Natalii 5. Olga Rudnicka

Po poprzedniej książce Olgi Rudnickiej „Lilith” nie miałam ochoty na więcej od tej autorki i szczerze mówiąc, po „Natalii 5” nie spodziewałam się niczego specjalnego. Ale! Nie mów „hop”, póki nie przeskoczysz. „Natalii 5” to najmilsze rozczarowanie jakie mnie ostatnio spotkało.

W wielkim domu w Mechlinie spotyka się pięć rozszalałych huraganów kobiecości, w dodatku każdy z nich tak samo się nazywa – Natalia Sucharska. Natalie dopiero co się spotkały, dzięki swojemu ojcu, oszuście i bigamiście. Jak dziewczyny sobie poradzą ze sobą nawzajem i – uwaga, uwaga – rozwiązywaniem zagadki, co do której ojciec w ostatnim liście dał mgliste wskazówki? Na pewno lekko nie będzie – dla nich, bo my dostajemy świetną rozrywkę w postaci obserwowania poczynań sióstr, ich ciętych odzywek i ton zabawnych nieporozumień.

I na pewno nie będę dalej opowiadać treści książki, bo to macie sobie sami przeczytać, za to zajmę się entuzjastycznym opisywaniem wszystkiego, co mi się podobało, a było tego dużo. Nie wiem, jaką metamorfozę Rudnicka przeszła, ale ta książka jest mega (durne określenie zasłyszane od jakichś nastolatków na ulicy), stanowi kopalnię świetnych gagów i żartów, a wszystko to podane jest bardzo zgrabnie, lekkostrawnie, a wręcz fitnesowo – możemy być pewni, że śmiechem spalimy kilka kalorii.

Uwielbiam każdą z Natalii, a najbardziej wszystkie razem. Uwielbiam panów policjantów z ich utyskiwaniami i przezywaniem sióstr sabatem. Uwielbiam przygodę, jaką zaserwowała nam autorka. To chyba miał być kryminał, i owszem, jest. Ale mi to bardziej przypominało dorosłą wersję przygodowych książek, którymi się zaczytywałam w dzieciństwie. No bo weźcie: poszukiwania skarbu, stare mapy, tunele, wskazówki pochowane w domu… Nie będę mówiła więcej, bo się wygadam, a szkoda by było. W dodatku tajemnicza śmierć ojca Natalii – w końcu zabójstwo, czy samobójstwo? Niby się wszystko wie, ale wraz z czytaniem coraz bardziej wątpiłam w swoją wersję. Zakończenie na swój sposób zaskakujące, co bardzo mi się podobało. W dodatku, akcja została bardzo dobrze poprowadzona. Całą powieść głowiłam się nad rozwiązaniem, rozważałam różne wątki, czasem coś zgadłam, a czasem nie. I na koniec, jak się rozwiązało, to byłam bardzo zadowolona z zakończenia i na pewno nie było uczucia żalu czy rozczarowania, jakie czasami się zdarza. Jedyne rozczarowanie dotyczące tej książki to, że jest stanowczo za krótka. Ja chcę więcej!!! Więcej! Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy z Nataliami, bo dawno nie spotkałam tak świetnych bohaterek. Są jak żywe i całkowicie powalają.

Książkę gorąco polecam, koniecznie trzeba ją przeczytać i modlić się, żeby następna pojawiła się jak najszybciej. I żeby była grubsza. I jeszcze lepsza. Natalie rządzą :D. A na zakończenie tej przepełnionej kolokwializmami recenzji w cudzysłowie (podejrzewam, że profesjonalista nigdy by żadnego z moich tworów nie nazwał recenzją) zacytuję jeden fragmencik.

[…]
Kurek z niedowierzaniem popatrzył na telefon, po czym wybrał kolejny numer. Miał nadzieję, że uda mu się dojść z którąś do porozumienia, zanim natrafi na tę pyskatą dziennikarkę. […]

Natka skończyła wyrzucać bagaże przez okno. Właśnie przerzuciła jedną nogę przez parapet, gdy zadzwonił telefon. Odchyliła się, by wyciągnąć go z kieszeni za ciasnych dżinsów. Matka nieźle ją urządziła. Zamknęła dom na cztery spusty i ani śladu kluczy. Jeśli sądziła, że to ją powstrzyma, to była w błędzie. Natalia Anastazja tym razem nie zamierzała ustąpić.
- Halo? – szepnęła. Sąsiadka wyszła do ogrodu i zaczęła podlewać kwiaty. Natka nie miała ochoty wdawać się w wyjaśnienia, dlaczego opuszcza dom przez okno.
- Dzień dobry, komisarz Marcin Kurek. Chciałem panią poinformować o włamaniu.
- Co? Wcale się nie włamuję, tylko wyłamuję – powiedziała oburzona, zapominając na moment, że miała się zachowywać jak najciszej.
- Co?
- Mama zabrała klucze i muszę uciekać przez okno. – W obawie, że sąsiadka mogła ją usłyszeć, znów zaczęła szeptać.
- Co?
- Nie mogę teraz rozmawiać. Później, dobrze?
- Dobrze – szepnął.

Kooocham to :D. Jestem pewna, że jeszcze sobie do tej książki wrócę.

„Natalii 5” Olga Rudnicka, wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2011, str. 559