Zatrute ciasteczko. Alan Bradley

Flawia de Luce. Jedenastoletnia dziewczynka, która swoją pomysłowością i geniuszem zatrważa wszystkich dorosłych (a tych, których nie zatrważa, na pewno nie chcą się przyznać). Wielbicielka, a może wręcz należałoby powiedzieć, wyznawczyni chemii, posiadaczka wspaniałego laboratorium, w którym zajmuje się truciznami. Tak, trucizny to hobby Flawii. Często przeprowadza badania na swoich siostrach w ramach zemsty za ich podłe zachowanie wobec niej. Flawia znajduje mnóstwo radości w dręczeniu Ofelii i Dafne, czego nie można powiedzieć o obu starszych dziewczętach. Flawia nie pamięta swojej matki, za to ma ojca, który jest zapalonym filatelistą i nie potrafi wyrażać miłości. Nikt z rodziny de Luce nie potrafi wyrażać miłości, tak jest od pokoleń. Nie zmienia to jednak faktu, że Flawia chciałaby czasem, żeby ojciec zwrócił na nią większą uwagę i chociaż przytulił. W domu jest jeszcze wierny służący ojca, Dogger. Ma tajemniczą przeszłość, sprawia wrażenie groźnego i jest jedynym przyjacielem Flawii.
Pewnego dnia, o bladym świcie, Flawia znajduje w ogórkach trupa. Fascynujące to zjawisko okazuje się jeszcze żyć i kiedy Flawia się nad nim nachyla, wydaje ostatnie tchnienie wraz ze słowem „Vale”, co oznacza „żegnajcie”. Z kim się żegnał? Dlaczego to powiedział? Przecież nie miał Flawii na myśli. I dlaczego umarł w ogórkach, kiedy o północy szantażował ojca Flawii, co podsłuchała pod drzwiami gabinetu? Równolegle z policją, Flawia prowadzi własne śledztwo. Zgadnijcie, kto pierwszy rozwiązuje zagadkę.

Świat, który skonstruował Alan Bradley jest skoncentrowany na Flawii. Wszystko widzimy z punktu widzenia dziewczynki, ale nie należy się obawiać. Flawia nie jest zwykłą jedenastolatką. Jej postać jest skonstruowana w bardzo ciekawy sposób. Często zapominamy, że ma tylko jedenaście lat, ale jednocześnie ta świadomość nigdy nie znika. Jednak, pomimo swojego geniuszu, Flawia wciąż jest małą dziewczynką, co bardzo mądrze autor pokazywał, kiedy jej dedukcja okazywała się nie wystarczająco dorosła, a ona zabawnie się karciła „Flawio, to było doprawdy zbyt infantylne, jak mogłaś tak przypuszczać” (nie jest do dokładny cytat, ale mniej więcej tak to wyglądało). Mimo to, dziewczynka wykazuje się wspaniałym zmysłem obserwacji, dedukcji i wiedzy. Jej wiedza chemiczna jest oszałamiająca i często sobie myślałam, że gdyby to ona mnie uczyła chemii, to nigdy nie miałabym z niej dostatecznego bliższego dopuszczającemu.

A w ogóle, to jestem zachwycona niezliczonymi anegdotkami na dosłownie każdy temat. Czy wiecie na przykład, że szminki robi się (a przynajmniej robiło w 1950) z rybich łusek? Albo że twórcy operetki „Mikado”, panowie Gilbert i Sullivan: „ich nieśmiertelne partnerstwo lego w gruzach po sporze o cenę dywanu”. To tylko dwa małe przykłady, bo w książce znajduje się o wiele więcej tego typu historii, a także wiele ciekawych faktów dotyczących chemii, związków, roślin i trucizn. Bardzo smakowita lektura.

Jedyne na co narzekałam przy tej książce, było tempo w jakim ją czytałam. Drażniło mnie, że nagle czytam ją znacznie wolniej, niż inne książki. Nie wiem, od czego to zależało. Czy od ilości historyjek wplecionych w akcję, czy może od języka jakim została napisana. Ale pomijając to, bardzo mi się podobała, czasami klimatem przypominając „Serię niefortunnych zdarzeń”, choć powiem, że Flawia de Luce jest o wiele bardziej wymagająca (na szczęście).

Gorąco polecam „Zatrute ciasteczko”, bo wbrew tytułowi jest baaardzo smaczne.