Z ciemnością jej do twarzy. Kelly Keaton

„Z ciemnością jej do twarzy” (uwielbiam ten tytuł) to naprawdę dobra książka dla młodzieży. A jest tym lepsza, jeśli się ją porówna z wieloma innymi z gatunku paranormal. Jest prosta, jest lekka i szczerze mówiąc mało wymagająca. Ale w taki sposób, że ani trochę nie umniejsza to jej jakości i przede wszystkim satysfakcji z przeczytanej właśnie historii. Kelly Keaton najzwyczajniej w świecie odwaliła świetną robotę.

Mamy rok 2026, o ile nie pomyliłam się w obliczeniach na podstawie danych z treści, ponieważ data nie jest wprost podana. Stan Luizjana i sam Nowy Orlean bardzo się zmieniły po huraganach jakie przeszły po mieście w 2009 roku. Oczywiście od razu miałam skojarzenia z huraganem Katrina z 2005 roku, aczkolwiek w książce wywołała je bogini Atena… Nowy Orlean został wykupiony przez Novem, o których nikt z normalnych ludzi nic nie wie, poza tym, że są najstarszymi rodzinami Nowego Orleanu, a miasto, przemianowane teraz na Nowy 2, stało się przyczółkiem dla wszystkiego, co dziwne, straszne i nienaturalne. Dla zwykłych ludzi to miasto już nie istnieje, znajdując się za Obręczą. Ari jedzie tam z duszą na ramieniu, aby dowiedzieć się czegoś o swojej matce, która porzuciła ją jak dziewczynka miała cztery lata.

Nie zamierzam oczywiście opowiadać całej książki. Powiem tylko tyle, że polubiłam klimat, w jakim autorka namalowała Nowy Orlean po kataklizmie i jego powolne odradzanie się dzięki pieniądzom Novem. Wraz z Ari oglądamy rozpadającą się, ale wciąż stojącą Dzielnicę Ogrodową, zalany cmentarz i piękną Dzielnicę Francuską, która stała się atrakcją turystyczną i sercem miasta. Powracałam tam tym przyjemniej, ponieważ z Nowym Orleanem spotkałam się już wielokrotnie między innymi w powieściach Anne Rice i poniekąd czułam się, jakbym znała to miejsce. Na pewno atmosfery dodawał festiwal Mardi Gras, który odbywa się tam co roku na zakończenie karnawału (również w rzeczywistości) i jest wspaniałą galerią kostiumów oraz pięknych masek, a wszystko to pośród muzyki, tańca i dobrego jedzenia. Muszę powiedzieć, że autorka bardzo przyczyniła się do mojej chęci poznania tego miasta i całego stanu Luizjana. Wydaje się wyróżniać na tle innych stanów Ameryki.

Z bohaterów najbardziej polubiłam małą Violet z jej ostrymi, spiczastymi ząbkami, chociaż nie była wampirem. Ta tajemnicza dziewczynka wszędzie chodząca z malutkim aligatorem Pascalem i wyglądająca jak mała gotycka laleczka zdobyła moje serce odwagą, dziecięcym ciepłem, powagą i swoim sercem. Jako jedyna nie odwróciła się od Ari, kiedy ta pod przymusem ukazała przyjaciołom swoje prawdziwe „ja”. I to właśnie dla niej będę wyczekiwała kolejnego tomu.

Kelly Keaton zaskoczyła mnie również swoim podejściem do greckich bogów i całej mitologii. Tak jak żaden film, czy książka z mitologicznymi bohaterami nigdy nie robiły na mnie wrażenia, tak tutaj wszystko mi się spodobało. Bardzo nowatorskie spojrzenie na taką Atenę, na przykład, którą do tej pory postrzegałam jako tą dobrą. O Gorgonie już nie wspominając…

Podsumowując, bardzo książkę polecam i pozdrawiam z parnej, wilgotnej aury Nowego Orleanu. Równie odurzającej i tajemniczej, co mieszkańcy tego pięknego miasta ze skłonnością do istot, które określamy mianem nadprzyrodzonych… Tak, wciąż się czuję, jakbym przebywała na ulicach Dzielnicy Francuskiej :).

Za powieść dziękuję wydawnictwu Znak.

„Z ciemnością jej do twarzy” Kelly Keaton, wyd. Znak Emotikon, Kraków 2011, str.256