Śmierć mrocznego Lorda. Laurell K. Hamilton

Laurell K. Hamilton jest mi znana głównie z dwóch cykli. Jeden, ten chyba najsławniejszy, o Anicie Blake pogromczyni wampirów, drugi o Merry Gentry, księżniczce elfów. Zaczytuję się tylko tym pierwszym, na drugi jakoś nie mam ochoty z całkowicie mi nie znanych powodów. Oprócz tych cykli, napisała również kilka pojedynczych powieści i „Śmierć mrocznego Lorda” jest jedną z nich. Szczerze mówiąc, myślałam, że ta powieść to początek kolejnego cyklu, zważywszy na zakończenie. Czy taki był zamiar Hamilton, czy może specjalnie skończyło się tak, a nie inaczej? Chyba nigdy się tego nie dowiem, chyba, że napiszę do autorki a ona zechce odpowiedzieć. Ale może od początku.

Elaine i Blaine to bliźniaki przygarnięte osiem lat temu przez Johnatana i Terezę. Johnatan jest tropicielem magów, słynącym ze swego fachu. Wraz z przyjaciółmi Thordinem i Konradem cała grupa przynależy do tajnego bractwa, które zwalcza zło w Kartakkas. Oprócz Elaine, bo nie umie walczyć. Za to posiada inny dar – miewa wizje, które niejednokrotnie ratowały życie im oraz niewinnym ludziom. Pewnego dnia dostają zlecenie od swojego umierającego przyjaciela Caluma i jadą na odsiecz miasteczku, w którym nocą grasują zombie – ożywieni zmarli mieszkańcy. Ostatecznie wszystko jest inne niż Johnatan, przywódca grupy, się spodziewał. Łącznie z Elaine, która okazuje się mieć potężną moc magiczną. A on magii nienawidzi. Czy na tyle by odtrącić swoją przybraną córkę?

Książka ta nie jest najlepszym dziełem Laurell Hamilton. Jest za to tworem ciekawym, z dużym potencjałem, który moim zdaniem nie został wystarczająco wykorzystany. Całość dzieje się w dziwnej, mrocznej krainie, która wypacza magię, dlatego Johnatan tak się jej boi i nienawidzi. Z magii nigdy nic dobrego nie ma. Kartakkas jest jednym organizmem, ze swoją własną świadomością, której nie rozumie nawet władca tej krainy, uwięziony w niej Harkon Lukas, który sporo naszym bohaterom nabruździ. Ale to wszystko wiemy dzięki tak zwanemu czytaniu między słowami. Autorka zupełnie nie skupia się na opisywaniu krainy, tyle o ile to było potrzebne. Ogromna szkoda, bo dopiero to przerodziłoby jej powieść w coś naprawdę wielkiego. A tak to mamy grupę ludzi, dość płytko potraktowanych, zero psychologii. Niemniej jednak zostali wystarczająco dobrze opisani, żebym dokładnie ich widziała i mogła podążać razem z nimi.

To, co najbardziej podobało mi się w tej powieści, to opisy kiedy Elaine uczyła się stosować magię i uzdrawianie. Były bardzo sugestywne, wciągające, namacalne. Wspaniałe. Rzadko się zdarza, żebym aż tak się wczuła w moment „rzucania” czaru. Tu chodziło o wyczucie, o zagłębienie się w siebie, o pracę z energią (nazywaną mocą, ale dla mnie to energia). Za to uwielbiam tę książkę. Dzięki tym momentom byłam w stanie dalej przerzucać kartki.

Zakończenie zupełnie niespodziewane. Takie, że człowiek aż prosi o ciąg dalszy. Z tego co sprawdziłam, jest to pojedyncza powieść, dlatego jestem tak zdziwiona, bo zdarzenia z ostatnich stron wręcz wymagają ciągu dalszego. Chyba, że sami go sobie dopiszemy.

Jeszcze jedno na koniec. Czy ktoś czytał „Pan Lodowego Grodu” Grzędowicza? Tam wszystko kręci się dookoła obrazów Boscha. Świat nam przedstawiony jest wykręcony, dziwny, zwyrodniały, powodujący obrzydzenie i strach. Odrobinę tego było pod koniec „Śmierci mrocznego Lorda”. Zabieg ciekawy i zupełnie niespodziewany. Kolejny element proszący o ciąg dalszy. Więcej nie mówię, bo zaraz wygadam pół fabuły. Książka nie najgorsza, da się przeczytać, choć spotykałam znacznie lepsze. Szczęśliwie 23 lutego wychodzi kolejna cześć Anity Blake, ona poprawi wizerunek autorki w moich oczach ;).