Proroctwo sióstr. Michelle Zink

Książka przyciągnęła mnie do siebie okładkowym tekstem, że to powieść w stylu gotyckim. Nieładnie, bo nic z tego. To, że dzieje się te sto pięćdziesiąt lat temu, nie oznacza od razu powieści gotyckiej. Brakuje klimatu wielkiego, zimnego, mrocznego domu, wrzosowisk z hulającym po nich wiatrem i generalnie czegoś takiego… Kto czytał chociażby Jane Eyre, będzie wiedział o co chodzi. Tutaj mamy rzęsiście oświetlony dom, świecące słońce i historię, która choć bardzo się stara, to gotycka nie jest. Ale od początku.

Amalia i Alice, to dwie szesnastoletnie bliźniaczki żyjące w bogatym domu gdzieś w Ameryce. Alice jest tą złą, okrutną, a Lia dobrym, kochanym stworzeniem. Mają jeszcze dziesięcioletniego brata Henry’ego, niestety od urodzenia niepełnosprawnego. Ich matka nieokreśloną ilość lat temu spadła z urwiska i wychowuje ich tylko ojciec, zapalony bibliofil. Książka zaczyna się wraz z jego tajemniczą śmiercią i od tamtego dnia zaczynają się dziać niesamowite rzeczy, na przykład na nadgarstku Lii pojawia się dziwna blizna w kształcie okręgu, a Alice w opuszczonym od lat pokoju matki, siedzi w wypalonym w podłodze okręgu i z kimś rozmawia, choć nikogo nie widać. Lia powoli odkrywa swoje przeznaczenie, którym jest oczywiście uratowanie świata, jakżeby inaczej. Wybaczcie tę lekką zgryźliwość, ale każdy zdaje sobie sprawę, że nie jest to nic nowego.

Książkę czytało się przyjemnie, autorka pisze lekko i płynnie, nie było większych potknięć. Najbardziej zaciekawił mnie sposób przedstawienia świata, mianowicie składa się on z siedmiu równoległych wymiarów, a w ósmym jest „Kraina zmarłych” (moje nazewnictwo, nie autorki), z którego dusza już nie może wrócić. Pani Zink porusza również kwestię podróży astralnych, ciała astralnego i znajdujących się tam bytów. Ponieważ troszkę się tym interesuję, to mogę stwierdzić, że pod powłoką bajki dla nastoletnich dziewcząt, autorka przekazała część prawdy i bardzo mi się to podobało. Reszta powieści nie ciekawiła mnie tak bardzo, może dlatego, że książek tego typu przeczytałam już naprawdę bardzo dużo i wiele z nich było znacznie lepszych. Jednak dla kogoś, kto ten typ powieści wciąż uważa za świeży, to polecam, gdyż raczej się nie rozczaruje.

Czasami tylko denerwowało mnie, jak Lia wolno kojarzy fakty i odkrywa coś, co ja wiedziałam od pierwszej sekundy jak tylko zaczęła się nad tym zastanawiać. No, ale już kiedyś poruszałam ten problem. Po prostu bohaterowie nie czytają tyle książek co my ;).

„Proroctwo sióstr” to pierwsza część trylogii, ale do czytania następnych tomów mnie nie ciągnie. Niemniej jednak nie odradzam, bo wiele się dzieje, kolejne tajemnice zostają odkryte, a i też nie tylko ojciec rodzeństwa ginie… Polecam osobom, którym podobały się takie książki jak seria Libby Bray, czy „Nieśmiertelny” Gillian Shields.

„Proroctwo sióstr” Michelle Zink, wyd. Telbit 2009, str. 366

---

Cały tydzień mnie tutaj nie było! Czuję się, jakbym nie publikowała miesiąc :D. Wszystko przez to, że czytanie jakoś mi nie szło. Nie wiem, czy obwiniać o to życie, które swoimi wydarzeniami przeszkadzało mi czytać ;), upał, same książki, czy może siebie. Najważniejsze jednak, że zła passa została przerwana. Wczoraj pojechałam do antykwariatu po dwie książki, ale okazało się, że w tym sklepie ich nie mają. Obiecałam zamówić z Internetu, po czym poszłam do znajdującego się w pobliżu Empiku "A tak się rozejrzeć". Jak oczywiście weszłam, to poczułam wręcz przymus, żeby spożytkować posiadane pieniądze ;). Wyszłam z długo oczekiwaną przeze mnie kolejną częścią cyklu o Anicie Blake, którą natychmiast zaczęłam czytać. Nie ma to jak zdobywanie swoich najukochańszych książek. A Wy macie takie serie, których każda nowa część wzbudza zachwyt i totalne szczęście? :)) Ja, oprócz Anity Blake, mam tak jeszcze z powieściami Anne Bishop, i choć wczoraj widziałam najnowszą część, "Przymierze ciemności", to wygrała Anita z różnicą dziesięciu złotych ;).