Ugrofińska wampirzyca. Noemi Szeesi

Jerne Volta-Ampere jest wampirzycą. Może nie do końca, może nie taką, jaką by babcia chciała widzieć, ale jest. Za to jej babcia, ho ho. Znacie Elżbietę Batory? A Lamię? A Lilith? A… cokolwiek wymienicie, to babcia właśnie tak się kiedyś nazywała. Teraz nie wiemy jak się nazywa, ale to nieważne. Jest babcią, wychowuje Jerne od maleńkości i uczy jak przeżyć w świecie będąc wampirem. Główna zasada to mieć zawód, ale jakiś mało wychylający się, żeby nie przyciągać uwagi. Jerne, na ten przykład, pisze bajki dla dzieci i pracuje za najniższą stawkę w wydawnictwie, w między czasie słuchając wykładów babci dotyczących wampiryzmu, wspierając ją w chwilach, kiedy wypowiedzenie słowa „moralny” wywołuje zimno, a mały palec od ręki odpada, bo babcia za długo zatrzymała się na kanale transmitującym mszę w telewizji.

Wbrew pozorom „Ugrofińska wampirzyca” nie jest ani o wampirach, ani nie ma z wampirami nic wspólnego – tak, pokuszę się o takie stwierdzenie mimo wszystkich znaków przeczących. Jest to niezwykle inteligentna, lekko cyniczna, napisana z poczuciem humoru satyra naszych czasów.

Główna bohaterka bywa zbyt apatyczna, zbyt pragnąca pozostać na skraju świata, z drugiej strony jej inteligencja i przewrotne poczucie humoru zjednują sobie sympatię czytelnika. W pierwszej połowie książki jest może zbyt spokojnie, natomiast w drugiej atmosfera znacznie się ożywia.

Momentami gubiłam się w treści. Jest pewien wątek, którego nadal za bardzo nie rozumiem, ale nie przeszkadza mi on w cieszeniu się całą resztą. Najlepsze są dialogi babci z Jerne i uważam, że gdyby nie babcia, to niemalże nie byłoby o czym pisać. Koniec bardzo zaskakujący, dla mnie zabawny i doskonały.

Polecam książkę. Jest naprawdę ciekawym spojrzeniem na rzeczywistość, na współczesną kulturę i jej twory, zarówno te wampirze jak i ludzkie. Nie za gruba, w sam raz do torebki :).