Kudłata. Dorota Berg

Nie wiedzieć czemu, zawsze kiedy patrzyłam na okładkę tej książki, myślałam że jest to autobiografia pani na zdjęciu. Może przez ten uśmiech? Kieliszek wina kojarzący się z wieczornymi rozmowami, chwilą wspomnień lub dyskusją? Dopiero niedawno oświeciło mnie, że to jest powieść - przeczytałam wreszcie opis na okładce.

„Kudłata” to książka jakich wiele. Mówię to otwarcie. Pamiętacie serię któregoś z wydawnictw „My dwudziesto, trzydziestolatki…”? Były w niej amerykańskie powieści o kobietach żyjących w dużym mieście i borykających się z problemami z brakiem faceta, nadmiarem kilogramów czy brakiem wymarzonej kariery. Zaczytywałam się w tej serii i podobnych książkach, kiedy miałam jakieś piętnaście lat (za zgodą rodziców zostałam zapisana w bibliotece dla dorosłych w wieku lat czternastu, haha), przeszłam przez wszystko w stylu „Seks w wielkim mieście”, „Dziennik Bridget Jones” i po prostu masę masę innych tego typu. Dlatego szybko zorientowałam się z czym mam do czynienia, a coś we mnie boleśnie jęknęło.

Główna bohaterka, Wiktoria, ma dwójkę dzieci, ale nie ma męża. Ma bodajże cztery przyjaciółki, z którymi spotyka się co tydzień na wino, nadwagę i nie ma pracy. Na początku. Po kilku rozdziałach dostaje śliczną posadkę po znajomości i pracuje w agencji reklamowej. Uważa, że samotność jej służy, faceta nie potrzebuje i skutecznie odgania od siebie niejakiego Daniela.

Świat jaki wykreowała autorka, choć zawiera w sobie zarys realności, jak na mój gust jest zbyt idealny. Wiktoria niby ma problemy i nic nie jest piękne, ale jakoś dziwnie łatwo dobrze jej się układa, a ja nie przeżywam, że coś naprawdę ją boli. Całą historię czytałam niczym bajkę – wiemy, że Śnieżka została otruta i nie żyje, ale wiemy również, że zaraz któryś krasnoludek się potknie, jabłko wyleci z przełyku, a z lasu wyjedzie książę na białym koniu. Tak też mniej więcej jest tutaj.

Ale chociaż „Kudłata” bazuje na utartej fabule to w paru miejscach przyjemnie mnie zaskoczyła. Nie będę zdradzać oczywiście szczegółów, bo odbierze to sens czytania. Jest to rzeczywiście bardzo ciepła, lekka powieść, idealna na chwile rozerwania i pobycia w typowo babskim świecie. Często się śmiałam, ze dwa razy nawet zebrało mi się na płacz, co w tego typu powieściach zdarzyło mi się chyba po raz pierwszy. Dlatego mimo typowej fabuły i pewnego rozczarowania, cenię sobie tę książkę i nie żałuję dwóch dni jakie na nią poświęciłam. A kiedy już ją skończyłam, przez kilka godzin chodziłam z takim wewnętrznym termoforem, bardzo przyjemne uczucie :).