Namiętność sukuba. Richelle Mead

Do przeczytanych mogę zaliczyć kolejną część o sukubie. Te książki mają coś takiego, że najlepiej czyta mi się je w niedzielę. Próbowałam w tygodniu, ale jestem zbyt zabiegana, za dużo jest na głowie i za mało czasu, aby czerpać przyjemność z tego typu książki – lekkiej i nieprzemęczającej. Zauważyłam, że kiedy jestem zabiegana to wolę czytać książki tak zwanie „trudniejsze”, choć przecież powinno być na odwrót.

W „Namiętności sukuba” Georgina „lata” dookoła, a nawet kursuje między Seattle w USA a Vancouver w Kanadzie i najpierw stara się rozwiązać sektę Mrocznych Aniołów, która zajmuje się niszczeniem miejskich parków, a potem próbuje odnaleźć nagle zaginionego szefa. Jego zniknięcie może mieć poważne konsekwencje dla wszystkich niższych nieśmiertelnych, dlatego Georgina rusza na pomoc. W między czasie odnawia relację z Sethem, co nie kończy się dobrze…

Muszę przyznać, że po kiepskim tomie pierwszym (o mało nie skończyłam na nim serii), autorka wzniosła się na o wiele lepszy poziom i cały czas go w kolejnych tomach trzyma. Ta już chyba czwarta część jest równie dobra jak poprzednie, choć pod względem akcji wolę chyba część trzecią. Ale tutaj było zabawnie, kilka dowcipów autorce naprawdę się udało, a w dodatku znów mnie zmyliła i rozpaliła nadzieję, że Georgina jednak spełni swoje marzenia o własnym dziecku i tym jedynym. Wiem, że w kolejnej części może się okazać, że znów nas wodziła za nos, niemniej jednak mam nadzieję, że zakończenie całej serii okaże się satysfakcjonujące.

Jak widzicie, sama nie wiedząc kiedy, przywiązałam się do przygód Sukuba. I wciąż polecam. To paranormal z rozwiniętym wątkiem romantycznym, ale zdecydowanie dla dorosłych. Na szczęście brakuje tu atmosfery i stylu „young adults”. Mam nadzieję, że wiecie, o co mi chodzi. Przede mną jeszcze dwa tomy tylko….

„Namiętność sukuba” Richelle Mead, wyd. Amber 2010, str. 333