich mężowie czy synowie oraz wzajemne zależności i nienawiści. Dlaczego zostaje nam przedstawiony niemalże każdy mieszkaniec Pagford? Żeby jeszcze był przedstawiony trzema zdaniami. Nie. Każdy z nich ma swój rozdział, gdzie zanurzamy się we wnętrzu tej osoby, pływamy w jej myślach, obawach, nadziejach i pretensjach. CO MNIE TO OBCHODZI?!

Wykrzyczałam się, a teraz rozwinę swoją myśl, bo wyrwana z kontekstu może zabrzmieć co najmniej dziwnie. Wiadomo, że autor ma jakiś zamysł, kiedy przedstawia nam dane postaci. Do czegoś zmierza. Zdaję sobie sprawę, że każdy mieszkaniec Pagford jest z jakiegoś powodu cenny dla książki, skoro pani Rowling tyle czasu mu poświęca. Inny czytelnik może być wręcz zachwycony tak dogłębnym stadium małego angielskiego miasteczka. Mnie. Doprowadza. To. Do. Szału. To nie jest kryminał. To rozwleczona epopeja małomiasteczkowych charakterów. W dużej ilości wspomagana różnymi penisami i kondomami, jakby pani Rowling chciała sobie odbić te wszystkie lata pisania o całkowicie niewinnych czarodziejach, gdzie słowo „seks” nie pada ani razu. Mnie szkoda czasu na przeżywanie miałkości i zwyczajności tych ludzi. Książkę czytałam ponad tydzień i przez ten czas nie przekroczyłam tych 150 stron. Gdybym miała się przez nią przedzierać do końca, to następną recenzję ujrzelibyście pod koniec listopada. A ja bym została bez włosów i paznokci, bynajmniej nie obgryzanych w nerwowym oczekiwaniu „co będzie dalej?”.

„Trafnemu wyborowi” mówię stanowczo „nie”. Nie. Nie. Nie.

„Trafny wybór” J.K. Rowling, wyd. Znak 2012, str. 512